Vrouwen… wat is er aan de hand met jullie?
Er was geen tijdperk eerder in de geschiedenis waar vrouwen meer dan nu helemaal zichzelf konden zijn. Er is niets wat ik bedenken kan, wat westerse vrouwen niet zouden kunnen, mogen of willen. En toch, en toch zie ik zo weinig werkelijke vrouwenpower. Zien jullie dan niet dat wij mannen op een dood spoor zitten, en hunkerend wachten tot jullie de maatschappij veranderen? Het roer overnemen, laten zien hoe het anders kan?
Maar als ik om me heen kijk, zie ik daar zo bitter weinig van. Met meteen mijn excuses voor de generalisering, want ik weet natuurlijk wel dat er tegelijkertijd wel een heleboel vrouwen zijn die wel een lichtend voorbeeld zijn. Sterker nog, ik deel mijn leven met Christine – vrouwenpower – Pannebakker. Dankzij haar heb ik dan ook een goede inkijk in het reilen en zeilen in vrouwenland.
Zo zie ik een enorm aantal vrouwen dat een eenmansbedrijfje runt. Als coach, als deskundige, als therapeut, als masseuse, als journalist, noem maar op. Maar omdat vrouwen nu eenmaal socialere wezens zijn dan wij mannen, zoeken die eenpersoonsbedrijfjes vaak de verbinding op. Mooi, zou je geneigd zijn te zeggen. Wie op Twitter zit, kan niet om de vrouwendagen heen die over elkaar heen tuimelen. Allemaal vrouwen die willen delen, geïnspireerd willen worden, elkaar willen ontmoeten, willen netwerken. Hartstikke mooi. Ware het niet dat de vrouwen die op deze dagen uitgenodigd worden om te komen spreken, of workshops te geven, altijd op dezelfde manier benaderd worden: “Ik vind je geweldig; je bent zooo inspirerend!. Kom je op onze dag spreken? Maar het moet wel gratis helaas, want ik hou er zelf niets aan over. Het is de eerste keer dat ik dit doe. En als er winst is, gaat die naar een goed doel.”
Vrouwen willen geïnspireerd worden door vrouwen die daar geen cent voor over hebben. Want geld is vies. Inspiratie valt niet in geld uit te drukken. En hoe die inspirerende vrouwen moeten eten om zo inspirerend te blijven, tja, dat is hun probleem. Er zijn grenzen aan bewondering. Andere vrouwen beginnen websites, tijdschriften, online-magazines, en nodigen andere vrouwen uit om daar hun bijdragen op te publiceren… maar… het moet wel gratis zijn, want: ‘ik hou er zelf niets aan over. En het is voor jou toch ook publiciteit. Ik geef je een podium. Dankzij mij kan jij je ideeën bekend maken.’ Overigens, deze werkwijze is niet alleen typerend voor vrouwennetwerken, maar net zozeer voor de spirituele wereld. Ik zelf zou iedere dag een lezing kunnen geven… als ik het maar gratis deed, en er liefst van al ook nog gratis boeken bijgaf voor de tombola, en ook nog even zelf publiciteit wilde maken.
Hoe kan je jezelf als ondernemer serieus nemen, als je aan andere mensen vraagt om gratis iets voor jou te komen doen? En hoe serieus neem je jezelf als je daar “ja” op zegt? Het ultieme argument dat altijd uit de kast wordt getrokken is: “Ja maar, mevrouwtje x of mevrouwtje y – en dan droppen ze een bekende naam – die komt ook, en die doet het ook gratis.”
Vrouwen moeten toch begrijpen dat de economie zo niet werkt. Dat wanneer ze zichzelf, en daarmee ook andere vrouwen, serieus willen nemen, er geld van de ene kant naar de andere kant moet rollen. Maar geld is een issue waar vele vrouwen en spirituelen blijkbaar nog altijd doodsbang voor zijn. Ze vinden zichzelf wel goed, ze weten wel dat ze iets bijzonders kunnen, maar zichzelf daarvoor laten betalen? Dat gaat te ver. Vrouwen hebben daar iets oerouds voor bedacht: ruilhandel. Hoe vaak heb ik al niet van schrijfsters het voorstel gekregen: ‘mag ik een boek van jou? dan geef ik in ruil mijn boek.’ Wat een onzin, denk ik dan, al zegt de gentleman in mij dat nooit hardop. Als ik haar boek wil lezen, dan zal ik dat wel kopen. En als zij mijn boek wil lezen, kan ze het ook kopen, of desnoods bij de bibliotheek halen.
Maar eigenlijk behoort bovenstaande categorie vrouwen tot de top van de piramide. Want hoe dan ook, het zijn wel vrouwen die ondernemen en aan de weg timmeren. Er zijn echter ook ontelbaar veel vrouwen die ik zie, hoor, en spreek, die al jaren zwanger zijn van een project. Dat project kan een toneelvoorstelling zijn die ze willen maken, een winkeltje dat ze willen openen, een website die ze willen opzetten, of wat dan ook. Met hoe grote tussenposes je ze ook spreekt, nooit zijn ze één millimeter opgeschoten met dat project. Dit zijn vaak de vrouwen die een hardwerkende echtgenoot naast zich hebben die ervoor zorgt dat hun lieve vrouw jarenlang kan broeden op een project dat nooit van de grond komt. Ik heb eerlijk gezegd vaak medelijden met hun mannen. Ik denk dan: ‘Jij bent toch niet verliefd geworden op een vrouw die jarenlang zwanger wil zijn zonder te baren? Hoe kan jij je eigen vrouw nog serieus nemen? Hoe kan je ’s avonds nog de interesse opbrengen om te vragen: en schatje, hoe ver ben je gevorderd met je project?’ Toch zie ik ze overal om me heen, die echtgenoten die hard werken, en die toch nog een soort van geloof in hun vrouw lijken te behouden dat ze vroeg of laat tot iets zal komen.
