Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views :
img

Er zijn graancirkels die niet door mensen zijn gemaakt

/
/
/
734 Views

Het mysterie van de graancirkels blijft onopgelost. Het graancirkelfenomeen – het ontstaan van grote, geometrische figuren van geplet graan of andere gewassen – is inmiddels bij iedereen wel bekend. “Gewoon het werk van grapjassen wordt er meestal gezegd. Klopt een beetje: sommige cirkels werden door mensen gemaakt. Maar niet alle.

 

Het valt niet te ontkennen dat diverse van de vele honderden graancirkels die de laatste 25 jaar in Nederland zijn gevonden, gemaakt werden door mensen die gebruik maakten van eenvoudige hulpmiddelen als touwen, planken en meetlinten. Vaak zijn deze ‘door mensen gemaakte’ graancirkels makkelijk als zodanig te herkennen. Maar menselijke graancirkelmakers die hun taak serieus nemen, zijn ook in staat gebleken indrukwekkende formaties te creëren, van honderden meters doorsnede en met complexe en perfect uitgevoerde geometrie.

Maar het uiterlijk van graancirkels is eigenlijk niet datgene wat het fenomeen zo interessant maakt. In het begin van de negentiger jaren ontdekte de – inmiddels overleden – Amerikaanse bioloog  William Levengood dat de gewassen waarin graancirkels werden aangetroffen soms curieuze biologische veranderingen hadden ondergaan. Zo bleken de zaden van graanplanten te zijn misvormd, en was het kiemgedrag van de zaden soms duidelijk anders. Want kiemplantjes uit graancirkelzaden groeiden soms beduidend sneller dan die uit normale zaden. Iedereen die weet hoeveel geld er omgaat in de agrarische industrie om zaden snel te laten ontkiemen, begrijpt waarom Levengood de rest van zijn leven dit fenomeen bestudeerd heeft.

 

No-go-area

Hoewel Levengood zijn bevindingen meermalen in wetenschappelijke tijdschriften heeft gepubliceerd, zijn er weinig wetenschappers die in zijn voetsporen traden. Dit kwam met name door een Engelse mediacampagne die plaatsvond in 1991. Een campagne met langdurig effect, want iedereen die een artikel schrijft over graancirkels zal zeker ergens melding maken van ‘Doug and Dave’. Daarmee bedoelt men Doug Bower en Dave Chorley, die in 1991 verklaarden verantwoordelijk te zijn voor alle graancirkels die sinds de zeventiger jaren in Engeland aangetroffen waren. Omdat Engeland al vele jaren zeer in de ban was van de geheimzinnige graancirkels en diverse onderzoekers er naam en faam mee hadden gemaakt, veroorzaakte deze bekentenis een mediaspektakel zoals nog nooit eerder vertoond. De hooggeleerde heren die hadden geprobeerd het verschijnsel te verklaren met complexe wetenschappelijke modellen werden door kranten en TV publiekelijk – bij wijze van spreken – opgehangen, geradbraakt en gevierendeeld. Als gevolg hiervan werd de studie naar graancirkels al snel een no-go area voor wetenschappers. Graancirkels werden gewoon door mensen gemaakt, Doug and Dave hadden dat aangetoond en wie dat nu nog steeds niet begreep was zwakzinnig. Einde verhaal.

 

Elektromagnetische energie

Gelukkig zijn er altijd mensen die zich niets aantrekken van de opinie van anderen. William Levengood was zo iemand. Hij realiseerde zich dat er in alle mediagekte met geen woord gerept was over de talloze vreemde waarnemingen die hij inmiddels gedocumenteerd had, en dus ging hij onverminderd door met zijn onderzoek. In het jaar 1999 publiceerde hij in het wetenschappelijke tijdschrift Physiologia Plantarum het artikel Dispersion of energies in worldwide crop formations, waarin hij suggereerde dat graancirkels ontstaan door middel van, of tijdens de manifestatie van, krachtige elektromagnetische velden. Een andere eigenwijze wetenschapper die zich nergens wat van aantrok was de Nederlander Eltjo Haselhoff. Gefascineerd door Levengoods bevindingen had hij zijn expertise aangeboden als gepromoveerd experimenteel en theoretisch natuurkundige. Het resultaat was een communicatie in de wetenschappelijke literatuur, waarin Haselhoff suggereerde dat de elektromagnetische energie, zoals Levengood die aan de hand van veldmetingen had aangetoond, afkomstig zou kunnen zijn van kleine bolvormige bronnen van elektromagnetische energie. Die suggestie kwam natuurlijk niet uit de lucht vallen. In de loop der jaren hadden zich namelijk diverse ooggetuigen gemeld die beweerden gezien te hebben hoe een graancirkel ontstond. Dat gebeurde in de aanwezigheid van één of meer heldere lichtbollen die boven het veld hingen. Dat klinkt natuurlijk te vreemd om serieus genomen te worden, maar deze ‘vliegende lichtbollen’ waren inmiddels ook al meermalen duidelijk op film vastgelegd. En met name in Engeland zijn er diverse locaties, zoals de beroemde “Golden Ball Hill”, waar ze sinds mensenheugenis worden waargenomen. Wie dat niet gelooft kan zelf gaan kijken. Toen in 1999 in Nederland ook lichtbollen werden waargenomen die een graancirkel creëerden, was de interesse van Levengood en Haselhoff dan ook direct gewekt. Na een veldonderzoek uitgevoerd door Haselhoff, later onafhankelijk geverifieerd door Levengood, bleek inderdaad sprake te zijn van een ‘energieafdruk’ in de graancirkel die overeenkwam met de stralingsverdeling van – jawel – een elektromagnetische puntbron.

