Liefdesbrief. ‘Liefste…’
Liefste, toen ik je een tijdje terug zag zitten, was je beslist niet in goede doen. Ik schrok ervan, hoe klein en miezerig je was geworden. Je deed helemaal niet meer mee met het leven, is het niet? Het was net of je de moed had opgegeven om er nog iets van te maken nadat je je baan verloren had. Dat was natuurlijk helemaal niet leuk voor je. Zomaar op straat, en dat na bijna vijfentwintig dienstjaren. Gelukkig hoef je je huis niet uit en kun je nog naar de markt, want wat dat betreft heb ik nog veel ergere dingen om mij heen gezien. En toch ben je jezelf even kwijt geraakt. Je was letterlijk nergens meer en je stem was gesmoord.
Je weet dat ik, als jij afhaakt, des te harder aan het werk ga. Dus ik heb het zoals je gemerkt hebt, van je overgenomen door flink veel kabaal te maken en ervoor te zorgen dat iedereen kon horen wat er was gebeurd. Ja, voor jou dan hè, niet voor mezelf, dat weet je toch, of niet? Dat is me zo goed gelukt, dat jij over aandacht geen moment meer te klagen had. Wat vonden ze het zielig voor jou, wat werd er meegehuild en meegeleden en dat was nu precies wat ik wilde horen.
Maar door al dat gekrakeel van iedereen, ben ik jou steeds meer aan het missen. Jij bent immers het mooiste wat er is, daar verbleek ik bij. Het gaat natuurlijk om jou. En niet om medelijden, al die zogenaamde liefde en die aandacht, nee, het gaat om wie je echt bent. Daar diep van binnen. Ik ben slechts goed in het dagelijks oppoetsen van de buitenkant. Ik zorg goed voor mijn beschermlaag en ik versterk mijn verdedigingsmuur. Dan kan ik met opgeheven hoofd door de wereld lopen, ook al weet ik heel goed dat ik een hol vat ben en dat ik zonder jou niet kan bestaan.
Het kwam me eerlijk gezegd wel een tijdje goed uit wat jou is overkomen. En vooral dat jij je zo onzichtbaar hebt gemaakt. Ik heb nog een keer heerlijk de kans gehad gekregen om al mijn trucs toe te passen en mijn troeven uit te spelen. Want anders was ik al veel eerder van het toneel verdwenen. Dat zou toch heel jammer zijn, want ik heb je niet voor niets zo lang in bescherming genomen. Eigenlijk had ik ook nu weer alles onder controle. Goed hè? Ja, je hebt mij niet voor niets gekozen, vroeger, toen je klein was. Dit ontslag is natuurlijk niets bij wat je vroeger meegemaakt hebt, dat snap ik. Dankzij mij heb je dat toch maar mooi overleefd. Nietwaar?
En nu… ik heb het idee dat ik een beetje klaar ben in jouw leven en, eerlijk gezegd, dat doet verrekte pijn. Maar het is wel zo, daar kan ik niet meer omheen. Nu ik zie dat je de moed hebt opgepakt om je niet meer in de hoek te laten zetten en nu je uit je slachtofferhol bent gekropen, moet ik bekennen dat ik mijn krachten rap voel afnemen. En dat terwijl jij juist steeds sterker wordt. Ik heb je nog nooit zo zien lachen en huilen als de laatste dagen. En er komen allemaal nieuwe woorden uit je mond, zoals: vergeving, onschuld, liefde…Ik weet niet wat ik hoor. Ik weet wel dat die woorden mij heel timide en klein maken. Ik kan er eigenlijk niet tegenop en als ik je zo bezig zie, hoeft dat ook niet meer. Ik begin een beetje te smelten, ja… van de warmte die je uitstraalt, en ook van de liefde die ik voel groeien.
Ik ben je eigenlijk altijd vergeten te zeggen dat ik van je houd en dat ik je geweldig vind. Dit is dan ook een liefdesbrief. Een liefdesbrief en een afscheidsbrief ineen. Al toen je geboren werd, vond ik je een prachtwonder. Zo lief en klein als je was had je al je eigen stem, je prachtige eigenheid. En nu zie ik die weer, nu je mij de mond aan het snoeren bent. Ik hoop dat je ook een beetje blij kunt zijn dat ik je zo lang heb beschermd en je zolang heb begeleid op je reis. Ik ben er toch niet voor niets geweest? Weet je, als we nu afspreken dat jij het voortaan voor het zeggen hebt, en als je me belooft dat je mijn hulp inroept als je me nodig hebt, dan laat ik je nu los. Ik heb alle vertrouwen in je. Ik weet dat je met de liefde die in je groeiende is, een prachtig leven tegemoet gaat. Jij bent het beste wat me ooit is overkomen en ik zal altijd van je houden. Laat je me zo nu en dan weten hoe het met je gaat? Ik neem geen afscheid van je. Je kunt me altijd vinden. Maar ik zie nu dat mijn tijd is gekomen. Nog even en ik kan niet meer verder schrijven, want dan ben ik helemaal gesmolten. Geniet van je leven, voel de vrede in jezelf en vergeet nooit meer dat je een wonder bent. Een kind van God, een en al Liefde, net als toen, toen je op deze aarde kwam.
Dag lief wonder,
Je liefhebbende Ego.
Saskia Teppema (www.saskiateppema.nl
