Dichter bij je gevoel door contact met dieren
Dierentolk, reiki-meester en schrijfster Petra Nelstein heelt dieren en mensen
Dieren kunnen mensen helpen onopgemerkte aspecten van zichzelf te ontdekken. Dieren vormen een spiegel. En is niet ieder mens ook (soms uitsluitend) een zoogdier? Een mens staat dichterbij het (zoog)dier dan menigeen beseft. Dat ontdekte Petra Nelstein al jong en graag wilde ze bijdragen aan het welzijn van dieren. En aan het met dieren helen van mensen. Nu is ze dierentolk en sjamaan. En schrijfster van boeken hierover.
Door Marjolein Wolf
In het huis van Petra Nelstein in Zeist word ik vrolijk begroet door Femke, een nieuwsgierige jonge herdershond. “Femke komt uit Griekenland”, vertelt Petra. In haar praktijk voor Mens en Dier staat de verbinding tussen beiden centraal. “Dieren hebben mensen zoveel te bieden. Ze zijn over het algemeen heel hulpvaardig en bereid om te geven. Ze kunnen mensen dichter bij zichzelf en hun gevoel brengen. Ze brengen ons in contact met het aardse om ons heen, het genieten, het gevoel er te mogen zijn. Zij vormen een schakel met de natuur. Ze spiegelen ons ook op een heel directe manier. Als iemand de neiging heeft om over grenzen te gaan, zal een dier eerder dan een mens geneigd zijn zich af te keren of weg te lopen. Of als iemand doet alsof hij leidinggevende capaciteiten heeft, zal een dier dit sneller doorhebben en de leiding van deze persoon niet zomaar accepteren.”
Communiceren met dieren kun je leren. Het is volgens Petra een kwestie van het openstellen van je zintuigen. Kijken, horen, ruiken en voelen. “Als je een dier heel bewust aait, vermengen de energievelden zich met elkaar. Je lijf slaat instinctief de wezensenergie van het dier op. Je handen worden antennes die informatie doorkrijgen. Ook via geur kun je veel waarnemen. Als je regelmatig aan je hond, kat of ander huisdier ruikt, zul je het merken wanneer er iets aan de geur verandert. Wat er bijvoorbeeld op kan wijzen dat het dier ziek is. Of kijk aandachtig naar een dier, naar de glans van de vacht of naar de ogen. Dit zijn allemaal manieren om met dieren te communiceren.”
Hoe weet je zeker dat wat je bij een dier ziet, niet een menselijke projectie is?
Petra: ‘Het bijzondere is dat dieren soms juist gebruik maken van die projectie om gevoelens of beelden die je bij jezelf herkent aan te boren, zodat je deze kunt vertalen naar de eigenaar toe. Juist omdat je het zo herkent. Het heeft mij veel tijd gekost en het vraagt nogal wat zelfinzicht en reflectievermogen om dit te kunnen begrijpen en te vertalen. In dit werk gaat het erom me steeds scherp bewust te zijn van de wijze waarop verschillende boodschappen doorgegeven kunnen worden.’
Ben je sjamaan of sjamanistisch?
‘Ik ben geïnitieerd tot bonoevrouw, oftewel medicijnvrouw. De wortels van deze natuurreligie liggen in Zuid-Amerika, o.a. Suriname. Omdat Europa dit begrip amper kent, gebruik ik de benaming sjamaan, een woord dat afstamt van het woord Šaman, de Siberische aanduiding voor een man of vrouw die als religieus specialist in extase contact kan leggen met het bovennatuurlijke, en die gericht is op het welzijn van mens en dier. De natuurreligie in Suriname heet Winti, dat niet meer dan het natuurelement ‘wind’ betekent. Hiermee wordt op spirituele wijze een verbinding gelegd met fijnstoffelijke energieën zoals natuurwezens en gidsen. Een bijna-doodervaring (BDE) op driejarige leeftijd vanwege een zware hartoperatie vormde de aanzet tot mijn sjamanistische levensweg. Geplaveid door mijn voorouders van vaders kant die deels hun oorsprong hebben bij de Carib-indianen. Mijn overleden oma – medicijnvrouw – bracht mij via een droom in contact met mijn oom die als bonoeman werkzaam was in Suriname. Op basis van de droom nodigde hij mij uit naar Suriname te komen. Na een specifieke ritueel besloot mijn oom mij te initiëren en volgden andere zware rituelen in de loop der jaren. Hiermee is een (sjamanistische) ontwikkelingsweg in gang gezet die een leven lang duurt. Mijn levenstaak richt zich op het helen van de mens-dierverbinding. Hierin word ik mede vergezeld door een Indji-winti; een indiaanse gids.’
En het aanraken?