 

Sceptici

Toen in 2001 deze bevindingen werden gepubliceerd in de wetenschappelijke literatuur was het effect enorm. Eindelijk was er “wetenschappelijk bewijs” dat graancirkels door lichtbollen werden gemaakt, en niet door Doug en Dave. De graancirkel-liefhebbers dansten door de korenvelden, want eindelijk hadden ze een weerwoord tegen alle sceptici door wie ze steeds belachelijk werden gemaakt. Maar het Doug en Dave effect bleek nog niet uitgewerkt. In de jaren erna verschenen er op internet steeds meer kritische noten van sceptische stemmen met betrekking tot het werk van Levengood en Haselhoff. De meetmethoden zouden niet kloppen, de statistische relevantie ontbrak, en er zou zelfs zijn gerommeld met de meetwaarden. In het jaar 2005 stuurde de Italiaanse beroepsscepticus Francesco Grassi een kritisch artikel naar de redactie van Physiologia Plantarum. Dit artikel werd geweigerd, maar verscheen later dat jaar als ‘originele’ publicatie in een ander wetenschappelijk tijdschrift, Journal of Scientific Exploration. De inhoud kan in een enkele zin omschreven worden: de conclusies van Haselhoff en Levengood waren helemaal fout, de experimenten waren verkeerd uitgevoerd en verder klopte er ook geen bal van. Haselhoff’s reactie, gepubliceerd in hetzelfde tijdschrift in 2007, stelde dat de conclusies van Grassi berustten op een verkeerde interpretatie van Levengood’s resultaten, als gevolg van gebrekkige kennis van elementaire statistische wiskunde. Desondanks besloot Haselhoff om zijn experimenten voort te zetten, om deze welles-nietes discussie kort te sluiten. Samen met collega-onderzoeker Robert Boerman werd een nieuwe graancirkel gemaakt, met de hand, in alle opzichten identiek aan de cirkel die voor zoveel opschudding had gezorgd. Datum, graansoort, afmetingen, onderzoeksprotocol, alles werd tot in perfectie gereproduceerd. En wat bleek? Niets bleek. De zelfgemaakte cirkel vertoonde geen enkele ‘energie-afdruk’ die niet op puur toeval zou kunnen berusten. Dit betekende dat alle suggesties van sceptici dat de waarnemingen van Haselhoff en Levengood simpelweg het gevolg waren van zonlicht, wind, of het effect van schaduwen van opstaand graan, waren ontkracht. Haselhoff publiceerde zijn bevindingen in Journal of Scientific Exploration in 2014, en sindsdien kan weer formeel worden gesteld dat het graancirkelfenomeen – behoudens de formaties die door mensen worden gemaakt met planken en touwen – nog steeds een mysterie is.

Bron: Sky High Creations m.m.v. graancirkeldeskundige dr. Eltjo Haselhoff. Die op het symposium “Graancirkels, 20 jaar verder” spreekt op zaterdag 25 april a.s. in Breda. Info: www.skyhighcreations.nl.

 

[fotobijschrift:]

De complexiteit van sommige graancirkels is te groot om door mensen gemaakt te kunnen zijn. Deze cirkel in Aldbourne, in augustus 2007 bijvoorbeeld. De meetkundige complexiteit is immens.


Tags:
Meer van:

Plaats een reactie

    Artikel delen
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
  • Linkedin
  • Pinterest