Zwijgend goud, hartverwarmers in woorden – boek van Astrid Klompstra
Toen Astrid Klompstra (52) in 2015 met een darminfarct in het ziekenhuis terechtkwam, ging een onbewuste wens van de ziel in vervulling: rust om te zijn. Een nieuwe periode van bewustwording begon en dat leidde tot een prachtboek met gedichten die mensen raken.
Wat gebeurde er in 2015? Astrid: “Mijn lichaam was totaal uitgeput. Diepe oude (ziele)pijnlagen die waren aangetrild in de jaren ervoor. Ik verkrampte er tegelijkertijd onder. Dit eiste nu zonder pardon ook hun tol in mijn fysiek. Ik voelde me alsof ik bijna over de rand ging. Mijn huis lag vol met kruiken, liep de hele dag in mijn ochtendjas, ik had enorme buikpijnen, eten lukte niet meer, alleen nog wat lichte dingen. Als ik had gegeten, kreeg ik heftige hartkloppingen en viel ik bijna weg. Ik bleef maar gewicht verliezen en mijn werk in mijn praktijk kon ik nauwelijks meer volhouden. Iets wat wel móest dacht ik.. want als eigen ondernemer en bewust alleenwonend, moest ik mijn eigen broek kunnen ophouden.. Toch zag ik op een gegeven moment niet meer hoe ik hier nog uit moest komen. Artsen konden niets vinden… Op een avond heb ik in wanhoop de volgende woorden uitgesproken: ‘Help me.. Ik wil alleen nog maar in een kamertje bij God liggen… Een kamertje waar groen-blauw helend licht schijnt, waar het aangenaam warm is en sereen. Waar ik op een fijn bed alleen maar hoef te liggen en helemaal op kan laden. Waar niemand iets van me wil, waar het alléén om mij gaat en waar een engel voor de deur staat die ervoor waakt dat niemand binnen komt. En… twee weken in dit kamertje liggen is niet genoeg, nee, ik wil máánden op dit kamertje liggen…’
Ik had nooit kunnen vermoeden dat dit ‘gebed’ zou worden verhoord op deze manier, maar ik heb gekregen wat ik wenste. Want vier maanden kon ik liggen op een ziekenhuisbed, niets anders kon ik doen dan zijn, ontvangen, alle liefde, steun, meditaties, ontelbare bloemen en kaarten, zorg. Niets hoefde ik te geven, want iedereen begreep dat ik niets meer over had. Verwachtte ook niets meer. Mijn lijf had mij geholpen om ‘stop’ te zeggen. Datgene voor mijzelf te creëren wat ik het meest van al nodig had en had verwaarloosd, vanuit diepe patronen van geven, ook ten koste van mijn eigen grenzen.”
En toen?
“Ik was door het darminfarct dan wel mijn dunne darm kwijt, maar ik heb precies gekregen wat ik wenste. Het hele jaar 2016 is een prachtig jaar geweest. Terwijl iedereen dacht dat ik door de moeilijkste tijd in mijn leven ging en vrijwel niemand kon begrijpen hoe ik me dankbaar en blij kon voelen met die slangetjes aan mijn lijf en de onmogelijkheid om te kunnen eten, was ik bevrijd en opgetild naar een nieuwe laag in mijn zijn. In de jaren die volgden zakte de bestendiging hiervan steeds dieper in mijn wezen en bleef er op aardse en hemelse lagen aan mij gewerkt worden. Ik heb financieel hulp mogen ontvangen, zodat ik de rust kon blijven nemen die ik, achteraf bekeken, nodig had om mijn zieledoel hier op aarde verder en op nog diepere lagen te laten ontluiken… In 2018 ben ik na twee jaar zonder eten opnieuw geopereerd. De dikke darm die al die tijd werkeloos in mijn onderbuik had gelegen werd weer bevestigd aan dat wat nog over was van mijn dunne darm (35 cm). Dingen die niet voor mogelijk werden gehouden, gebeurden toch. In dit hele ziekteproces mocht ik vele kleine en grote wonderen ervaren.. In 2019 volgde, na een periode waarin alles leek goed te gaan, nog een fikse staart van dit proces. Heftige alvleesklier- en leverproblemen die me opnieuw naar het randje brachten en me zes maanden op een ziekenhuisbed hielden.”
Wat deed dit met je?
“Een van mijn grootste angsten is altijd geweest om ziek te worden en me te moeten overgeven aan artsen, controleverlies en ziekenhuizen. Werkelijk doodsbang was ik hiervoor. Toen ik echter na twee jaar pijn en ellende uiteindelijk op de rand van de dood in het ziekenhuis belandde, werd die angst van me afgenomen. Overgave mocht ik ervaren, de uitspraak ‘niet mijn wil, maar Uw wil geschiedde’ kon ik echt voelen, de uitkomst volledig loslaten en een diep vertrouwen voelen in plaats van angst en in het Nu zijn, dag voor dag. Ik kan het niet anders uitleggen dan dat grotere krachten in mij het overnamen, tot op de dag van vandaag. Alles was goed, ook doodgaan was goed want ik weet wat werkelijk is en wat niet.”
