Liefdevolle trots… Jakkes…

Het zal niemand verbazen dat we op de redactie erg, heel erg veel post krijgen.
Daartussen zat pas een (facebook)uitnodiging van iemand die een evenement met ‘liefdevolle trots’ aankondigde.

Trots. En liefdevol.
Ergens in mijn achterhoofd begon het te knarsen. Trots? Wat is dat eigenlijk? Dan voel je je even stijgen. Je vind jezelf iets aparts. Kijk mij, wat ben ik bijzonder of wat heb ik iets bijzonders (gedaan). Ik bén even bijzonder. Meer dan jij, meer dan de rest.
Trots komt op mij nogal negatief over. Als een klein kind dat zich met iets versiert en zich daarom iets meer voelde dan toen de versiering er niet was.

Als ik me iemand voorstel die trots is, dan zie ik ten diepste een combinatie van tevredenheid over iets dat hem of haar is gelukt en een soort gelukkig zijn. En dat ontaardt soms. Dan verheft zo iemand zich boven de rest en voelt zich met de borst vooruit iets meer. En aan dat type snoevende mensen heeft men doorgaans weinig behoefte. Of jij wel?
Trots heeft blijkbaar publiek nodig, een omgeving waaraan de eigen prestatie of bezit wordt afgemeten. Ik-wel-en-jij-niet. Trots is een relatief begrip dus.

Als we dan deze ikke-wel trots ook nog ‘liefdevol’ (= wij-samen) maken, dan wordt er een raar soort emotie zichtbaar: een glibberige goeroeachtige glimlach van iemand die zichzelf boven de rest van de omgeving verheven voelt en net doet of jij er toch bij hoort. Het type ‘spirituele engerd’ dus. Wegwezen is dan het devies. Zoveel tegenstelling kan alleen maar narigheid geven.

Maar wat is de essentie van die emotie ‘trots’ eigenlijk? Dankbaarheid, denk ik. Of een innerlijk gevoelde tevredenheid misschien. Een rusten in het besef dat het ‘goed’ is. Gelukkig zijn over iets. Een besef van heelheid of eenheid wellicht zelfs.
Dat komt op mij een stuk sympathieker over.
Laten we dus het trotse gedoe maar gauw los.
En laten we dankbaar zijn.
Dat voelt beter, toch?

Ewald Wagenaar