
Hoe Ganesha zijn hoofd verloor
In India zal iedereen bij het begin van studie of werk mij aanroepen. Want ze weten dat ik bepaal of iets zal gaan lukken. Ik open en ik maak dicht en dat geldt voor elke handeling. Dat maakt dat ik als God erg populair ben in zuidoost Azië. Hoe is dat zo gekomen? Dat is een mooi verhaal.
Mijn moeder, de Godin Parvati is getrouwd met de één van de beroemdste Goden uit het hindoe pantheon, namelijk de roemruchte Shiva. Niet de gemakkelijkste om mee getrouwd te zijn, want als God van de ascese bevindt Hij zich meestal jaren achtereen op de crematieplaatsen om daar te mediteren over de vergankelijkheid van het leven. Parvati verlangde hartstochtelijk naar een kind maar ja, met zo’n afwezige echtgenoot ging dat mooi niet lukken… Uiteindelijk nam Zij het heft in eigen handen en creëerde uit zalf een kind. Nu was het zo dat eens Parvati en een aantal van haar vriendinnen aan het baden waren en Shiva totaal onverwacht opdook. Nogal een gênant moment. Daarom zei mijn moeder tegen mij: “Ganesha, ik heb een taak voor je. Ik zet je met een enorme knots als wapen bij de ingang van mijn privé vertrekken en jij bepaalt wie er binnengaat.”
En daar stond ik dan als jonge God, ik nam mijn taak serieus op. Tot die fatale dag kwam. Het zwerk beefde en bliksemschichten schoten alle kanten op. Een reusachtige figuur kwam door de paleiszalen aanlopen. Zijn huid was blauw en geheel met as besmeurd. In de ene hand een enorme drietand. Uit zijn haren stroomde een vloed aan rivierwater. Cobra’s omknelden zijn middel en bovenarmen. Maar ja, ik was net geschapen dus wat wist ik? Niks! Vreemd genoeg had mijn moeder niets gezegd over haar echtgenoot en over hoe ik Hem moest benaderen. Misschien had dat te maken met mijn vreemde ontstaan maar dat weet ik niet precies. Shiva wou mij op bruuske wijze wegduwen maar dat liet ik mij niet gebeuren. Razend werd Hij, zo’n jong mini godje die hem de voet dwars zette. Ik had natuurlijk toen al onraad moeten voelen maar ik was er niet helemaal met mijn hoofd bij. Toen trok Shiva zijn zwaard en sloeg mijn hoofd van mijn romp, toen was ik het dus echt kwijt….haha…. Goed, nu kan ik er om lachen maar op dat moment was het een groot drama. Moeder kwam kijken wat al dat kabaal toch te betekenen had en zag mijn bloedende lichaam daar ontzield liggen. Daar was Ze niet blij mee. In werkelijkheid zijn toen miljoenen zonnen ontploft en dreigde het universum te bezwijken. Het was een echtelijke ruzie op kosmische schaal.
De andere Goden stuurden in paniek een comité (toen ook al!) naar Shiva met de boodschap: “Jij moet je verontschuldigingen aanbieden want anders gaat het universum aan stukken.” Waar hij mokkend gehoor aan gaf. Maar ja, al die tijd lag ik daar hoofd-loos op de vloer. En Parvati was heel duidelijk: Er komt geen verzoening als dit niet ongedaan wordt gemaakt. Toen zond Shiva zijn dienaren heen en gaf hen de opdracht: “Onthoofd het eerste wezen wat je tegenkomt en breng mij dat hoofd.” En laat dat nou een olifant zijn. Just my luck, zucht. Daarom zie je mij altijd zo afgebeeld.
Goed, net als de Bijbelverhalen kan je dit maar beter niet al te letterlijk nemen. Wat is nu de diepere betekenis van dit alles? Kijk, al onze denkbeelden en aannames komen vanuit ons brein, vanuit wat er in ons hoofd zit. We zitten dus dicht, op slot als we (letterlijk en figuurlijk) in ons hoofd zitten. Dus hebben we iemand nodig die met een mega zwiep de greep van het denken ongedaan maakt. Zodat je geopend wordt voor de diepere werkelijkheid in je leven. Daarom zeg ik vaak: de beste dag van mijn bestaan was de dag dat ik mijn hoofd verloor. Snap je ‘m? hahaha…
Door Lord Ganesha
René Fraters (renefraters@gmail.com)