Welk inzicht heeft zich hierdoor verdiept?
“Ik ontdekte mijn zachtheid, mijn liefheid en vreugde op een dieper niveau. Op een manier die me zelf diep ontroerde. Wat had ik veel te geven, ondanks dat ik zoveel moest doorstaan en mij zoveel was afgenomen. Ik heb mogen ervaren dat ik een enorme oerkracht bezit, dat ik jarenlang woestijnen kan doorkruisen op weg naar een oase, omdat ik nooit alleen reis. Omdat ik blijkbaar altijd reis met God en een onwankelbaar vertrouwen, ook in mij. Als je niet meer bang bent voor de dood, leef je zoveel lichter en krijgt Liefde pas echt ruimte.”
Wat is je eigen spirituele achtergrond?
“Ik heb altijd al een sterke verbinding gevoeld met de onzichtbare wereld, God, kosmische krachten. Vanuit mijn sterk ontwikkelde innerlijk spoor ben ik Natuurgeneeskunde, Klassieke Homeopathie en Psychosociale en Geestelijke begeleiding gaan studeren. Ik heb tien jaar lang een eigen praktijk gevoerd en daarnaast jarenlang als lesstofschrijver en docent gewerkt aan de Training tot Kindertolk.”
Wat is je motivatie om een boek te schrijven?
“Tijdens de zeven jaar ziekte- en heling heb ik veel gedichten en teksten mogen ontvangen vanuit een plek voorbij mijzelf. Bij elke innerlijke vraag of worsteling kreeg ik woorden van wijsheid voor bemoediging, verdieping, inspiratie of troost. Ik publiceerde al jaren mijn schrijfsels op mijn facebookpagina. Zo vaak was me al gevraagd: wanneer komt je boek? Het was echter nooit de tijd. Totdat vorig jaar een lieve collega en vriendin me min of meer ‘opdroeg’ het nu te schrijven en me aanbood om dit financieel te dragen. Dit was het laatste zetje dat ik nodig had. Ik heb genoten van het proces om alle teksten en gedichten in een passende vorm samen te brengen. En woorden kunnen niet uitdrukken, hoe blij en dankbaar ik ben dat ‘Zwijgend goud’ er ligt zoals het er nu ligt en dat het al zovele harten heeft geraakt…”
(Ewald Wagenaar)
Meer over Astrid en het boek ‘Zwijgend goud’:
Haar facebookpagina: https://www.facebook.com/astrid.klompstra/
Hartverwarmers in ‘Zwijgend goud’
Blaas bellen van liefde / en als ze knappen, / maak je geen zorgen, / blaas ze gewoon opnieuw
Vervulling ligt niet in de bellen, / vervulling ligt in het blazen, / het blazen van Liefde…
Het was de mythische Salomo die de beroemde spreuk naliet: spreken is zilver en zwijgen is goud. Het is deze verwijzing die mij doet denken aan de titel van het boek van de Friese Astrid Esmeralda Klompstra. In het zwijgen zit diepe wijsheid. Net als in dit fraai gestyleerde boek vol inspiratiegedichten, korte teksten en andere hartverwarmers, een echte aanrader. Geen scheurkalenderteksten, maar woorden voor de ziel, zoals ze zelf graag benadrukt.
Waar de stilte van de bron / ons mens-zijn raakt en vervult, / daar kan geen wapen worden opgepakt, / daar valt elke oorlog uit elkaar / in de vrede die wij zijn…
Ieder gedicht is als een snoepje dat voorzichtig en met aandacht genuttigd dient te worden. De breekbaarheid, zachtheid en schoonheid van de doorschijnende transcendentie werkt als een instant-heling.
De gedichten en teksten zijn thematisch gerangschikt onder Liefde, Partnerschap, Herinneren, Ontwaken, Overgave, Thuiskomen, Stilte, Licht zijn en God. Zonder religieus gedram komt het begrip God vaak terug in de gedichten. Niet als iets van ver weg, maar als aanwezigheid en iets vanzelfsprekends dat diep in ieders het bewustzijn verankerd ligt.
En het titelgedicht op pagina 171 (van de in totaal 235) van ‘Zwijgend goud’ luidt:
Als alle woorden zijn gezegd,
te vaak, te veel is uitgelegd
De leugen steeds opnieuw weerlegd
en waarheid zelf is blootgelegd
Dan voelen we iets anders dagen,
Horen we stilte ruimte vragen
Geen antwoord meer om na te jagen,
Ons zwijgen kan de waarheid dragen…
