Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views :
img

Koning Dagobert II (650-679) keert terug in ons bewustzijn

/
/
/
726 Views

Hij was de laatste Merovingische koning die nog echt regeerde, maar had tot in de achttiende eeuw officieel nooit bestaan. De koningsmoord op de dag voor kerst in het jaar 679 kreeg een echo van eeuwen. Nu is de tijd rijp om deze heilige koning weer in ons bewustzijn terug te verwelkomen. Wat heeft Koning Dagobert II ons vandaag de dag te vertellen?  

door Jan Roelofs

Wie Dagobert II vermoordde weten we niet, maar de speculatie dat het een complot is geweest van machtsbeluste hofmeiers en het Vaticaan heeft wel enige grond. Want met de dood van Dagobert kwam een eind aan een vorm van koningschap waarmee de wereldse machten niet uit de voeten konden. Nadat de Karolingers met Karel Martel (689-741) de macht eenmaal vast in handen hadden, werden de Merovingers dan ook vakkundig uit de geschiedenis weggepoetst. En toch heersten de Merovingische koningen van de vijfde tot de achtste eeuw over het gebied dat wij nu kennen als Frankrijk, België, Nederland en een groot stuk van Duitsland. Van de drie onderdelen van hun rijk is alleen ‘Bourgondië’ nog bekend. ‘Austrasië’ en ‘Neustrië’ zijn in de vergetelheid geraakt.

Wat ook in de vergetelheid is geraakt, is de manier waarop de Merovingers de wereldse en de geestelijke macht met elkaar verbonden. Want de Merovingische koningen waren ‘priester-koningen’ die in directe verbinding stonden met de levende wortels van het christendom. De kracht van het christelijk geloof was bij hen nog niet verstard tot de uiterlijke voorschriften van het instituut kerk. De mythe van de Ware Koning was in hun tijd nog wat een mythe in essentie is: niet een ‘leugen’ zoals een mythe in onze tijd wordt gezien, maar een archetypische onderstroom waar het dagelijks leven op steunt en door wordt bezield. Het contact met die laag zijn we al eeuwen kwijt maar onze honger wordt steeds voelbaarder. We missen die bodem in ons leven waar de ziel zich kan laten voeden. Zoals wel vaker in onze geschiedenis moeten we ‘terug naar de bron’. De bron van Dagobert.

Dagobert Duck

Dagobert kennen we eigenlijk alleen uit de Donald Duckverhalen, waarin oom Dagobert de gierige rijkaard is, die doorlopend bang is dat de zware jongens zijn geldpakhuis leegroven of zijn geluksdubbeltje zullen stelen. De eerste keer dat ik Dagobert in een andere vorm tegenkom, is in 2002 als ik in de Belgische Ardennen een ‘sandwich Dagobert’ bestel. Terwijl ik eet, komt er een vage herinnering op aan wat ik jaren eerder in ‘The Holy Blood and Holy Grail’ las. In dat boek uit 1981 leggen de schrijvers een link tussen het mogelijke huwelijk van Jezus Christus en Maria Magdalena waaruit kinderen zouden zijn geboren (de stof van de Da Vinci Code), en het Merovingische koningshuis, waarin die kinderen zich zouden hebben voortgeplant.

Wat doet die Dagobert hier in de Ardennen? Mijn nieuwsgierigheid is gewekt en ik begin me in zijn levensverhaal te verdiepen. Als Dagobert 4 jaar oud is, overlijdt zijn vader. Door een machtbeluste hofmeier die zijn eigen zoon op de troon probeert te krijgen wordt de kleine Dagobert weggewerkt naar een Iers klooster. De verwachting is dat hij monnik zal worden en dat de hofmeier en de andere samenzweerders nooit meer iets van hem zullen horen.

Maar in Ierland gebeuren er een paar dingen die het verhaal in een andere richting sturen. Dagobert wordt een beschermeling van de machtige abt Wilfrid, die ervoor zorgt dat hij een grondige scholing krijgt in het Keltische christendom. Wilfrid brengt hem bovendien in contact brengt met de hoge Engelse adel. Het gevolg: Dagobert trouwt in 667 met de Anglosaxische prinses Medithilde. Niks monnik, nageslacht! Ze krijgen twee dochters, maar Medithilde overlijdt na een paar jaar.

En dan wordt er een link gelegd met een gebied dat in het verhaal van Holy Blood and Holy Grail een belangrijke rol speelt: Rennes-le-Chateau. Want Dagobert trouwt opnieuw, met Gisele de Razès, peetdochter van Wilfrid en dochter van een Visigotische hoofdman die heerst over het gebied rond Rennes-le-Chateau. Het paar trouwt nota bene in de kerk van Maria Magdalena in Rennes-le-Chateau, in 670.

Heilig koningschap

Ondertussen is er in zijn thuisland Austrasië een machtsvacuüm ontstaan, en Dagobert keert in 675 – hij is dan 25 – terug naar de streek tussen Orval en Aachen en eist zijn troon op. Volk en edelen verwelkomen hem, en na een oorlog tegen de hofmeier van Neustrië, Ebroïn, slaagt Dagobert erin het Merovingische rijk weer tot een eenheid te maken.

