Wij sjamanen…
Hij hangt aan de muur, links van mij. Ik moet naar hem opkijken als ik hem wil zien. Met zijn oosterse ogen gesloten, een staf in zijn hand, een gewaad van kleurige doeken. Hij staat in een woest landschap naast een boom. Boven zijn hoofd een gouden zon met nevenzonnen, ruwe struiken aan zijn voeten. Zijn linkerhand uitgestrekt in een moedra. Is dat wel een sjamaan? Klinkt dat niet meer als de Boeddha?
Ja. De titel van de oorspronkelijke pastel is “Le Boeddha” van Odilon Redon. Het origineel hangt in het Parijse Musee d’ Orsay. Hij is mijn dagelijkse inspiratiebron en dus is het mijn sjamaan. Hij heeft ook iets Jezusachtigs over zich, met dat donkere gat in zijn hand. Die Odilon Redon was best bijzonder. Surrealistisch, fantasierijk, mythologisch, een man waar Carl Jung waarschijnlijk van had gesmuld en hem levenslang gratis in therapie had genomen. Al was het maar om de eerste keus te hebben bij de aanschaf van wat hij nou weer had geproduceerd in zijn dociele ateliertje in Parijs. Hij had zo rond 1890 enkele jaren een ‘religieuze crisis’. Ach de Kundalini is van alle tijden. Maar na die crisis werd alles vrolijker in zijn kleurkeuze. Dat hij schilderde en tekende, was zijn redding, schat ik zo in.
Ik houd van mijn sjamaan. Hij is als een kleurrijke nar en hij is een beetje stoïcijns gek. Dat was Le Boeddha natuurlijk eigenlijk ook, maar ja in die tijd in die wereld…. Hij was een Prins en die veeg je niet meteen van tafel. Hij was een wijze gek of een gekke wijze. Dat soort mensen moet je naar luisteren. Vraag me niet waarom, maar ze houden je aandacht vast.
Jaren geleden had ik zo’n huisarts. Van hem heb ik het, dat sjamanengedoe. In zijn spreekkamer hangt een grote tekening van een dansende Sioux-sjamaan. Geweldig ding. Die huisarts keek je altijd heel lang en stil aan als je met je verhaal klaar was, vraag me niet hoe hij dat deed, maar hij hield mijn aandacht vast. De laatste keer dat ik bij hem kwam stuurde hij me na zo’n lange stille meditatiesessie naar holotropic breathwork. Ze vielen daar om toen ik kwam. Wááát, je HUISARTS? Mag ik zijn telefoonnummer? Waarzitie? Heeft geen zin meisje, het is MIJN huisarts. MIJN sjamaan. Lekker puh.
Inmiddels een paar verhuizingen, levens en andere plaatsen verder, heb ik nu een andere huisarts. Een jonge vrouw die op Wende Snijders lijkt. Ze is vaak op vakantie en volgens mij soms een beetje te druk. Maar ik heb mijn sjamaan linksboven me. Dat scheelt.
Eigenlijk zijn jij en ik ook sjamanen. We lopen ook wel ‘ns in rare kleurcombinaties rond, ’s morgens voor de koffie kijken we allemaal ietwat stoïcijns en oosters, jij hebt ook vast wel eens naast een boom gestaan met een stok in je hand, en als je geen zonnebril draagt zie je vanzelf zes zonnen als je er tegenin kijkt. Bovendien hebben we allemaal wel eens een gat in de hand. Het enige verschil is dat we dat liever niet laten zien als we worden geportretteerd. Daarin zit een wezenlijk verschil. Wij hebben nog iets te verbergen. Hij niet meer….
