Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views :
img

Wie zijn ‘zij’ van ‘gene zijde’ eigenlijk?

/
/
/
576 Views

Al enige tijd is de science fictionfilm Interstellar uit de bioscopen en sinds ik hem heb gezien blijft het idee dat daarin over onze werkelijkheid wordt gepresenteerd bij me hangen. Kijk even mee naar of vanuit gene zijde…

De film Interstallar begint ergens verderop in deze eeuw. De aarde is door mismanagement een steeds onherbergzamer planeet geworden en nog even en er groeit niets meer, ook geen voedsel. Niks nieuws dus. Maisboer Cooper ontdekt in het stof op zijn studeerkamer een mysterieuze boodschap. Het blijkt een in code gestelde set coördinaten te zijn die hem – avontuurlijk als hij is – naar een NASA-hoofdkwartier brengen. Hier wordt hij op de hoogte gebracht van de missie van de NASA en de mensheid: vind een nieuwe planeet voor het voortbestaan van ons ras, want op aarde gaat het niet meer lukken. Er is al een heel plan voor. De NASA-mensen spreken over ‘zij’; als een ander bewustzijn dat van gene zijnde ons bericht en dat het goed met de mensen voor heeft. Het blijkt dat er meer mysterieuze boodschappen in stof en in cijfers zijn ontvangen.

Boodschap van gene zijde

Cooper krijgt de uitnodiging om met een speciaal ruimtevaartuig en via een wormhole bij Saturnus nieuwe universa te verkennen. De kans dat hij ooit daaruit terug zal komen is echter klein. Door twijfel en vaderliefde (voor dochter Murph) gekweld krijgt hij weer thuis vanuit zijn boekenkast als door een onzichtbare hand een boodschap: ‘Stay’. Hij negeert deze boodschap van gene zijde en vertrekt met anderen in de speciale raket om spectaculaire avonturen te beleven in tijd en ruimte waarvan zelfs Einstein niet had kunnen dromen.

Op enig moment moet hij in een ver heelal een cruciale keuze maken en raakt hij via een andere wormhole ergens de weg kwijt, ver voorbij onze dimensies.

Vanuit andere dimensie

Dat was voor mij het meest bijzondere moment van de film Interstellar: Cooper hangt in zijn ruimtepak ergens gewichtloos in een hogere (de vijfde of vijftigste?) dimensie; hij kan niet terug naar het verleden en niet vooruit naar de toekomst. Op dat moment zien we hem in een merkwaardige ruimte die nog het meest op een levende Escher-tekening doet denken. Bij nadere blik blijkt dat hij in een zoveelste dimensie precies achter de boekenkast gevangen zit in zijn eigen aardse huis. Hij is als een spook, opgesloten in een andere werkelijkheid en kan door de kieren van de boekenkast naar zichzelf en zijn dochter kijken in het verleden. Het is precies het moment dat bij door twijfel gekweld (de wereld redden of voor zijn dochter zorgen) de keuze aan het maken was. Hij zit dus vanuit een andere dimensie naar zichzelf te kijken. En het is op dat moment dat hij het voor elkaar krijgt om zichzelf door de dimensie én de boekenkast heen de boodschap te geven om niet te vertrekken met dat ‘stay’. Hij is het die ‘stay’ (blijf) aan zichzelf communiceert, naar het verleden en door barrières van dimensie.

Helemaal alleen

Hiermee is hij zijn eigen spook geworden die van gene zijde zichzelf instrueert. Er is geen ‘zij’ vanuit  gene zijde; dat ben je – als je die al ervaart – dus zelf. Cooper zat zelf in de rol van een ‘hogere dimensie’ die vanuit de toekomst invloed uitoefent op zijn huidige werkelijkheid. En de film gaat nog een stap verder: er is buiten de mens echt helemaal niks aan leven in alle universa. We zijn helemaal alleen. Ook de NASA-mensen zijn gefopt waarschijnlijk door de piloten die ze de wormholes en de universa heen hebben geschoten. Het zijn wellicht zielen die niet meer terug konden reizen en vanuit die zoveelste dimensie er alles aan doen om hulp hun kant op te krijgen.

Macaber eigenlijk dat de boodschap van de maisboer-astronaut Cooper aan zichzelf was dat hij níet naar zijn hart moest luisteren en niet het avontuur aan moest gaan. Echter als hij daarnaar zou hebben geluisterd, was hij ook niet wijzer geworden en was de mensheid uitgestorven.

Toekomstige zelven

Gelukkig eindigt de film Interstellar voldoende ‘fijn’ om het publiek toch te amuseren: er wordt uiteraard een nieuwe planeet gevonden en vader en dochter ontmoeten elkaar – zij het door dat tijdreizen met een akelig leeftijdsverschil, en vader Cooper reist zijn hart en liefde achterna.

De moraal van het verhaal is eentje die tot nadenken stemt: er is wel degelijk een gene zijde maar die wordt uitsluitend bevolkt door onze toekomstige zelven. Luister dus vooral niet naar de boodschappen van gene zijde want die zijn vermoedelijk van je toekomstige zelf afkomstig. Je schept toch je eigen lot en daar kun je, ook je toekomstige zelf, toch helemaal niets aan veranderen.

Door Ewald Wagenaar

Over de film Interstellar.

Meer over films op deze site.


Tags:
Meer van:

Plaats een reactie

    Artikel delen
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
  • Linkedin
  • Pinterest