Hij regeert in vrede en voorspoed, totdat hij de dag voor kerst in het jaar 679 vermoord wordt. Zijn dood markeert de overgang van een tijd waarin het ‘heilig koningschap’ gepraktiseerd werd, naar een tijd waarin de kracht van de innerlijke dimensie uit het zicht verdwijnt en het alleen nog om uiterlijke macht gaat. In die tijd leven wij ook nu nog, maar het lijkt of de geest van Dagobert weer aan het terugkomen is.

Die geest heeft vooral betrekking op een werkelijke, innerlijk gevoelde verbinding met de aarde waarop en waarvan we leven. De Merovingische koningen waren priester-koningen, die wereldse macht en geestelijke macht met elkaar verbonden. De machtsgreep van de Karolingers maakte hier een eind aan, maar het zou wel eens kunnen zijn dat onze tijd rijp is voor een her-innering van het Merovingische gedachtegoed. Net als in het sjamanisme de zogenaamde ‘Soul Retrieval’ wordt bedreven (een stukje van de ziel van de patiënt is zoek en de sjamaan gaat op reis om dat stukje terug te halen en de patiënt zodoende te genezen) kunnen wij dat ook collectief doen. Door het Dagobertverhaal weer boven water te halen kunnen we dat waar Dagobert en de andere Merovingische koningen voor stonden, weer in ons eigen bewustzijn wekken.

Om aan te geven waar het om gaat, wil ik inzoomen op twee onderwerpen die samenhangen met het Merovingische koningschap: het Keltisch christendom en de kennis van aarde-energieën.

Keltisch christendom

Nadat in het Romeinse rijk onder Constantijn de Grote de christelijke godsdienst tot staatsgodsdienst uitgroeit, verliest het christendom de innerlijke kracht die het van oorsprong heeft. Aan de rand van het Romeinse rijk kan een vorm van christendom overleven die de boodschap van Jezus verbindt met de Keltische cultuur waarin de verbondenheid met de aarde en de seizoenen een belangrijk kenmerk is.

In dit Keltische christendom worden veel elementen opgenomen van de druïdische cultuur, die zich uit de oude natuurreligie heeft ontwikkeld, matriarchale trekken vertoont en sterk met de aarde is verbonden. In deze religie gaat het niet alleen om het vereren van de Grote Godin, maar ook om het verantwoordelijk omgaan met de hele schepping. In het verlengde daarvan wordt het koningschap van de Keltische koningen als dienstbaarheid gezien: de koning draagt verantwoordelijkheid voor het welbevinden van zijn volk. Meer nog dan door wat hij doet, door wie hij ís. De koningin wordt gezien als hogepriesteres van de Grote Godin, en haar bevestiging van het koningschap van haar man is essentieel. Het koninklijk huwelijk tussen koning en koningin is tegelijkertijd een huwelijk met de Grote Godin, met de aarde, met het land. Dit ritueel van het heilig huwelijk blijft nog lang in het Keltische christendom intact.

Kennis van aarde-energieën

Daarnaast is er de kennis van en afstemming op aarde-energieën. Merovingische krachtplekken zijn bijvoorbeeld Odilienberg in de Elzas, de heilige heuvel van Lutetia (Parijs), Chartres, Tongeren, Aachen en de Externsteine in Westfalen.

Als je gevoelig bent of je subtiele zintuigen geoefend hebt, kun je op dergelijke plekken een krachtige aarde-energie waarnemen. De Merovingers waren op die energieën afgestemd en maakten er gebruik van. Een voorbeeld daarvan is de Odilienberg, waar in de zevende eeuw – de eeuw waarin Dagobert II leefde – een tien kilometer lange muur werd gebouwd, die het hele plateau op de berg omvat. Radiëstetisch onderzoek in de jaren negentig heeft uitgewezen dat de straling aan de buitenkant van de muur negatief, en aan de binnenkant van de muur positief is. Dat wijst er op dat de energie van deze krachtplek door de muur werd beschermd of werd bijeengehouden, zodat ermee gewerkt kon worden. Hoe de Merovingers dat deden weten we niet, maar is een boeiend onderwerp voor nader onderzoek.

Het deel van de Belgisch-Franse Ardennen tussen Orval en Aachen werd door de Merovingers gezien als een heilig woud. Vlakbij Orval ligt het woud van Woëvre, waar in 679 Dagobert II werd vermoord. Het woord ‘Woëvre’ wijst op een krachtplek waar de energie een hoger trillingsniveau heeft. Frankrijk kent veel van zulke plekken die als naam of bijnaam het woord ‘Woëvre’ hebben. Vlakbij Orval ligt ook de heuvel van Arduina, een voorchristelijke godin waar de Ardennen hun naam aan ontlenen.

Dit hoekje van de Ardennen lijkt vandaag de dag een streek met weinig betekenis, maar toch ligt hier het Merovingische hartland. Wat is de schat van Dagobert die hier voor ons verborgen ligt? Ik heb het gevoel dat de tijd rijp is om deze vraag met nieuwe ogen te bekijken.

Jan Roelofs  verzorgt deze zomer een meerdaagse Dagobertwandeling door de Ardennen. Info: www.owc.be.



Plaats een reactie

    Artikel delen
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
  • Linkedin
  • Pinterest