Erger je je aan je partner? Doe hem na!

“Hij is zo op zichzelf gericht,” zei een van de deelneemsters aan de workshop, afgelopen zondag. Dat vond ze het ergste aan haar man. We deden een korte bewustzijnsoefening: schrijf de drie meest irritante eigenschappen van je partner op, of van je laatste ex. Erger jij je ook?
 

(Doe maar even mee; dit blijft leuk, zelfs al weet je wat er komt.
Dus bijvoorbeeld: hij is zo slordig, lui, humeurig.
Daarna schrijf je er boven: Ik ben… en je gaat kijken of het klopt. Ben ik zelf misschien ook ergens, ooit, op een of ander gebied slordig, of lui, of humeurig? Hoe eerlijker je bent, hoe meer je ziet.
Kun je er echt niks mee? Dan ga je na hoe de volwassen versie van deze eigenschap eruit zou zien. Zijn die slordigheid en luiheid bijvoorbeeld een kinderlijke vorm van ontspanning, en is het die ontspanning die jij jezelf nog niet toestaat? Zou je diep in je hart graag zelf een beetje meer willen zijn zoals hij? Mag jij van jezelf wel boos of verdrietig zijn?)

Verstrikking

Deze vrouw vond haar man te veel op zichzelf gericht.
“Ik vind dat juist de beste eigenschap die een mens kan hebben,” zei ik. “De volwassen versie ervan is autonomie: zelfstandigheid, zelfredzaamheid, je eigen levenspad lopen op je eigen manier.”
Vaak trekt het je juist aan in het begin: hij is zo vrij, hij doet echt wat hij wil. Ben je langer samen, dan ga je je ergeren. Hij is zo op zichzelf gericht, hij houdt geen rekening met mij…
En dan? Dan kun je hem het beste nadoen.
 Het gaat om het verschil tussen verbinding en verstrikking.
Een van mijn favoriete onderwerpen. Misschien wel omdat ik er zelf zo lang over gedaan heb om het te snappen en een beetje in praktijk te brengen.
 
Bij jezelf

In de therapiewereld is er een regel, de zestig-veertig-regel: je moet als therapeut altijd zestig procent van je aandacht bij jezelf houden, en veertig procent van je aandacht aan je cliënt besteden. Rebalancers maken daar zelfs tachtig-twintig van. Die percentages zijn natuurlijk onzin want het valt niet te meten, maar het komt erop neer dat verreweg het grootste deel van mijn aandacht voortdurend naar mijzelf gaat. Hoe zit ik erbij, hoe gaat het met mijn voeten, mijn nek, wat voel ik, wat gebeurt er in me op dit moment, wat heb ik nodig?

Waarom moet dat?
Alleen dan ben ik veilig. Stel jij bent mijn cliënt. Als ik mijn aandacht helemaal op jou richt en me voorover buig, me met je wil verbinden, een gretige blik op je werp en alles van je wil weten, wil voelen wat jij voelt, energetisch in je kruip… dan kom ik te dichtbij.
Dan zuig ik. Dan ben ik eng.
En keer het eens om. Als ik cliënt ben bij iemand die niets van mij hoeft omdat hij zijn aandacht voor het grootste deel bij zichzelf heeft, van wie ik helemaal zelf mag weten wat ik vertel of achterhoud, zelfs of ik ‘vooruitgang’ wil boeken in het proces of niet – dan ben ik vrij.
In therapeutische relaties betaal je voor die veiligheid en die vrijheid, dat is de balans.
Kan het in liefdesrelaties ook? Veel mensen zuigen aandacht van hun partner. Zelf heb ik dat ook altijd gedaan. Sorry exen, ik weet het nu pas.

Zuigen

Waarom zuigen we? Omdat we vroeger tekort kwamen, en onbewust alsnog proberen van onze partners te krijgen wat we als klein kind van mama en papa hadden moeten krijgen: onvoorwaardelijke liefde, oordeelloze aandacht.
Maar dat werkt niet. Nooit. Want je bent geen zuigeling meer, geen kind. En je partner is je moeder of je vader niet. Als volwassenen dat soort verbinding met elkaar proberen aan te gaan, werkt het averechts. Er wordt een soort emotionele boekhouding opengezet: ‘ik heb zoveel aandacht en liefde en energie aan jou gegeven, nu moet jij dat ook aan mij geven.’
Je maakt elkaar onvrij, en het is onveilig op een diep niveau.

Aandacht

Hoe moet het dan, verbinding leggen met anderen? Door verbinding te maken met jezelf.
Door lichaamsbewustzijn.
Door jezélf de aandacht te geven die je vroeger als kind nodig had: voortdurende, belangstellende, open aandacht. Hoe is het nu met mij, wat gaat er in mij om, hoe voelt het in mijn lichaam, wat heb ik nodig?
Want als ik me verbind met mezelf, besef ik vanzelf ook mijn verbondenheid met alle anderen. Mijn gevoelens zijn namelijk universeel, die heeft iedereen. En ik voel me niet alleen met andere mensen verbonden, maar ook met de rest van de natuur. Want mijn lichaam is ook natuur. 
 
Bekering

Ik noem dat de diepste bekering die je in je leven kunt doormaken: je aandacht niet meer vragend richten op de buitenwereld, je er niet meer om bekommeren of andere mensen je wel genoeg liefde geven, erkenning, aandacht of tijd, maar dat allemaal aan jezelf geven.
Het klinkt misschien eenzaam, maar het resultaat is juist dat je nooit meer eenzaam bent.
Het klinkt misschien egocentrisch, maar het resultaat is juist dat je veel beter kunt geven. Want alle liefde, aandacht en zorg die je aan anderen geeft, zijn werkelijk een geschenk. Er hangt geen verborgen prijskaartje meer aan. Je geeft alleen maar omdat je voelt hoe fijn je het vindt om te geven.
Eigenlijk is dat volwassen worden. Autonoom. Jezelf.
 
Jezelf geven

Dus als je vindt dat je partner te veel op zichzelf gericht is, te veel aan zichzelf denkt en te weinig aan jou, te weinig rekening met je houdt of niet genoeg aandacht voor je heeft, bekeer je dan. Keer naar binnen. Doe hem na. Ga het allemaal aan jezelf geven.
Helpt ook ontzettend goed tegen ergernis.

Lisette Thooft is rebalancer en publicist. Meer: www.lisettethooft.nl.