Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views :
Koorddanser

Lynne McTaggart

Door
/
Op 11 april 2012
/
At 16:19
/
In Editie mei 2012 , Nieuws
746 Views

Koorddanser in gesprek met Lynne McTaggart. In Koorddanser 296, de mei-editie, kun je het volledige interview lezen.

Tags:
Meer van:

1 Reactie(s)

  1. Wakker worden.

    In tegenstelling tot Lynne McTaggert denk ik dat voor het ombuigen van de ‘ik win, jij verliest’-mentaliteit naar ‘ik win alleen als we samen winnen’, geen spirituele maar een morele revolutie nodig is. Hierbij denk ik bij samen winnen onbewust aan het gemeenschappelijk ideaal van een vreedzame wereldorde zonder polarisatie en vijandbeelden. Het breed gedragen vredesvisioen dat elk jaar boven de dodenherdenking hangt, maar dit jaar is ontsierd door de diskwalificatie van de wijze waarop Auke de Leeuw uit Helmond (met zijn gedicht ‘Foute Keuze’) en burgemeester Henk Aalderink van de gemeente Bronckhorst (met zijn voornemen ook gevallen Duitse soldaten bij de herdenking te betrekken) hieraan invulling wilden geven.

    Gotspe.
    Een betreurenswaardige diskwalificatie, die weliswaar begrijpelijk is maar geen recht doet aan het alomvattende vredesideaal, waar een ieder op persoonlijke wijze zijn steentje aan dient bij te dragen. Wat dat betreft heeft de commotie duidelijk gemaakt dat volgens bepaalde groeperingen de bijdragen van Auke de Leeuw en Henk Aalderink niet kunnen. In feite pretenderen de criticasters daarmee te weten wat wel en niet dienstbaar is aan de vrede, dus wat onder goed en fout moet worden verstaan. Een gotspe, omdat het deze morele superioriteitsgedachte is die sinds mensenheugenis debet is aan de strijd om de macht in de wereld, die op zeker moment altijd uitmondt in oorlog. Op zijn beurt komt dit verderfelijke militaire geweld nooit spontaan uit de lucht vallen, maar is het altijd al geruime tijd voorgekookt op nationaal niveau met veel verbaal geweld. In onze tijd via de periodiek plaatsvindende strijd om de partijpolitieke macht, zowel op landelijk als plaatselijk niveau, waar ons bestel zijn bestaan aan te danken heeft en onze politici hun goed belegde boterham.

    Ultieme politieke doel.
    Voor het uitbannen van de oorlog en het daarmee gepaard gaande onverteerbare bloedvergieten, dus om recht te doen aan de slachtoffers van de jaarlijkse dodenherdenkingen, wordt het dan ook tijd ons bestel publiekelijk ter discussie te stellen.
    Met behulp van onze media is dat zonder meer mogelijk. Voor het benutten van die mogelijkheid zullen de media wel eerst de hand in eigen boezem moeten steken, door een punt te zetten achter hun overweldigende aandacht voor de strijd om de verschillende lijsttrekkerschappen die momenteel gaande is. Daarmee zetten zij automatisch ons bestel op losse schroeven, waarmee zij Den Haag de kans bieden ongekende politieke geschiedenis te schrijven. Daarmee bedoel ik geschiedenis die uitstijgt boven het partij- en nationale belang, omdat zij zich volledig richt op het algemeen belang, de alom onderschreven mensenrechten. Het gemeenschappelijk door alle volkeren en alle naties te bereiken ideaal (preambule Universele Verklaring van de Rechten van de Mens), waar onze tijd zo langzamerhand geheel van doordesemd is en daardoor onze tijdgeest bepaalt.
    Als gevolg daarvan moet de verwerkelijking van dat ultieme politieke doel, zoetjesaan gerealiseerd kunnen worden. Uiteraard is vruchtbare samenwerking daarvoor een eerste vereiste. Om die te creëren is een grondige reorganisatie van onze volkerenorganisatie noodzakelijk. Gelukkig geen onmogelijk opgave, omdat het VN-Handvest daarin voorziet. Artikel 109 spreekt namelijk van een algemene conferentie van VN-lidstaten ter herziening van het Handvest. Officieel had deze al in 1955 moeten plaatsvinden, maar onder druk van de toenmalige Sovjet-Unie is deze destijds uitgesteld ‘tot een daartoe geschikt tijdstip’. Gezien de steeds breder om zich heen grijpende en dieper inwerkende wereldcrisis, waar het beleid zich geen raad mee weet, lijkt mij dat tijdstip aangebroken.

