Mediteren op mensenrechten
De dag begint stroef. Een grauwsluier over de straten van Nederland, beetje mistig, een onbedwingbare behoefte aan warmte dringt zich op. Het is zaterdag, mensen zitten liever binnen, of slapen nog even uit na een drukke week. Er heerst een verkoudheidsvirus, zoals altijd deze tijd van het jaar.
Op tv is een programma van OHM, de Hindoestaanse Media. Beelden van hindoestaanse meisjes in Pakistan gaan over het scherm. Ze worden ‘gevangen genomen’, verkracht, gedwongen om met moslims te trouwen. Om opnieuw te worden verkracht. Als ze naar de politie gaan om dit aan te geven worden ze… verkracht. Verbijsterend, dat in deze landen waar wij onze spirituele bronnen vaak uit putten, de meest basale mensenrechten nog steeds niet gelden….
De Global Human Rights Defense organisatie vraagt hier aandacht voor in Brussel. Vanwege de wereldwijde slavernij van jonge kinderen en meisjes die in de prostitutie moeten werken om voor hun familie te zorgen. Of kinderen voor een hongerloontje in westerse fabrieken werken. Maar ook om in landen als Pakistan, Afganistan, Indonesië en ook India, waar in uithoeken nog steeds meisjes worden gedwongen om met moslims te trouwen en zo zich gedwongen te bekeren, politieke en diplomatieke druk uit te oefenen op de regeringen die er niets aan doen.
Ik vraag me af wat ik kan doen. Buiten dit soort belangrijke organisaties ondersteunen?
Ik besluit Tonglen te doen. Een Tibetaanse meditatie methode, waarbij je vanuit een diep gevoel van mededogen en compassie het kwaad, de pijn, de ziekte, het verdriet van de ander inademt en liefde, aandacht, ontspanning, geluk, bevrijding en gezondheid uitademt, geconcentreerd op de personen waar het om gaat.
http://www.quietmountain.org/links/teachings/tonglen.htm
Mijn weerstand om dit zo te doen moet ik eerst overwinnen. Het heeft iets messiasachtigs en ik weet ook dat dit niet zonder risico is. Je moet er “toe in staat” zijn. Als je eigen systeem nog niet voldoende intern, vooral emotioneel, is opgeruimd, kan het je enorm ontregelen. Doe het dus niet zomaar even.
Terwijl ik inadem en uitadem voel ik de zwaarte en het afgrijzen van dit lijden groter en groter worden. Na een tijdje moet ik stoppen en de intenties omkeren. Ik adem mijn bezorgdheid en het verdriet over dit onrecht uit en zoek contact met het licht en de dragende liefde die altijd is voor mijzelf.
Het is ook nodig om deze organisatie te steunen.
Doe wat je ziel en je hand vindt om te doen.
