Het verhaal van Jelte

Stel – je gaat met je gezinnetje op verjaardagsvisite. Je drinkt een gezellige borrel op de jarige en je kind gaat spelen in de speeltuin. Na een halfuurtje komt iemand je roepen. Er is iets ergs gebeurd. Op het speelpleintje vind je je 8-jarig zoontje bloederig en bewusteloos. Je zoontje heeft iets lelijks geroepen tegen twee andere jongens. Als vergelding hebben de 10- en 14-jarige jongens jouw zoon in elkaar geslagen en tegen zijn hoofd aangeschopt. Iemand heeft al de ambulance gebeld en voor je het weet hou je in het ziekenhuis de hand van je zoon vast die vecht op leven en dood. Je zoontje krijgt meer morfine dan goed voor hem is, maar toch vergaat hij nog van de pijn. Maar hij leeft nog, en dat is alles wat nu nog telt. ’s Nachts wordt hij huilend wakker omdat hij steeds opnieuw dat gevecht beleeft. De wereld is onveilig geworden. Het leven heeft hem volwassen geschopt. Na een week verlies je het contact met je zoon. Hij geeft een luide snurk en zakt dan diep weg in de nevelen van zijn geest. In een donkere, wazige wereld waar je hem niet meer kunt bereiken. Je roept en schreeuwt maar hij hoort je niet meer. Je weet dat hij je zoekt maar hij kan je niet meer vinden. Wat je ook zegt, wat je ook doet, hij reageert niet meer. Maar toch kan jij maar één ding doen. Vechten om hem terug te laten komen. Je geloof behouden dat hij je wel hoort. Het vertrouwen vasthouden dat je het zoontje dat je mee nam naar de verjaardagsvisite weer terug zult krijgen. Ondanks de artsen die je tactisch proberen te vertellen dat het een verloren zaak is. Ondanks de complicaties. Het hersenvocht dat afgevoerd moet worden, de slangetjes die vastlopen en weer hersteld moeten worden in een zware operatie, de ademmachine die twee dagen uitgeschakeld wordt en het moeten toekijken hoe je kind in zijn coma om adem vecht. Maar het is jouw zoon. Jij gelooft in hem. Zelfs al zeggen de neurologen die dagelijks in zijn vingers prikken dat hij nergens op reageert. In jou is een instinct ontwaakt waarvan je zelf niet wist hoe sterk het was.

Na een paar maanden kom je met hem in een revalidatiecentrum terecht voor een drie maanden durende intensieve therapie. Het is de laatste kans. Want als deze therapie niet aanslaat, dan wordt je zoon afgevoerd naar de afdeling afgeschreven gevallen waar hij tot zijn laatste ademtocht in een kamer aan de apparatuur zal blijven liggen. Je zoon wordt ingeschaald als vegetatief. Jazeker, plantaardig. Je zoon wordt met een mooie term een plant genoemd. Drie maanden lang wordt er intensief met hem gewerkt. Zelf blijf je drie maanden aan zijn zijde. Stilaan wordt je zelfverzekerder tegenover al die witte jassen die er voor gestudeerd hebben. Het is toch niet normaal dat je zoon iedere keer zo moet spugen wanneer hem de sondevoeding wordt toegediend? Misschien moet hij toch ander eten krijgen? En kijk, door met hem te oefenen, kan je hem laten staan, dat is toch vooruitgang? Maar je ontmoet alleen meewarige blikken van specialisten die weer zo’n ouder voor zich hebben die denkt dat ie het beter weet. Weer zo’n ouder die denkt dat hij net het enige kind heeft die wel wonderbaarlijk zal genezen en zich aan zijn wetenschappelijk vastgestelde diagnose zal ontworstelen. Ze zijn wel lief voor je, natuurlijk, maar verder nemen ze je niet serieus. De sondevoeding blijft hetzelfde, en het staan, ja, dat is niet in hun therapiemodel opgenomen, nee, daar verdien je geen punten mee.

Na drie maanden bevindt je zoon zich nog steeds in dezelfde schaal: plantaardig. Einde therapie. Einde zoon. Het is jammer maar de wetenschap kan verder niets meer betekenen. Berust nu maar. Aanvaard nu maar. Probeer er nu maar mee te leven. Je hebt alles gedaan wat mogelijk is. Dan ontstaat er een oceaankracht in je. Zijn ze helemaal gek geworden? Ze denken toch niet dat jij je zoon gaat opgeven? Ze denken toch niet dat hij de rest van zijn leven in coma in een donkere kamer gaat liggen? Je doet wat iedereen je afraadt. Je neemt hem mee naar huis. Je wilt hem terug in je gezin, want daar hoort hij. Je hebt inmiddels zoveel geleerd dat je weet wat er nodig is en je stelt op eigen houtje een team samen: fysiotherapeuten, logopedisten, speltherapeuten, stimuleringstherapeuten en een neuroncognitief therapeut gaan aan de slag. Je ontdekt dat hij allergisch is voor koemelk en met behulp van een orthomoleculair arts en een diëtiste stel je zelf een dieet samen. Er melden zich 130 vrijwilligers die je ondersteunen. Je hele dorp leeft mee. Iedereen helpt waar ie kan. En jij blijft zoeken. Want je weet dat je met deze situatie geen genoegen neemt. Je kent jouw zoon. Je weet hoe sterk en levenslustig hij is. Je herinnert je hoe hij fietste, hoe hij zwom als de beste, hoe hij genoot van zijn vakantie aan het Gardameer, hoe hij dammen bouwde. En dat wil je hem terug zien doen. Niets meer, en niets minder. Je wilt je zoon terugroepen uit dat donkere woud, omdat je weet dat hij om je roept. Omdat je weet dat hij bang is, en jou nodig heeft. Omdat je je acht maanden lang niet hebt afgevraagd “waarom?” maar “hoe los ik dit op?” Omdat je weet dat je met het geloof van een mosterdzaadje een berg kunt verplaatsen. Omdat het jouw kind is en niemand zijn kind alleen laat dwalen in een nevelig woud. Omdat je zoon weet dat jij hem nooit in de steek zult laten. Omdat jij hem veilig weer thuis zult brengen van de verjaardagsvisite.

Geert Kimpen

Dit is het verhaal van Cindy en haar zoon Jelte, inmiddels 9, die vorige week voor het eerst sinds 8 maanden weer geglimlacht heeft. Cindy heeft inmiddels een therapie gevonden in Amerika die Jelte weer beter kan maken. Daarvoor heeft Cindy jouw hulp nodig. Hoeveel kun jij missen voor Jelte? Stort op 156567059 t.n.v. Stichting Jelte, Biddinghuizen. Kijk op: www.help-jelte.nl.