Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views :
img

Pas op, levensgevaarlijk: geluk

/
/
/
445 Views

Hoe kwetsbaar durf je te zijn?

 

Op eigen risico te betreden: het pad van levensgeluk. ‘Een gewaarschuwd mens telt voor twee’, zeggen ze, dus doe er je voor- dan wel nadeel mee. Want echt, het is levensgevaarlijk: geluk. Het lijkt wellicht een flauwe grap, kun je denken, maar het is waar.

 

Door Lars Faber

 

De tranen schieten in mijn ogen als ik er alleen al aan denk. Je kunt mij gerust op mijn woord geloven in deze, ik ben een expert op dit gebied. Je mag me als autoriteit beschouwen als het gaat om ongelukkig zijn. Een ervaringsdeskundige, zeg maar. Daarom druk ik je zo stellig op je hart: pas op met gelukkig zijn. Het is altijd tijdelijk, brengt onnoemelijk veel leed, what go’s up must go down. Beter verdoof je jezelf, zoals ik dat ook jaren heb gedaan. De pijn van de val komt zoveel harder dan het genot van de beklimming. Toch?

Er zijn talloze manieren om je te verdoven. Sommigen doen het door zich in werk en ambitie te verliezen, maken plannen terwijl het leven aan hen voorbijtrekt, zoals John Lennon ons voorspiegelde. Anderen storten zich in de illustere wereld van de relaties en blijven er net lang genoeg. Totdat hun hart zich dreigt te gaan openen en ze aan iemand gehecht raken. Beter zelf het mes erin, dan verlaten worden. Anderen klampen zich wanhopig vast aan iemand, bang dat die weg gaat. Weer anderen storten zich in de spirituele wereld in de (valse) hoop dat ze iets blijvends in zichzelf zullen ontdekken of iets zullen realiseren dat de dood zal overleven. Een regenbooglichaam wellicht, de ziel of op zijn minst de bron of essentie. Alles behalve de ontoelaatbare gedachte aan sterfelijk zijn. Kwetsbaar zijn. Mens zijn.

Op dit terrein ben ik ervaringsdeskundig; in mijn ongelukkige levensfase, zeg maar de 94% van de tijd die ik op deze aardbodem rondliep, was ik alsmaar op zoek. Op zoek om dit gestoorde spel dat ‘leven’ heet te ontvluchten. Er moest toch ergens een uitweg zijn? Lang dacht ik dat als ik maar genoeg geld en vrijheid had, dat het over zou gaan. Been there. Toen dacht ik dat als ik nou maar een mooie godin aan de haak zou slaan, de vervulling zou komen. Done that. Als ik maar lang en diep genoeg zou mediteren, de verlichting en daarmee onkwetsbaarheid toe zou slaan. Not doing it anymore.

 

Viooltje

Op het moment dat ik stopte met hollen, met wegrennen voor mijn eigen gekwetstheid en kwetsbaarheid en kon rusten in het besef van mijn sterfelijkheid en daarmee kwetsbaarheid, gebeurde er iets bijzonders. Niet groots en meeslepend, zoals ik altijd wilde leven, maar klein en kwetsbaar. En na een paar jaar van niet meer vluchten in spirituele leer, drugs, vrouwen, ambitie of wat dan ook, gloorde er iets gruwelijks aan de horizon. Het is nog pril, en zoals je weet zal het vast ook zo weer weg zijn, maar ik kan sinds een jaar of twee zeggen dat ik gelukkig ben. Nee, het is niet zoiets als gelukkig voelen, zoals de slimme spiritueel geschoolde retoricus wellicht zou kunnen stellen. Het is een zijnskwaliteit. Hoe het zo gekomen is weet ik niet precies, behalve dan dat ik stopte met het najagen van dingen. Ik kon gaan zien wat voor schoonheid zich allemaal om mij heen had verzameld. Het universum had mij zoveel gegeven wat ik daarvoor nauwelijks kon zien. Vervullend werk, een prachtige godin aan mijn zijde, twee kinderen om voor te smelten, fijne vrienden.

Het was de medicijnplant ayahuasca die het mij toonde en mij liet zien dat het ook allemaal weer zou verdwijnen. Zoals alles, mijzelf incluis, komt en gaat. Ik moet er dáárom ten volle van genieten. Zoals het viooltje in het beroemde verhaal van Kahlil Gibran, die een roos wil zijn. Haar wens wordt vervuld en voor één dag mag zij roos zijn. Zij verheft zich en de smalende andere viooltjes hebben het al aan zien komen: de storm haalt haar neer. Wat een zielige vertoning! Dát gebeurt er met mensen of viooltjes die zich verheffen. Nee, zegt de roos die viooltje was, voor even heb ik kunnen voelen hoe het was om hoog boven de grond te zijn en te mogen schitteren.

