Zoek je visioen. De ‘Quest for Visions’ als initiatie

SJAMANISME

Je gaat een paar dagen in je uppie in de natuur zitten met alleen een afdakje en wat water. Voorbij je comfortzone begint ‘het’. De opbrengst is je visioen voor je leven. Dit gaat over je ziel.

Door Jos Kester

De vision quest is een zoektocht naar je visioen of levensopdracht, maar ook richtinggevend als je op een kruispunt bent aanbeland in je leven. Je trekt je vier dagen en vier nachten terug in de natuur met een stuk zeil, slaapzak, wat water en je heilige voorwerpen. Niet eten en geen afleiding in wat voor vorm dan ook. Niemand komt je storen, niemand spreekt met je dan alleen de bomen en dieren in het bos en je voorouders in de nacht. Het is een eeuwenoud ritueel voor mannen en vrouwen die op zoek zijn naar een visioen en dat zichzelf en hun ‘volk’ willen schenken. In visioenen worden belangrijke persoonlijke boodschappen doorgegeven, die echter ook belangrijk kunnen zijn voor anderen in jouw omgeving. Wij westerlingen hebben soms moeite een visioen als zodanig te onderscheiden. Een voorbeeld hiervan is het groene licht wat een dappere man enkele jaren geleden in het bos zag. Hij was op vision quest om na te gaan en te voelen of hij zijn baan eraan zou geven om in het bedrijf van zijn vrouw te stappen. Pas jaren later drong het groene licht tot hem door. Toen had hij die stap al gezet en onbewust de boodschap begrepen wat spirit hem die nacht had laten zien.

Initiatieritueel
Bij de oude volkeren is een vision quest ook een initiatieritueel voor meisjes en jongens, die op het punt staan de wereld van de volwassenen te betreden. Het kwam in verschillende vormen bij veel stammen en volkeren voor. Bij meisjes vond de initiatie plaats bij de eerste menstruatie. Bij de jongens op de leeftijd van 14,15 jaar. Het doel van een dergelijke initiatie is voor jongens om tot de mannenwereld te worden toegelaten. Hierna mochten ze mee op jacht en waren ze medeverantwoordelijk voor de bescherming van het dorp en de stam waartoe ze behoorden. Voor de meisjes gold dat ze werden voorbereid op de belangrijke taak van het moederschap.
In onze cultuur lijkt het alsof we deze initiaties en voorbereiding op het volwassen leven niet meer nodig hebben. Maar dat is natuurlijk grote onzin. Onze kinderen hebben volwassenen nodig om die stap te maken en om te vieren dat ze die stap gaan maken. Kinderen kijken naar volwassenen hoe ze in het leven staan. Als ze dat voornamelijk via internet en andere vormen van vermaak doen dan maakt dat geen volwassen man en geen volwassen vrouw van ze.

Op de berg
Bij de Noord-Amerikaanse indianenstammen die over de ‘great plains’ trokken, waren het vooral jongens die, als zij eraan toe waren, de medicijnman toestemming vroegen ‘om de berg op te mogen’. Als voorbereiding gingen ze eerst met mannen die al een quest hadden gedaan de zweethut in. Onder leiding van de medicijnman werd de jongeman geestelijk, fysiek en spiritueel voorbereid. Met niet meer dan een deken om zijn schouders ging hij de berg op. Daar trok hij een grote cirkel om zich heen, offerde wat tabak, groette de vier windrichtingen, zijn schepper, moederaarde en zijn voorouders. Gedurende drie of vier dagen en nachten zou hij binnen de cirkel op de berg blijven. Al die tijd bleef hij staan en dronk en at hij niet.
Het hele dorp was bij de vision quest betrokken. De jongen kon een groot visioen krijgen dat van belang was voor de hele stam. Grote uitdagingen zoals de vision quest en de zonnedans deed je niet alleen voor jezelf om aan te tonen dat je tegen pijn en uitputting was bestand, maar voor iedereen. ‘Opdat mijn volk mag leven’, werd door de mannen en vrouwen gezegd die een beproeving wilden ondergaan. Die initiaties waren bedoeld om het beste van wat iemand in zich had naar boven te halen. Daar hing ook het welzijn van de stam of de gemeenschap van af.
Meisjes kregen hun initiatie na de eerste menstruatie of ‘maanperiode’. Ook zij konden een vision quest doen, maar kozen er vaker voor om onder leiding van de oudere vrouwen inwijdingen te ondergaan.

Stil worden
Wat is de zin van zoiets, vragen mensen mij als ik vertel over de quest. Mijn antwoord is altijd ‘stil worden’. En vanuit de stilte is het mogelijk je visioen te zien, te ondergaan. Daarom is er niets wat je kunt afleiden. Je bent alleen met jezelf en alles om je heen. Gaandeweg de dagen raak je meer in contact met je omgeving, de natuur. Je gaat als het ware ‘open’. Je kunt vogels met elkaar horen praten, zoals je mensen hoort kwetteren. Heel langzaam raakt je fysieke lichaam gewend aan de onbeschermdheid. Alsof je steeds zachter wordt en daarmee ontvankelijker voor wat er in je omgeving leeft. Zo ontvankelijk dat het mogelijk wordt met bomen te praten.
In onze tijd waarin we alles afmeten aan ons eigen geluk en welbevinden, is het geweldig om vier dagen en nachten van je tijd ‘te offeren’ en je over te geven aan de natuur. Niet alleen voor jezelf. Om zelf heel te worden. Maar ook voor de mensen die van je houden en voor de mensen die niet van je houden. In onze afgeschermdheid en angst voor van alles en nog wat is geen troost te vinden. Er is veel troost en liefde in jezelf en in de natuur te vinden, als je bereid bent stil te worden. Dat is onze ervaring. En als je dat hebt gevonden, kun je het zelfs doorgeven aan anderen.
Jos Kester is sinds 1996 met sjamanisme verbonden. Spirit Company is de organisatie waaronder hij zijn werkzaamheden verricht. Hij organiseert Gatherings, geeft zweethutten, organiseert de vision quest, geeft basiscursussen sjamanisme en een jaartraining. Ook voor persoonlijk consulten mag je hem raadplegen. De vision quest die Spirit Company dit jaar voor de negende keer organiseert, is geïnspireerd op die van de Noord-Amerikaanse indianen. www.spiritcompany.org 

Geen mobiel
Er is gedurende de vision quest geen enkele vorm van afleiding. Geen boeken, geen muziek, geen horloge, mobieltje of andere voorwerpen waarmee je aandacht kan worden afgeleid dan waarvoor je de quest doet. Een beetje water, een zeiltje, een slaapmatje en slaapzak. Daar zullen de questers het vier dagen en nachten lang mee moeten doen. Voor een westerling die uit de hectische westerse cultuur komt, is dat vaak een grote schok. Alleen al het onbeschermd in het bos of op de berg de nachten doorbrengen, is iets wat je nooit hebt gedaan. En toch is er bij iedereen die op zijn of haar plek aankomt, onmiddellijk een diep vertrouwen dat het helemaal goed en veilig is.