Faldera faldarie. … polyamorie

Zo heet de nieuwste trend in spiritueel Nederland

Misschien is monogamie wel een genetische afwijking. Nu ik als een ‘dokter Love’ stad en land afreis met mijn nieuwe lezing “Het Mysterie van de Liefde” hoor ik vele verhalen en ervaringen over de liefde. Heerlijk vind ik dat, maar af en toe ook wel verbijsterend. Soms voel ik me het braafste jongetje van de klas. De op het eerste zicht meest keurige dames en heren vertrouwen me hun uitspattingen, geheime verlangens en avonturen toe. Maar ook wel hun verdriet over al dit losbandig gedrag van henzelf of van hun partner. Zo was er gisteren nog een vrouw die me vertelde dat toen ze even de email van haar man checkte, daar een lading foto’s aantrof van haar echtgenoot in hun slaapkamer die druk bezig was met twee vrouwen en drie heren. Een andere dame kwam achter de uitspattingen van haar man, toen ze een aantal dichtgeknoopte condooms aantrof achter de divan op zijn kantoor. Er wordt wat aangerommeld in relatieland. Je zou, ook als je de excessen in programma’s als Spuiten & Slikken langs ziet komen, geneigd zijn te denken dat je wel abnormaal bent als je niét vreemdgaat. Ikzelf heb me er één keer aan schuldig gemaakt in de overgang van de ene naar de andere relatie. Maar verder moet ik eerlijk bekennen dat ik geen polygaam talent ben. Niet dat de verleidingen er niet waren. Er bood zich ooit eens een naakte vrouw aan op een therapeutisch weekend waar ik aan deelnam. Een mooie dame die vroeg of ik abnormaal was dat ik haar aanbod afsloeg. Maar ik had een vriendin, en zelfs al was die relatie verre van idyllisch, het kostte het me weinig moeite ‘nee’ te zeggen. Anderen verbazen er zich over dat ik niet méér flirt met het merendeels vrouwelijke publiek dat mijn lezingen bezoekt. Ik moet u bekennen dat ik een heel aantrekkelijk publiek heb. Tegen mijn vrijgezelle vrienden zeg ik altijd dat ze naar mijn lezingen moeten komen, willen ze mooie vrouwen ontmoeten; ze lopen er met bosjes rond. Natuurlijk geniet ik van hun schoonheid, natuurlijk ben ik geflatteerd wanneer ze me complimenteren, maar om nu in iedere stad waar ik kom, me uit te gaan sloven er eentje in bed te krijgen… ik moet er niet aan denken. Het kortstondige plezier dat dit me op zou leveren, zou niet opwegen tegen het levenslange schuldgevoel. Het me moeten hullen in leugens, de aanslag op mijn zelfrespect, en de gedachte dat ik het vertrouwen dat ik ooit in een duidelijk ‘jawoord’ uitsprak tegen Christine, zou verbroken hebben, zou een te zware prijs zijn. Hoe zou ik mezelf en haar onder ogen kunnen komen, in de wetenschap dat ik haar liefde zou verraden? Deze vrouw die me dag en nacht inspireert, bijstaat, aanmoedigt, liefheeft, die me zo’n prachtige dochter en de beste jaren van haar leven heeft geschonken? Het zou een slag in haar gezicht zijn. Toch ben ik tegelijkertijd geen moraalridder. Ik vind dat iedereen zijn relatie precies zo moet inrichten als hij of zij zelf wil. Ik vind het dan ook leuk te luisteren naar al die levenslustige verhalen van mensen van wie hun libido groter is dan de lengte van hun auto. Het is dankbaar materiaal dat wellicht vroeg of laat weer in een roman opduikt.

De nieuwste trend in spiritueel Nederland is polyamorie. Eenvoudig gezegd komt het erop neer dat men zichzelf en zijn partner toestaat om relaties buiten de deur te hebben. Niet alleen seksueel maar ook emotioneel. Omdat je met Anneke misschien wel je passie voor muziek kunt delen, maar met Birgit veel beter je passie voor natuurwandelingen kunt uitleven. In polyamorie deel je dus met verschillende mensen verschillende aspecten van je eigen persoonlijkheid, en heb je een vrijbrief om ook de liefde met hen te bedrijven. Als partner hou je zoveel van hem of haar dat je dankbaar bent dat hij of zij ook opbloeit bij die ander; de poly’s noemen dit het ‘jaliefgevoel”. Jalief is de tegenhanger van jaloers. Wanneer men jalief is, zit men zo goed in zijn vel dat men ervan geniet dat de ander zich zo op en top vermaakt met een ander.

Ik heb geen talent voor jalief-gevoelens. Let wel, ik vind het heerlijk wanneer Christine geniet van andere mensen, er nachten mee doorhaalt, en ik beschouw het ook als een compliment wanneer zowel andere mannen als vrouwen haar aantrekkelijk vinden, en met haar flirten. Maar wanneer ik haar vervolgens met hen zou zien zoenen of in bed zich zou zien uitleven, zou er weinig jalief in mij te bespeuren zijn.

Ikzelf geloof namelijk in zielsverwantschap. Ik geloof dat twee zielsverwanten die elkaar vinden, bij elkaar komen om de beste vorm in elkaar te ontwikkelen, op alle vlak. Op gebied van levensbestemming, van moraliteit, van spiritualiteit, van je maximale mogelijkheden als mens. Twee zielsverwanten delen dezelfde passies en hogere idealen. Wanneer je daar bevlogen mee bezig bent, dan heb je geen tijd meer voor al dat relatiegehups. Tenminste, zowel Christine als ik zijn dag in dag uit bezig met het neerzetten van onze missie in de wereld, ik zou niet weten wanneer ik er nog een minnares op na zou moeten houden.

Toch is het met zielsverwantschap zo, dat we in wezen allemaal zielsverwanten zijn.  Ervan uitgaande dat we de gedachte accepteren dat we allemaal voortkomen uit dezelfde ‘goddelijke’ bron, en allemaal aspecten zijn van het grotere geheel. Bij ieder mens kun je iets leren, ontwikkelen en delen. Je hoeft van geen enkele one night stand ooit spijt te hebben; want altijd is het in wezen een zielsverwant. Al is het dan misschien een zielsverwant met wie je in dat geval maar één nacht iets te delen en uit te zoeken had. Misschien hebben de poly’s dus wel zo’n grote, rijkgeschakeerde ziel dat ze allemaal verschillende partners nodig hebben om hun volledige complexe persoonlijkheid aan te vullen. En zijn monogamisten zoals ik, simpele zielen die met één andere ziel voldoende stof vinden om elkaar een leven lang boeiend en spannend te blijven vinden.

Hoewel… De dame die me ooit wilde verleiden op dat weekend, bezocht onlangs een lezing van me. “Ik ben een poly,” zei ze, “ik hou van twee mannen.” “Ach, wat leuk,” zei ik, want dit is nu eenmaal mijn stopzinnetje. “En dat gaat goed?” “Jazeker,” zei ze, “ik geniet er met volle teugen van. Ik voel me helemaal op en top en vrouw. Alleen jammer dat mijn man nog niet zo ver ontwikkeld is. Hij heeft last van jaloeziegevoelens. En ook de vrouw van mijn andere vriend weet het niet. Maar toch is het heerlijk om poly te zijn.”

We dubben wat af op het Monopolyspel van het leven en de liefde. En hoewel we allemaal met hetzelfde kapitaal beginnen, blijft de ene speler voortdurend eigenaar van dezelfde straat, terwijl de ander lustig in heel het land hotelletjes neerzet.

Geert Kimpen