Laatste grote meester

De tijd van de Grote Meesters is voorbij. Ramana, Nisargadatta en Osho leven voort in hun boeken en leerlingen. Ze stierven vorige eeuw al.

Vertolker van het collectieve Hogere Zelf Marieke de Vrij zei onlangs dat nu ook de tijd van de verlichte leerlingen van deze meesters voorbij is. Inderdaad, met het recente overlijden van Douwe Tiemersma verdween de laatste gerealiseerde vertolker van het hoogste bewustzijn in ons land. Er resteren een hoop wijzen, maar geen van zijn niveau. ‘Er is geen opvolger’, zei Douwe kort voor zijn dood. Niks opsmuk, poespas, fraaie gewaden; Douwe was modieus gezien ronduit oersaai, onopvallend en hij liet zich door geen enkele illusie meer verleiden. Dat alleen al was uiterst zeldzaam. Zijn woorden – nog royaal na te lezen op de site van Advaita Centrum Gouda – zijn al compacte meditaties. Ieder woord is doorleefd. Aan het eind van zijn leven had hij nog maar één boodschap aan mensen: kijk bij jezelf hoe het werkelijk zit. Daarmee plaatste hij zich in een oeroude spirituele en mondiale traditie. Deze herkennen we van de geveltekst van het orakel van Delphi in de spreuk ‘ken uzelve’. De universele en misschien wel enige weg om het hoogste bewustzijn te bereiken, ofwel ken uw God. Want daarmee was hij goed bekend.
Jouw unieke essentie, dat wat de persoonlijkheid draagt, dat wat eeuwig is, ja dat wat álles draagt en is, dat was zijn Bron. De weg ernaar toe leidde in zijn visie langs openheid, toenemende en permanente verruiming van het bewustzijn. Iets om heel goed te onthouden.
De Grote Meesters en hun intussen even groot geworden leerlingen zijn dus niet meer. We moeten het nu alleen doen. Geen leunen meer op anderen, maar zelf de volle verantwoording dragen voor je eigen spirituele ontwikkeling. Daarover gaat het nu voor het hele spirituele metier.
De bal is rond: als collectief staan we voor dezelfde opgave als deze Grote Meesters ooit individueel stonden: doorgaan, verruimen van het bewustzijn, wakker worden, naar binnen durven gaan, de Essentie zien en het krampachtige vasthouden loslaten. Niet meer wachten op iemand die voorop loopt, maar zelf de volle verantwoordelijkheid nemen.
Let go, let’s go.
Het is tijd om te gaan. Velen gingen ons voor.
We kunnen het.
Ga!