Winter

Deze week heeft de natuur besloten om na een lange herfst toch nog een staartje winter te maken. Ik hoor veel geklaag. Kouwe voeten, kouwe kop, ojee ijs, ojee sneeuw, we gaan dood…., de wereld vergaat want het klimaat is op hol.

Uhm…. Nah… ‘k hoop niet dat ik tegen al te veel schenen schop hier, maar ik vind het eigenlijk wel lekker…
Ja, ok ok, ik geef zelf uiteindelijk ook wel de voorkeur aan Zuid-Frankrijk, in mijn achterhoofd zijn roerselen over een treinreis richting Marseille en dan ergens rond Arles en Aiges-Mortes te gaan schilderen, wat wandelen in de Haute Provence of Franse Alpen.
De geur van de lavendelvelden en het geluid van sjirpende krekels in de avond lokken me nu al….  Nog even wachten.

Mais alors, nous sommes ici, maintenant. Ach, laten we dan genieten van wat hier is. In Nederland kan het vriezen en dooien. Ik heb échte horrorwinters meegemaakt, in 1963 o.a. toen ik op ijsschotsen van bevroren zeewater kon springen met mijn broer en vader aan het strand in Katwijk.  Onvoorstelbaar toch?
Maar heel veel winters waren zoals afgelopen winter, met een staartje vorst en sneeuw zo hier of daar.  Niks bijzonders.
Met de kennis en gehypte communicatiesystemen van nu blazen we elk zuchtje wind op tot een storm, elk temperatuursveranderingetje is verdacht en lokt een weeralarm uit en elke waterverhoging brengt mensen aan de grenzen van paniek, tot het aanschaffen van zandzakken, want het is 2012 en nou zal je het gaan krijgen.

Kom terug naar de aarde folks.
Nothing new here.  Het kan verkeren en het weer is hier instabiel. Dat heb je zo met een gematigd zeeklimaat. Er is wel iets gaande in de natuur, we zijn de boel behoorlijk aan het vervuilen, de economie hangt als los zand aan elkaar, maar of dat nou direct verband houdt met een zachte winter met een streng staartje?

We kunnen ook blij zijn dat de natuur nog even regelt dat de muggen die je rond kerst nog in je slaapkamer had voorlopig weer op non-actief zet! Dat alle ongezonde ziektekiemen die bij zoveel drassige “zachtheid” groeien even de nek worden omgedraaid door koning Winter. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Soms moet er de botte bijl in. Of de zaag. Of een chirurgisch mes op min tien graden. Gewoon effe stop met al dat leven en groen. Eventjes rust in de tent.
Ja, mijn krokusjes kwamen al op en die zijn nu dood.
Maar de alsmaar voortwoekerende planten die in de winter normaal slapen en afsterven verliezen nu eindelijk blad en groen.  Hé hé….
Nu kan ik dan gaan snoeien.  Das goed voor ze. Worden ze sterk van.
Beter laat dan nooit.  En dat hebben we al eerder meegemaakt. Jawel. Vraag het maar eens aan het KNMI.  Juist in de tijd dat Lou de Palingboer riep dat het einde der tijden was aangebroken.   Nou het leven bleek voor hem inderdaad zeer eindig te zijn. Maar de rest van de wereld draaide gewoon door.

En zo is het in ons leventje ook. Er zijn bloeitijden en afsterftijden.  Het hoort bij de levenscycli om na een bloeitijd die op zeker moment niet meer voor je werkt een afsterftijd in te gaan. Laat maar even bevriezen al die verwarring en verloren gegane passie. Neem maar eens een tijdje rust en afstand. De winter is de tijd van naar binnen gaan, jezelf terug vinden en stilstaan bij wie jij ook alweer was. Dat kun je dan ook op zeker moment gaan loslaten. Want daarin ontmoet je veel illusie.
Pas als je dat door je heen hebt laten gaan in meditatie, met alle soorten gemoedstoestanden die daar bij horen, dat van je af kunt laten glijden, kun je verder stromen.  Laat de controle maar even. Geen controle. Uitkomst ongewis.
Dan ontstaat er ruimte voor nieuw groen en nieuw licht. Ander licht. Ander geluid.
Uit liefde voor jezelf. Uit liefde voor de ander. Uit liefde en respect voor de seizoenen van het leven.
Laat maar over je heen komen. Geen paniek, geen oordeel, geen einde van de wereld.
Het is op dit moment alleen maar even winter.  Zoals alles gaat ook dat weer voorbij.