‘Ik viel in een eindeloze diepte’
Bijna-doodervaring van Amorinda. Het persoonlijke verhaal van de bijna-doodervaring van Amorinda die tijdens psychische nood zomaar uit het leven viel.
“Ik was vier en zat op een kostschool. Op een nacht viel ik uit mijn bedje, waarbij ik mijn sleutelbeen brak. De pijn was zo overweldigend, dat ik spontaan een uittreding kreeg. Geruime tijd zweefde ik boven aan het plafond, terwijl ik mezelf op de grond zag liggen. Toen ik er later thuis over sprak, werd mijn ervaring belachelijk gemaakt. Mijn vader en stiefmoeder lachten me gewoon uit. Het was sowieso naar thuis. Mijn vader en stiefmoeder hadden geen goed huwelijk, maar bleven toch bij elkaar. Hun frustraties vierden ze bot op de kinderen, die zowel fysieke als emotionele mishandeling te verduren kregen. Tot overmaat van ramp vonden er binnen het gezin incestueuze handelingen plaats. Mijn vader verrichte onzedelijke handelingen bij mijn stiefzus, terwijl mijn moeder, waarschijnlijk uit een gevoel van onmacht, ontucht pleegde met mij en mijn broer. In 1977 kwam dit alles tot een climax.
Mijn vader had zich helemaal uitgekleed en riep mijn stiefzus van vijftien bij zich om er seks mee te hebben. Uit angst rende zij naar beneden, waar wij zaten. Het was voor mijn stiefmoeder de laatste druppel. Eindelijk durfde ze de confrontatie met mijn vader aan. Samen met mijn broer was ik er getuige van hoe deze aanvaring ons gezin in een diepe crisis deed belanden. Ik was mijn emoties niet meer de baas, dacht zelfs flauw te vallen en vluchtte naar mijn zolderkamertje. Met kleding en al sprong ik op bed, trok de dekens over mijn hoofd en… stortte in een smalle trechter. Ik begon te vallen en te vallen in een diepte die eindeloos leek. Met ongekende snelheid viel ik in een diep, donker gat. Het bleef maar duren. Naarmate ik dieper viel, kwamen er steeds meer mooie kleuren in mijn gezichtsveld. Langzaam werd het lichter. De spanningen werden minder, mijn angst werd minder en er ontstond een zeer vredige, liefdevolle sfeer, maar ik had geen idee waar dit gevoel vandaan kwam. Het was in ieder geval buiten mij. Ik werd het langzaam gewaar, nam het rustig in me op en enige tijd later was het in me. Het werd steeds sterker, totdat ik er helemaal van vervuld was. De trechter ging over in een smalle tunnel die almaar lichter werd. Ik zag meer en meer kleuren in pasteltinten, roterende energievelden die in alle richtingen draaiden en spiraalvormige figuren, en ik voelde een warme, liefdevolle sfeer. Al mijn angst en stress verdwenen. Ik voelde me voor het eerst in mijn leven veilig. Enige tijd later werd de tunnel breder en lichter, van oranje naar lichtgeel naar Napels geel, dat overging in ivoorwit.
Plotseling, uit het niets, stond ik in een enorm grasveld met oneindig veel bloemen in ontelbare kleurtinten; kleuren die je hier op aarde niet ziet. Alles was lichtdoorschijnend met ivoorwit. Ik hoorde muziek die het midden hield tussen licht klassiek en de muziek die Paul Vens maakt. Alles was helder licht, maar het deed geen pijn aan mijn ogen omdat het licht ook ín mij was; ik was het licht. De sfeer van liefde was zo sterk dat ik deze als een uitgehongerde leeuw in me opnam. Ik kon maar niet genoeg krijgen van deze enorme wolk van Liefde. Toen ik enige tijd door het adembenemende landschap van bloemen en Liefde had gelopen, verschenen er meerdere lichtende wezens die een nog grotere energiewolk van Liefde bij zich droegen. Tot mijn grote verbazing zeiden alle vijf de lichtende wezens vrijwel in koor, op een heel vriendelijke manier en met stemmen vol mededogen, dat ik terug moest en niet dichterbij mocht komen. Dit was voor mij onbegrijpelijk, maar ze beloofden me dat er een engel mee zou gaan die mij zou steunen omdat ik het op aarde zo moeilijk had. ‘Kan ik dan niet gewoon hier blijven?’ vroeg ik mij af… KNAL! En plotseling moest ik ’s morgens uit mijn bed opstaan, terug te midden van dit ellendige gezin. Ik was onbeschrijflijk boos! Toen fluisterde een lieve, zachte stem in mijn oor: ‘Ik ben bij jou’.
Nu, bijna veertig jaar later, is die engel nog altijd bij me. Een wolk van intelligente liefdesenergie die er is wanneer ik ondersteuning nodig heb en om hulp vraag. Maar de BDE bracht me meer: naast een bepaalde autonomie die me hielp bij het verdragen van de mishandelingen, werd ik er helderziend door. In het begin was dat heel lastig, omdat ik mijn paranormale indrukken thuis niet kon bespreken. Maar nadat ik op mijn 23e zelfstandig ging wonen, ging het beter met me. Inmiddels ben ik zo bedreven in en vertrouwd met het mediumschap, dat ik als trancemedium een eigen praktijk heb. Achteraf weet ik dus wel wat de BDE mij te vertellen had: er is meer tussen hemel en aarde én er ligt een schone taak voor je in het verschiet. Het is inderdaad een voorrecht gebleken mensen met mijn gave te mogen helpen. Soms zijn dat levenden, andere keren ook doden. Het komt voor dat geesten van overledenen bepaalde plekken niet kunnen loslaten en daar rond blijven dolen. Laatst nog had ik contact met een soldaat uit de Tweede Wereldoorlog, die bleek te zijn gefusilleerd in de straat waar ik woon.”
Meer lezen? Onlangs verscheen het boek ‘Sterven en herboren worden in Liefde’ van Froukje Kootstra, met daarin twintig verhalen over bijzondere BDE’s.
Door Niels Brummelman
[fotobijschrift:]
Achteraf weet ik dus wel wat de BDE mij te vertellen had: er is meer tussen hemel en aarde én er ligt een schone taak voor je in het verschiet.
