Dag-dag spirituele politiek

Jammer, spijtig, volgende keer beter misschien… Een katterig gevoel moet wie de Grote Droom koesterde voor een spirituele roerganger van ons land, vorig jaar juni al zijn bekropen. Begin maart was het weer raak voor wie op een spiritueel Gelderland hoopte. Verder dan een schamele nul komma zoveel procent van de stemmers wisten de spirituele aspirant-politici niet te interesseren. Dat zijn er een paar op de duizend. Daarmee maak je weinig verschil in de grote balans van machtsverhoudingen in ons land, provincie of daarbuiten. Jammer? Ik weet het niet.

Zelf was ik betrokken bij de aanloop van het ontstaan van de Partij Mens en Spirit en de andere groepen die daaruit voortkwamen. Steevast kwamen toen al in discussies over ‘spirituele politiek’ uit op de vraag of het gaat om spirituele politiek of om spiritueel-geïnspireerde politici. Da’s namelijk nogal een verschil. Wat bedoel ik daarmee? Spirituele politiek is in essentie te vergelijken (en ervan te onderscheiden) met ‘christelijke’, ‘boeddhistische’, ‘socialistische’ of wat-voor-isme-politiek dan ook. In feite betekent het willen bedrijven van spirituele politiek een nieuwe zuil, een vernauwing, een verkramping en zeker een beperking. Het is gewoon een stap terug in de geschiedenis, toen verzuiling een staatkundig gegeven was. Vanuit deze optiek verschilt spirituele politiek in essentie niet van de christelijk- orthodoxe politiek die de SGP bedrijft (maar die wel meer mensen weet te binden).

Het alternatief voor spirituele politiek vormt de spirituele politicus. Dat is niet alleen een goede politicus – eentje die zijn of haar integere weg in het politieke gedraaikont weet te vinden – maar ook een persoonlijk geïnspireerde die vanuit een hoger bewustzijn verantwoordelijkheid kan nemen voor staatkundige en bestuurlijke zaken. Van dit soort staat de geschiedenis bol: van de Gandhi’s tot Mandela. Stel je voor dat zij een vereniging hadden gehad (in ons land moet een nieuwe partij die zelfs hebben) die over partijprogramma, verkiezingsleuzen, acties etc. hadden moeten beslissen. Vreselijk, je had er niet aan moeten denken. Waarschijnlijk waren beiden tig keer geroyeerd geweest door hun eigen ‘achterban’ wegens disloyaal gedrag.

Nee, ik geloof niet in spirituele politiek.Ook niet meer in partijen die dat wel nastreven. Om niet te zeggen dat ik die een beetje ‘zielig’ begin te vinden. Het heeft zelfs iets betweterigs, ‘ik ben voor spiritualiteit in de politiek, jij niet dan? Stem dus op mij, anders ben je niet spiritueel’. Alsof mijn stemkeuze gaat om het erkennen van de ‘juiste’ route naar een betere samenleving. Vernauwing, bekrompenheid en verkokering, dat is daarvan het resultaat.

Het gekke is dat lijsttrekker Lea Manders en enig overgebleven oprichter (van de drie van Mens en Spirit) óók ‘gewoon’ raadslid is in de Arnhemse gemeenteraad, voor een belangenpartij. Als spiritueel mens. Blijkbaar werkt dat wel, want ondanks haar inspanningen voor Mens en Spirit werd ze recent wél als raadslid herkozen.

Ik stem voortaan voor spirituele politici, niet voor spirituele politiek. U ook?

Jammer alleen dat er zo weinig keuze is…