De vraag die we onszelf mogen stellen is: wil je een viooltje zijn, of een roos? Hoe heb jij jezelf gewapend tegen verlies? Durf je je kop boven het violenveld uit te steken, durf je de hoon van anderen te weerstaan? Bovenal: durf je lief te hebben? Als je mensen en rozen op hun sterfbed spreekt, hebben ze het nooit over werk dat nog gedaan moet worden of over dingen die ze verloren. Ze spreken negen van de tien keer over de betekenisvolle mensen waarmee ze meer tijd door hadden willen brengen. Of over de dingen die ze hadden willen doen, maar niet durfden vanwege het wachten op… Waarop eigenlijk? Zie jezelf maar eens in de toekomst, aan het eind van je leven, terwijl de hartmonitor aangeeft dat de laatste minuten tikken. Met wie had jij meer tijd door willen brengen? Wat had jij nog willen doen? Als de antwoorden komen, aarzel dan niet en doe het. Heb lief, onderneem. Doe wat je graag doet. Geef het mierenbestaan als hardwerkende robot op en ga leven. Word kwetsbaar!

 

Nooit meer gekwetst

Toen ik mijzelf recent de vraag stelde hoe ik meer tot leven kan komen, wist ik: ik wil graag een hondje. Een puppie. Voor de kinderen. Voor Tanja, mijn vrouw. Maar bovenal, voor mijzelf. Een Ridgeback: de liefste, stoutste, stoerste én zachtste hond op deze wereld vind ik. Maar er was teveel pijn in mijn hart. Mijn eerste Ridgeback werd ernstig ziek en ik moest haar na zeven maanden in laten slapen. Ik hield haar in mijn handen toen de dierenarts een spuit vergif in haar veel te jonge hartje spoot. Nog steeds breekt mijn hart als ik daaraan terugdenk. Mijn tweede Ridgeback bleef achter in mijn eerste huwelijk. Ik sloot mijn hart af voor het ras en voor honden in het algemeen. Nooit meer gekwetst worden. Zoals de Highlander in de gelijknamige film, werd ik daarmee onsterfelijk en onkwetsbaar. Of zoals in de film Tuck Everlasting, waar de familie onsterfelijk is door het drinken van magisch water. Totdat… de hoofdrolspeler een relatie krijgt met een sterveling, net zoals Arwen in Lord of the Rings, die verliefd wordt op Aragorn. Haar vader zegt haar dat ze alleen haar onsterfelijkheid mag opgeven voor een koning. De koning staat symbool voor het hart. Het hart dat kan openen of sluiten om zich tegen verdere kwetsing te beschermen. Als het zich moedwillig opent, wordt het sterfelijk. De paradox is dat het dan ook écht tot leven komt.

Ik heb – tegen alle waarschuwingen in – het risico op geluk genomen. Er ligt weer een puppie aan mijn voeten, tevreden te slapen. Een Rhodesian Ridgeback. Mijn zoontje Tobias heeft hem zijn naam gegeven: Rumi. Hij is lief en stout, houdt mij uit mijn slaap en ja, wat ben ik bang dat Rumi wat overkomt. Als de dood. Precies zoals het hoort. Rumi laat mij voelen hoe diep de wond in mijn hart is, hoe bang ik ben om weer gekwetst te worden, precies zoals de gelijknamige grote dichter het al een paar honderd jaar geleden stelde: ‘De wond is de plek waardoor het licht binnenkomt.’ Ik weet nu, door schade en schande, dat die wond aan het licht mág komen, niet langer afgedekt hoeft te zijn. Dat ik me mag hechten, en mag verliezen. Dat ik daarom mag rouwen en huilen. Dat ik sterfelijk ben en dat dat niet hoeft te veranderen. Ik leef iedere dag alsof het de laatste is. Ik ben gelukkig. Op eigen risico.

 

Lars Faber schrijft boeken, waaronder ‘De Gewijde Reis’, ‘De Heldenreis’, ‘Matrix Guerrilla’ en ‘Leef Groots.Nu’.

Hij leidt ayahuasca-ceremonies en geeft leiding aan De Gewijde Reis, een organisatie met 45 begeleiders. Meer: www.degewijdereis.nl.

 

 


Tags:
Meer van:

Plaats een reactie

    Artikel delen
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
  • Linkedin
  • Pinterest