Mentalist

Op de Lotusbeurs stond een mentalist wonderen te verrichten. Een kaars vloog – zonder dat iemand deze aanraakte – in het rond. Een tafeltje vloog, hing, zwaaide door de lucht. Deze en meer ongelooflijke gebeurtenissen stapelden zich op, wonder op wonder.
Het grootste wonder was dat niemand zag dat het wonderen waren. De magie van het moment scheen ieder ‘entertainment’. De door de zaal zwevende tafel was ‘vast een truc’.
De wat onverschillig kijkende toeschouwers waren blijkbaar betoverd. Ze geloofden wél hun ogen en tóch zagen ze iets anders dan mirakels van het soort dat Jezus 2000 jaar geleden ook al eens had getoond. Niemand geloofde dat het ‘echt’ was wat er gebeurde.
Maar als ik iedereen nu eens verklap dat het wél echt was? Nee, geen truc, maar wérkelijke magische handelingen, tovenarij. Die performer kon dus dingen écht op afstand in beweging brengen met zijn mentale en onzichtbare krachten. Psychokinese of zoiets. En hij kan écht jouw gedachten lezen en de juiste kaart uit een stapel trekken, clairvoyance of zoiets.
Ja stel. Wie gelooft dat dan? Ik denk niemand. Toch deed hij het voor de ogen van vele toeschouwers. En niemand toetste of het een truc of magie was.
Mensen willen blijkbaar niet geloven wat ze zien als ze het niet kunnen begrijpen of verklaren.
En dat is het rare van de menselijke geest. We nemen gebeurtenissen waar die we niet kunnen verklaren (zwevende tafel), maar we geloven niet dat de gebeurtenis echt plaats vindt; een zwevende tafel moet wel een goocheltrucje zijn. Want als we het alternatief moeten geloven – het tafeltje is geen truc maar echte tovenarij en magie – slaat ons mentale systeem op hol: dat kan niet, ben je mal, dat bestaat niet, wat een onzin.
Wie wel zo’n mogelijkheid in gedachten zou toelaten, wordt dan misschien nieuwsgierig, angstig of ineens extra alert. Wie leest dan momenteel mijn gedachten en wanneer vliegt mij wandmeubel thuis het raam uit? Of andere twijfels en onzekerheden.
Daarom geloven we liever niks. Zelfs als we daarvoor iets moeten geloven. We denken liever dat we niks geloven. Liever iets anders geloven dan je waarneemt, dan te geloven dat wat je waarneemt echt is. En zo maakt ieder van een zwevend tafeltje een truc en geen wonder, zelfs als dat het wel zou zijn.
Volg je het nog?
Dat is de kern van het universele menselijke drama.
We kunnen én willen niet zien wat echt is en we geloven onze interpretaties van de werkelijkheid te graag. Daardoor geloven we zelfs dat we niet gelovig zijn.
Allemaal om de werkelijkheid niet te hoeven geloven.
Rare wezens die mensen…

Ewald Wagenaar
Reageer ‘s: www.kd.nl.