    Gezaghebbend wereldforum.
    Wat die broodnodige reorganisatie betreft, moet vooral worden gedacht aan de opheffing van de dictatoriale (vetorecht!) Veiligheidsraad, met de gelijktijdige overheveling van zijn primaire verantwoordelijkheid – de handhaving van de internationale vrede en veiligheid – naar de Algemene Vergadering. Daardoor kan dit orgaan zich eindelijk ontwikkelen van een ongeloofwaardig mondiaal praatcollege tot een geloofwaardig mondiaal daadcollege met bovennationale bevoegdheden. Een gezaghebbend wereldforum dat op basis van de alom onderschreven mensenrechten en onze fenomenale know how op elk terrein een wereldbeleid van de grond weet te tillen, waarmee de wereldproblemen en het daarmee gepaard gaande onrecht adequaat aangepakt kunnen worden.

    Moeder aarde.
    Een vruchtbaar en rechtvaardig mondiaal beleid onder VN-vlag, gestoeld op de aanname van onze aarde als een levend organisme. Een organische giga-eenheid, waar de mens niet boven staat, als ware hij de schepper ervan, maar een integrerend deeltje van is. Een levende totaliteit, ook wel moeder aarde genoemd, die zich door de tijd heen heeft ontwikkeld tot zijn huidige omvang, waarvan de werking te vergelijken is met die van ons eigen lichaam. Wat die werking betreft kan er zo langzamerhand geen misverstand meer over bestaan dat elk orgaan in ons lichaam, een unieke onvervangbare functie vertegenwoordigt. De levenskracht van ons hele lichaam hangt echter niet alleen af van de gezondheid van elk orgaan afzonderlijk, maar ook van de harmonieuze samenwerking tussen alle organen. Een evenwichtige samenwerking die een levensnoodzakelijkheid is en geen concessie die wordt afgedwongen. Tenslotte hoeven de longen het hart niet te verdragen. Het enige wat hen gevraagd wordt is ‘goede longen’ te zijn, zoveel mogelijk ‘long’ (dus zichzelf) te zijn, en naar de mate waarin zij daarin slagen zullen zij het hart helpen een goed hart te zijn, waardoor het lichaam in staat is optimaal en harmonieus te functioneren. Het gevoel van welbevinden is hier onlosmakelijk aan gekoppeld.

    Democratie in optima forma.
    Deze vorm van vrijwillige samenwerking – die ideologisch (emotioneel) noch economisch (rationeel) te labelen is, wat haar (gelijk het leven) ongrijpbaar maakt – is te betitelen als ‘de democratie in optima forma’. Je zou het ook een zelforganisatie kunnen noemen. Een intelligente orde zonder baas. Ons lichaam kent zo’n dictatoriale functie immers ook niet!
    Door boven deze humane (levens-)orde (waar wij allemaal door geboorte deelgenoot van zijn) de VN-vlag te hangen, moeten wij – als mensheid – in staat zijn de mondiale crisis de baas te worden. Niet alleen in ons eigen belang, maar in het bijzonder in dat van onze eerste zorg, “Ons Nageslacht”, en daarmee ten behoeve van het voortbestaan van moeder aarde.
    De grond van alles wat groeit en bloeit en ons elke dag weer boeit. Voor het juiste gebruik en onderhoud van die gemeenschappelijke (bestaans-)grond, waar het begrip goed rentmeesterschap voor staat, zijn wij met elkaar (zo’n 6,5 miljard individuen) gezamenlijk verantwoordelijk. Om die gezamenlijke verantwoordelijkheid handen en voeten te geven zullen we er oog voor moeten krijgen dat religie en ideologie – hun grote intrinsieke waarde ten spijt – onbruikbaar zijn als leidend beginsel voor politiek, in tegenstelling tot de moeder-aarde-hypothese. Voor een effectieve aanpak van de huidige grensoverschrijdende problemen is het dan ook hoog tijd voor een wereldwijde politieke wake up call, uitmondend in de ware democratie van ‘power to the people’. Er bestaat nu eenmaal geen nationale en partijpolitieke weg naar de vrede, ofwel de wereldorde zonder polarisatie en vijanddenken. Dus bestaan er ook geen nationale en partijpolitieke leiders die ons de weg daar naartoe kunnen wijzen, hoe groot hun aanhang, hun retorische kwaliteiten, hun materiële vermogen, hun intellect en daarmee hun maatschappelijk aanzien ook moge zijn. Die weg zullen wij – ‘als mensheid’ – met elkaar moeten maken en daarnaast dag in dag uit begaanbaar moeten houden. Met het gevolg dat er tot in lengte van dagen voor iedereen genoeg werk aan de winkel is, dus werkloosheid onbestaanbaar is, met alle positief maatschappelijke consequenties van dien.

Plaats een reactie

    Artikel delen
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
  • Linkedin
  • Pinterest
Aanbevolen