Alles is perfect: mee eens of oneens?

Er zijn zo van die zinnetjes die je geest behoorlijk overhoop kunnen halen. Drie woorden en bóem, gedaan is het met het keurig geharkte tuintje van je ego. Ons illusoire zelfbeeld lééft immers bij de gratie van een gewelddadige buitenwereld, waartegen het zich moet verdedigen. Alles perfect? Dacht het niet! Of…?

Door Lars Faber

‘Alles is perfect’.  Dit noem ik drie-woord-software als ‘een atoombom voor de mind’, of ‘antivirus software’. Het virus is je beperkende gedachte dat sommige zaken goed zijn en andere niet. Het ego is daarin een soort scherprechter die dag in dag uit oordeelt over goed en kwaad. Meestal gebeurt dit zonder dat je er erg in hebt, omdat je je volledig hebt geïdentificeerd met dit oordeelproces. Je meningen, je politieke voorkeur, je gedachtes… The fish will be the last to discover the water. Totdat je een beetje kleurstof aan het water toevoegt. Of, in dit geval, een regeltje van drie woorden dat niet meer uit je hoofd gaat tótdat je de code gekraakt hebt. Als een splinter die in je geest vastzit, wachtend om losgewrikt te worden.

Hitler
‘Alles is perfect’ is absoluut, in de zin van: het laat geen ruimte voor uitzondering. Het één is niet perfecter dan het ander… of minder perfect. Je mind zal ongetwijfeld zeggen; ja, maar, hoe zit het dan met iemand als Hitler? Is die dan ook zo perfect, mij ondertussen een boos oog toewerpend alsof ik een voorstander van genocide ben. Geloof me, ik heb deze anti-virus software ook in mijn bolletje losgelaten. Ik kan radeloos worden van het misbruiken en vernietigen van leven. En toch is het perfect… Let maar eens op. De essentie zit ‘m in een ander woord: onvermijdelijkheid. Adolf Hitler, kón niet anders, met zijn set genen, zijn opvoeding en ontwikkeling dan wat hij deed. Dat praat zijn daden niet goed, integendeel. Ik walg van wat er is gebeurd. Ook ik kan niet anders dan dat. Alles is exact zoals het hoort te zijn.Toen ik dit onlangs op een trainingsgroep losliet, kwam er onvermijdelijk gemorrel. Er gebeurde van alles! Emotionele reacties, vertrokken gezichten, gepijnigde hersens. Het mooiste vond ik misschien nog wel die van Rob, die zei: ‘Als ze aan mijn kind komen, dan kan ik daar de perfectie niet van inzien. Dan ben ik in staat om te doden.’ Ik liet het rustig sudderen. Wetende wat voor puinhoop het in mijn hersenpan had gemaakt toen Byron Katie mij deze drie woordjes ooit toefluisterde. Ze vertelde dat het universum zoals dat zich van moment tot moment aan ons voordoet, in al haar verschijningsvormen, God is. Die schepping is perfect in haar zijn en wording. Ook in haar imperfecties.

Imperfecties
Is veel van de religie zoals die bedreven werd en wordt, niet meer dan een manier om met de zogenaamde ‘imperfectie’ om te kunnen gaan? Waarin we bidden om niet meer ziek te worden, meer geld te verdienen, een liefdevolle partner aan te trekken, oogst die lukt? Soebatten met ‘God’, noem ik het maar even. Maar wat nu als er niemand aan de andere kant van de lijn blijkt te zijn, als je gebed net als je vroegere brieven aan Sinterklaas, nimmer bij de geadresseerde aankomen? Wat nu, als God de wereld van zijn en wording is, het vormgevende principe, en het gewaarzijn dat waarneemt? In een nimmer aflatende dans van zijn en wording. Waarin jij niets meer of minder blijkt dan de immer rollende golf van evolutie. Waarbij je je voor het eerst in eonen bewust aan het worden bent van je eigen bewustzijn. Je leeft… en weet het!
Je hebt jezelf misschien lange tijd beschouwd als een losse unit; ‘ik en de rest van het universum.’ In die modus beschouw je alles buiten jezelf als ‘ander’, als bedreiging of als iets dat gekoesterd moet worden. Aantrekken en afstoten, in een poging het onbegrijpbare universum leefbaar te maken. Je kreeg geen handleiding bij je geboorte, groeide op bij mensen die ook geen ene jota begrepen van waar het leven om draait en stevent vervolgens af op een nóg groter mysterie: de dood. Een mysterie waar nóg minder mensen kaas van gegeten hebben. Vraagt een leerling aan een zenmeester: ‘Meester, wat gebeurt er met mij na de dood?’ Zegt de zenmeester: ‘Hoe moet ik dat nu weten, ik ben toch geen dooie zenmeester…’ Mysterie alom dus. In vroegere tijden konden we niet met onze tijdelijkheid leven, met het niet-weten, onzekerheid, onze enorme kwetsbaarheid.