Toch kan je van bovengenoemde vrouwen nog wel bewonderen, dat ze een drang hebben iets te doen met hun talenten. Onder hen in de piramide vind je een enorme groep vrouwen die zelfs die illusie hebben opgegeven. Kijk, dat ze enkele jaren gestopt zijn met werken omwille van de kinderen, niets mis mee. Dat er ook iemand voor het huishouden moet en wil zorgen, ook begrijpelijk. Maar dat er geen greintje passie, droom of wens meer in hen is aan te treffen, en al hun jongemeisjesdromen vervlogen zijn, ik kan het niet begrijpen. Het zijn vrouwen met een goede opleiding, die vaak jarenlang een boeiende baan hebben gehad, en die op een punt komen dat ze niets meer willen. Tenzij dan facebooken, twitteren en hyven. Vrouwen die de hele dag voor hun beeldscherm hangen. Onzinberichtjes de wereld insturen, krabbels naar elkaar sturen, veelal van half ontklede elfjes om god weet welke reden. Vrouwen die you tube filmpjes naar elkaar doorsturen, chatten, en ’s avonds vaak van hun echtgenoot die de hele dag gewerkt heeft, verlangen dat hij boodschappen gaat doen en koken. Was daar de gelijkberechtiging voor nodig? Hebben daarvoor vrouwen op de barricaden gestaan om gelijkheid af te dwingen, stemrecht te eisen, hebben daarvoor vrouwen hun beha’s in brand gestoken?
Om het dan nog niet te hebben over de liefde. Het is geweldig dat de uitvinding van de pil en de seksuele revolutie de vrouwen heeft bevrijd. Eindelijk waren ze baas in eigen buik. Eindelijk kon een vrouw openlijk haar seksualiteit beleven. Geweldig. Maar ik stel vast dat die inhaalslag inmiddels wel meer dan gemaakt is. Vrouwen lijken de vroegere macho’s geworden. Geen wonder dat ze vaak niet aan werk toekomen als je ziet hoe ze zich met volle overgave in hun seksuele escapades storten. Op zich niets mis mee. Ware het niet dat vrouwen tegelijkertijd verbaasd zijn dat ze geen man voor het leven meer vinden. Dat er geen man is die het langer dan een korte tijd met hen volhoudt. Nee, vind je het gek? Je hoeft als man geen enkele moeite meer te doen om een vrouw in je bed te krijgen. Plaats een advertentie op internet, en ze staan in drommen aan te schuiven. En als ze na 1 of 2 keer daten nog niet met je naar bed geweest zijn, op naar de volgende toch. Er zijn wachtrijen die het wel doen. Vinden vrouwen het gek dat mannen geen moeite meer doen voor een vrouw? Waarom zouden ze? Het eeuwenoude natuurlijke jachtinstinct is overbodig geworden. Een man hoeft zich niet meer uit te sloven. Hoeft er niet meer op uit. Hoeft niet een heel paringsritueel te volbrengen. En daardoor kan een man er nog nauwelijks trots op zijn wanneer hij een vrouw versierd heeft. Het is geen kunst meer. De seksuele revolutie is zover doorgeslagen, dat dát wat een relatie uniek en exclusief maakt, namelijk seksualiteit, nu een spontane uitwisseling van sappen en lusten is geworden. Iets wat je met iedereen kunt beleven. Het respect is verdwenen. Het speciale. En er is dus geen werkelijke noodzaak meer voor mannen tot binden, tot hun best doen, tot willen zorgen.
Vrouwen, de wereld heeft nood aan jullie inspiratie. Ondanks dit alles zie ik jullie bijzondere kracht. Jullie andere manier van tegen de dingen aan te kijken. Maar geef het grond. Laat ons zien hoe het werkelijk anders kan. Inspireer. Zorg dat jullie op die posities komen waar nu nog altijd voor 90% mannen zitten. Laat jullie werkelijke vrouwenpower zien. Wees solidair met elkaar. Betaal elkaar voor elkaars diensten. Stimuleer elkaar. Sla de handen in elkaar. En leer wat jullie moeders en grootmoeders van nature wisten: als je werkelijk die leuke vent wilt: ga dan nooit, maar dan ook nooit de eerste date met hem naar bed. Als hij werkelijk om jouw geeft, dan zal hij moeite voor je doen. Dan word jij iets exclusiefs waar hij voor wil vechten. Want iedereen heeft nu eenmaal bij het woord “gratis en voor niets” de associatie: dan zal het wel niet veel zijn.
Uw bewonderaar,
Op 19, 20 en 26 maart speelt de inspirerende theatervoorstelling Heimelijk Verlangen door Theater Plezant. Na de voorstelling lezingen van Geert Kimpen en Christine Pannebakker. Voor reserveren en meer informatie: www.plezant.nl.
