Bewuste keuzes en ‘goede doelen’

Al jaren worstel ik met ‘goede doelen’. Niet met hun managers of juristen, maar met het appèl dat ze op me doen. Jaren heb ik krantenverkopers bij de ingang van supermarkten gesponsord, me verdiept in hun leven en motieven en gekeken of ik iets meer kon doen dan wat geld geven. Zo werd ik ooit hoofdsponsor van een allochtone vluchteling die overigens – volgens de lokale media – recent is gedeporteerd met zijn hier opgebouwde gezin. Het is een gevecht met de compassie in mijzelf die een bijna grenzeloze charitatieve houding heeft naar wat een beroep op me doet zoals zielig gezicht bij de entree van Appie. Aan de andere kant is daar mijn beperking: wat kan ik binnen mijn mogelijkheden wel en niet doen?

Overvloed

Hoe verantwoord ik het naar mezelf als ik hem voorbij zou lopen? Zonder in te gaan op de smekende blik en wel de boodschappen voor mezelf halen maar hem niets geven van mijn overvloed? Ik wist het op enig moment na onderzoek zeker: hij wil wel werken maar mag dat niet van de Nederlandse wet. En terug naar zijn land was ook geen optie. Dat wist ook al heel zeker. En na diverse mogelijkheden te hebben onderzocht, besloot ik hem dan maar ruimhartig te geven telkens als ik boodschappen deed. Het geven was niet langer een aflaat om een gevoel te kopen of te sussen: ik kende zijn situatie en wist dat dit het enige was wat ik voor hem kon doen.

Marketing

Maar nu komen er de laatste tijd veel mensen, jong en oud, met collectebussen, lijsten en tablets bij mij thuis aanbellen om met een goed ingestudeerd verhaal geld te vragen. Voor Goeden Doelen ver weg of heel abstract. Via een ‘anbi’. Ronduit verheven doelen: vrijheid, gezondheid, leven en dood; aan het verhaal te horen van de aanbeller kan ik met weinig geld het verschil maken. Weer datzelfde appèl. Weer een innerlijke worsteling. Minstens één of twee keer per week aan mijn voordeur nu. De aanbellers hebben vaak een jasje of tasje met een logo erop. Dat andere aanbellers met hetzelfde tegelijkertijd aan de overkant lopen, verraadt een heuse huisstijl van een van de Goede Doelen. Dit is geen goed doel, maar marketing, bedenk ik. Wil ik kiezen voor iets ‘goeds’ aan de andere kant van de wereld? Ver weg, onzichtbaar, een verhaal? Zo besloot ik om voortaan (dus vaak twee keer per week) nee te zeggen. Beetje moeilijk, maar wel bewust. Want een goede verantwoording van de wel gegeven euro’s vind je nergens.

Maar gisteren belde een scholiere met haar oudere broer aan. Of ik haar sponsorloop voor weer een lief goed doel wilde sponsoren. Ze wilde tien rondjes halen. ‘Vooruit maar’, hoorde ik me zeggen. Tegen zoveel persoonlijke inzet kan ik wel, maar wil ik gewoon geen nee zeggen. Heel bewust.

Ewald Wagenaar

Reageren: redactie@kd.nl of www.kd.nl.