“Er is een foto van mij als driejarig kind waarop ik een poes vasthoud. Mijn handen houden het dier vast in wat ik later als een reiki-positie herkende. Ik raakte mensen altijd heel vanzelfsprekend aan. Ik legde bijvoorbeeld mijn hand op de rug van mijn moeder en zei: hier doet het pijn, hè? Ik merkte dat mensen het prettig vonden om door mij aangeraakt te worden. Ik hoorde regelmatig dat ik ‘fijne handen’ had. Op mijn zeventiende jaar besloot ik de opleiding tot ziekenverzorgende te gaan doen, met name omdat ik het zo prettig vond om mensen aan te raken. Tijdens die opleiding kwam ik vanzelf in aanraking met de terminale zorg. Zo jong als ik was vond ik dat helemaal fascinerend. Ik heb tien jaar deels in de zorg en daarna in het maatschappelijk werk gefunctioneerd. In die periode werd ik ook ingewijd in de leer van de antroposofie door een antroposofische verpleegkundige die mij alles vertelde over de visie van Rudolf Steiner op leven en sterven, over de verschillende hemellagen en wezensdelen van de mens. Midden jaren negentig ging ik me bezig houden met reiki. Ik was ziek en zocht een alternatieve manier om met ziekte en gezondheid bezig te zijn. Na mijn eerste inwijding ben ik met reiki dieren gaan behandelen. Reiki zorgt ervoor dat er energie van buiten door de energiekanalen gaat stromen. Het brengt een proces op gang dat lichaam, geest en ziel weer in balans brengt. De energie doet vanzelf wat nodig is, zodat het lichaam weer gezond wordt of een trauma geheeld wordt. Ik gebruik het ook om dieren te helpen bij het stervensproces. Ik help een dier zo om het leven los te laten en het sterven in harmonie te laten verlopen. Reiki is toepasbaar bij kleine en grote dieren, van cavia tot paard.”
En je band met paarden, vanwaar die betrokkenheid?
“Ik heb een speciale band met paarden. Op een manege leerde ik het paard Duval kennen. Duval was depressief. Uiteindelijk werd ze ziek en het was de vraag of het paard nog lang zou leven. Tijdens een reiki-inwijding was het net alsof Duval recht mijn hart inliep. Het deed zelfs pijn. Ik zei spontaan, alsof ik het door kreeg: ‘Als dit paard er doorheen komt, dan koop ik haar.’ Ze is beter geworden en ik heb haar inderdaad van haar vorige eigenaar gekocht. Ze is vier jaar lang mijn leermeester geweest.”
Wat leerde je precies van Duval?
“Werkelijk verbinding maken met aarde en volledig kunnen opgaan in de natuur in al zijn schoonheid en zijn troost in het hier en nu. Daarin gedragen mogen worden door een paardenwezen was een groots geschenk. Ook leerde ik van haar dat plezier hebben en kunnen genieten van het leven ook mogelijk is in tijden van ziekte en lijden. Tijdens mijn bevalling heeft de gedachte aan de enorme levenskracht en het doorzettingsvermogen van mijn paard mij zeker geholpen de geboorte van mijn dochter te realiseren en het op eigen kracht te doen. Ik had die dag speciaal een medicijnbuidel samengesteld met, behalve kristallen, ook een pluk haar van Duval. Met in de ene hand dat zakje omkneld en de hand van mijn geliefde toentertijd, heb ik mij door deze zware fysieke krachtsinspanning heen weten te worstelen. Met succes overigens. Dat mijn paard de dag daarna moest inslapen vanwege een acuut opspelend fysiek probleem was dan ook heel wrang. Achteraf was dit samenspel van het lot blijkbaar een onderdeel van onze verbinding. Ik had er een jaar van tevoren ook al over gedroomd. In die zin heeft ook haar dood mij geleerd aandacht te besteden aan de betekenis van synchroniciteit van life-events. Dit aspect speelt een belangrijke rol in mijn werk als diersjamaan en binnen het therapeutisch maatschappelijk werk.”
Het overlijden van Duval nadat Petra’s dochter werd geboren, vormde de basis voor Petra’s eerste boek ‘Reiki bij dieren’ dat gaat over de praktische toepassing van reiki bij dieren. In haar tweede boek ‘Als je lievelingsdier sterft’ beschrijft ze stervensbegeleiding en rouwverwerking bij dieren, waarbij ze naast honden en katten ook bijzondere ervaringen beschrijft met paarden. Bijvoorbeeld met het paard Isca.
Rouwverwerking bij dieren?
“Isca was een oud connemara-paardje dat van de dierenarts advies voor euthanasie had gekregen. Maar toen ik Isca zag had ik het gevoel dat ze nog niet klaar was voor de dood. Ik ging met haar in gesprek in de buitenbak. Ik zei: als je wilt dat ik je meeneem naar een plek waar je weer wat kan opknappen en het nog even fijn kan hebben op aarde, laat dat dan duidelijk merken. In eerste instantie gebeurde er niets. Totdat ik wegliep. Vlak voordat ik de buitenbak wilde verlaten, hoorde ik Isca ineens een diepe zucht slaken en liep ze snuivend naar me toe. Dat was voor mij een signaal van: oké! Samen met andere vrijwilligers heb ik haar de laatste periode van haar leven liefdevol verzorgd. Haar sterven was heel bijzonder. Ze liep de wei in, waar ook een veulen stond. Ze keek naar het veulen en liep toen naar de dierenarts toe die haar zou euthanaseren. Het was duidelijk dat zij er op dat moment wel aan toe was om dood te gaan.”
Meer info: Petra Nelstein ‘Het paard als leermeester’ (dit meest recente boek gaat over equitherapie), ’Reiki bij dieren’, ‘Als je schreef lievelingsdier sterft. Rouwverwerking, stervensbegeleiding en berichten uit het hiernamaals’ en ‘Het paard als leermeester. Therapie met paarden’. Alles bij uitgeverij Ankh-Hermes. Info: www.petranelstein.nl.