Liefde
Religie was lange tijd een bezweringsformule van het kwaad. In de antivirus software die je zojuist geïnstalleerd hebt, bestaat er geen kwaad. Er is alleen perfectie. In die perfectie gebeuren dingen die tegen de waarden van het leven ingaan. Alles in het leven draait immers ten diepste om liefde, om groei, om verbinding. Zo zijn er ook krachten, zoals de herfst en winter, die tégen de scheppende kracht in werken, of zelfs vernietigend zijn.
‘Moet ik dan zomaar apathisch toezien als mijn kindje door één of andere mafkees misbruikt zou worden?’ vraagt Rob mij de volgende morgen fel. Hij kijkt me aan met een blik die verraadt dat een verkeerd antwoord mij wel eens duur kan komen te staan. ‘Nee’, zeg ik ‘integendeel. Ik zou die gast direct een kopstoot op zijn neus geven, zo niet erger toetakelen of doden als ze aan mijn kinderen zouden komen’, zei ik bloedserieus. Geen woord was gelogen. Rob ademde diep en zuchtte opgelucht. Hij keek wel een beetje met een schuin hoofd, en zei: ‘Maar dat is toch niet spiritueel?’
‘Vanuit het ego beredeneert misschien niet’, zei ik. ‘Maar vanuit de perfectie van het universum gezien, vanuit God’s perspectief dus, wel. Ik behoor toch ook tot de perfectie van het universum? Ik kan niet anders dan ingrijpen als een ander mens onrecht wordt aangedaan, al helemaal als het om kinderen gaat. Dan ben ik in staat om te doden.’

Onvermijdelijk
Rob wijst op zijn brede schouders en armen en laat het kippenvel zien dat daar als kleine bobbeltjes is gevormd. ‘Dus ik hoef niet willoos toe te zien…?’ vraagt hij met een enthousiasme in zijn stem dat grote opwinding verraadt. ‘Integendeel’, antwoord ik, ‘je handelt naar de impuls van het moment. Jou handelen, of niet-handelen, is onvermijdelijk. Doe wat je hebt te doen, in ieder moment, en val samen met de perfectie van het universum. Dát is het geheim. Je bent précies daar in jouw ontwikkeling waar je moet zijn, het had niet anders gekund. Als een ander levend wezen onrecht wordt aangedaan, grijp je in. Dat is jouw rol, net als die van Arjuna in de Bhagavat Gita. Jouw rol is onvermijdelijk. Of niet?’ Rob lachte breed grijnzend.
Is dit:
a. goedpraten van geweld;
b. alles maar accepteren zoals het zich voordoet;
c. terug naar ons dierlijk instinct, weg beschaving?
Geen idee, dat mag je zelf beoordelen. Of was dat oordelen nu juist een kunstje van je determinerende ego? Ik zeg alleen maar dat als die situatie zoals beschreven zich voordoet en je haalt uit – dat dit onvermijdelijk was en is, perfect als dit universum in haar oneindige imperfectie is. Jij bent perfect zoals je bent, je had niet anders kunnen zijn dan jij bent, met al je mooie en minder mooie kanten. Heb je enig idee hoeveel innerlijke rust die stelling je geeft, als je hem écht toelaat. Je bent perfect in al je imperfectie. Geniet ervan!
Lars Faber is auteur van o.a. ‘De Gewijde Reis’, ‘De Heldenreis’, ‘Matrix Guerrilla’ en ‘Leef groots.nu’. Hij geeft workshops en leidt ayahuascaceremonies en retraites. Meer: www.degewijdereis.nl.