Les van jezidi’s
Geloof jij de nieuwsberichten nog? Extremiteiten in Gaza, barbaarse berichten uit Irak en de aldaar oprukkende Islamitische Staat (IS) om van schietgrage pro-Russische rebellen in Oekraïne maar te zwijgen. Die IS en de strijdende partijen in de Gaza maken het wel heel bont. Zo wreed dat ik het bijna moeilijk vind om de berichten en beelden nog te geloven. Want het eerste slachtoffer van de oorlog is steeds de waarheid.
De jacht op (en het afmaken van) de jezidi’s door IS-strijders lijkt in een lange spirituele traditie te staan. Wat ik over die jezidi’s lees is uitsluitend vreedzaam. Ze hebben een vredig geloof dat een samenraapseltje is van sjamanistische, zoroastrische, christelijke en islamitische invloeden (in vermoedelijke volgorde van opkomst). Ze doen al eeuwen geen vlieg kwaad maar passen ervoor om zich te bekeren. En hoera: ze hebben géén heilig boek maar wat opbeurende versjes. Daarmee horen ze thuis in het rijtje dat we al heel lang kennen: soefi’s, vrijmetselaars, hugenoten, katharen en ooit protestanten. Hun afwijkende geloof kostte hen steeds weer de kop en ten minste huis en haard. Steeds weer worden vreedzame duiven opgevreten door de bloeddorstige. Dat was al zo in tijden van de verscheurende dino’s, de donkere middeleeuwen en de twee wereldoorlogen. Anno 2014 woedt het patroon voort, al is het – je zou het niet zeggen door alle tv-beelden – nog nooit vredig op aarde geweest en bijna oorlogloos op de aardbol tegelijk. Bijna…
Waarom leert de mensheid niet dat we elkaar gewoon respectvol lekker de goddelijke gang moeten laten gaan? Leven en laten leven? En dat dit de allersuccesvolste overlevingsstrategie is, mits iedereen meedoet?
Er is geen argument dat het geweld in het Midden-Oosten kan rechtvaardigen. Geen enkel, zelfs geen shoah, intifada, historisch feit of moord op een of meer familieleden. Laat staan een of ander oud boek. Ja, het zal wel weer over geld, macht of overlevingskansen gaan, steeds het diepste punt van menige bewustzijnsvernauwing.
Wat doen we eraan? Wat doe ik eraan?
Laat ik stoppen met ‘iets’ te vinden van die ander, dacht ik bij mezelf. Ik vertik het voortaan om ruziënde Palestijnen, Israeli’s, Russen, Yanks, Oekraïners of IS-strijders te veroordelen of gelijk te geven; ik accepteer geen enkele rechtvaardiging meer van hun geweld. En dus ook geen enkel argument meer voor de afgevuurde kogels. Zou dat een beginnetje kunnen zijn?
En toen gooiden de Yanks een paar bommen naar de oprukkende IS-strijders waardoor de jezidi’s aan de dood ontsnapten. Daar werd ik toch blij van. Gelukkig bijna.
Zucht….
Ewald Wagenaar
Reageren? Ja graag, stuur een mail naar redactie@kd.nl of reageer op www.kd.nl.
