Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views : Ad Clicks : Ad Views :
img

Jij bent je eigen goeroe

/
/
/
746 Views

Of: God was al die tijd al in jou

Een van de meest belangrijke en diep ingrijpende periodes in mijn leven was de periode dat ik mijn eigen goeroe, Jezus van Nazareth, met andere ogen ging zien. Er waren ook wel aards levende leraren, maar die liet ik niet zo ver meer naar binnen komen. Ik voelde dat het fout zou gaan als ik dat toe zou laten.

Door Marisca van der Burgh

Mensen heb ik altijd wel kunnen relativeren, maar Jezus heel lang niet. Wat ik ook deed, hij zat zeer diep in mijn systeem verankerd. Hem loslaten voelde als (zelf)verraad.

Omdat ik zelf schilder en teken, en ik in die tijd nog bezig was met kerkelijke kunst maken, verliep mijn proces in beelden. Het meeste van wat ik gemaakt heb, is verkocht of geschonken. Maar er is één tekening die ik koester. Die krijgt ook vrijwel niemand te zien, want als ik er zelf naar kijk springen de tranen weer in mijn ogen en ben ik uren van de kaart.

Om te beginnen ter informatie: ik ben half Duits. Mijn moeder was Duitse met wat Balkanbloed in de genen. Sommige mensen herkennen de Bohemien in mijn ogen. Maar dat terzijde. Mijn Duitse grootvader heeft in de Tweede Wereldoorlog in het KZ (Konzentrationslager) gezeten, omdat hij weigerde Hitlerpropaganda te distribueren – dat ging in de kleine boerendorpjes via films in de kerk of dorpshuizen. Aangezien opa een hoge pief was, was hij verantwoordelijk. Dat begreep hij goed, vandaar de weigering. Ik heb goede herinneringen aan opa. Hij was mijn boeddha, die 96 jaar oud werd en het leven van alle kanten gezien had.

Opgroeien in naoorlogs Nederland met zo’n moeder, hier vlak na de oorlog gekomen met mijn Nederlandse vader en mijn broer die in Duitsland geboren is, was geen pretje. Ik heb vaak genoeg moeten meemaken dat zelfs bepaalde onderwijzers op de lagere school mij daarom niet mochten. Gelukkig waren er genoeg anderen om dit te compenseren, maar het viel niet mee. Ik voelde me een beetje “fout”, ook al kon ik daar zelf niet zo veel aan doen en waren mijn sympathieën sterk antiautoritair en antifascistisch.

Wanhopige nacht

De compensatie voor dit ‘foute’ vond ik in Jezus die volgens de geschriften een groot hart leek te hebben voor foute mensen en dan met name foute vrouwen. Dit heb ik lang onbewust bij me gedragen, ook tijdens de periodes dat ik me met totaal andere vormen van spiritualiteit inliet. Diep van binnen was Jezus degene die mijn identiteit accepteerde, waardoor ik er mocht zijn. Daarom was Jezus onderdeel van mijn identiteit.

De bewuste tekening waar ik het over heb, is de gemartelde Joodse Jezus met doornenkroon, die een zeer Germaans uitziend Hitler-meisje omhelst. Hoewel ik er niet zo uitzie, is dat hetgeen ik voelde. De joodse martelaar die zijn vijandin heelt. Toen ik dat uit mijn systeem kon tekenen, kwam ik pas toe aan liefde voor mijzelf. Pas daarna durfde ik de deur open te duwen en in het ongewisse te springen. Mijn theologiestudie en verdere studie van oosterse filosofie en alle mystieke wegen waarover een beschrijving te vinden is, brachten me via een omweg heel dicht bij huis. Bij mijzelf en mijn eigen wortels.

Dankbaar voor de tijd dat ik Jezus kon projecteren in het gat in mijn emotionele draagvlak, kwam de nieuwe uitdaging. De innerlijke leegte, het Niets, waar ik eerst zo bang voor was, begon ik lief te hebben. Het is de diepzwarte wanhopige nacht, de duistere kant van Kali, die elke illusie die je nog probeert vast te houden uit je handen slaat en vermoordt.

Ik heb Janis Joplin veel gedraaid in die tijd. Mijn mantra werd (en is in zekere zin nog steeds): “Freedom is another word for nothing left to lose….”, de titel van die song is “Bobby McGee”. Geen toeval dat mijn tweede levenspartner Bob heette, Bob, voor mij de naam voor totaal geluk, eindelijk thuis, mijn zielsvriend. Mijn leraar. En dat ik die óók moest verliezen, aan een zeer snelle en doeltreffende moordenaar, de meest agressieve non-Hodgkin (lymfekanker) van deze tijd. Vaak heb ik mij afgevraagd waarom mijn soulmate dood moest. Al zo snel.  Maar als ik nog verder terugkijk, wordt dat “nothing left to lose” veel duidelijker. Na mijn “kindergeloof” in Jezus losgelaten te hebben, kwam ik voor de vraag te staan wie ik dan ben, waar ik mij mee kon verbinden en hoe ik door die woestijn van leegte kon komen. Dat resulteerde in paniekaanvallen! Daar had ik mijn zeer fundamenteel vormende opleiding tot counseler en therapeut voor nodig, naast vele jaren lichaamswerk en psychotherapie om het emotioneel onvolgroeide kindje in mijzelf te helen. Een van de meest uitdagende begeleiders daarin was een man die mijn geestelijk leraar werd, een organisatiedeskundige die ook sjamaan was en een tijdelijke substituutvader. Hij leeft niet meer, ja, moest ik dus ook loslaten. Tijdens mijn opleiding werden alle oefeningen van Hans en Hanneke Korteweg en Siddhartha van Langen met ons gedaan.

“De Grote Sprong”

Tijdens een van de sessies Holotropic Breathwork waar ik als vervolg daarop aan deelnam, kwam het belangrijkste inzicht met een oorverdovende knal in één keer. Ik zag: ik kan zelf kiezen tussen twee paden. Het drama-ik-voel-mij-slachtoffer-van-hen-die-mij-kwaad-deden-pad, of het drama, so what, ik- creëer-mijn-eigen-wonderen-pad. Ik kon letterlijk kiezen. Dus ik ging stáán en koos. Ten eerste: mijn comfortabele leven in mijn slechte eerste huwelijk loslaten, de vader van mijn kinderen en mijzelf op eigen benen zetten. Loslaten. Verantwoordelijkheid nemen. In het diepe springen. Mijn angst om als zwerfster onder een brug te eindigen vrijwillig onder ogen zien en vrijwillig aangaan.

Ten tweede: die duisternis en leegte uithouden, zonder het te snel willen vullen met nieuwe “licht en liefde” verhaaltjes, boekjes en workshopjes, daar ging het om, ontdekte ik. Want juist die duisternis en leegte heeft zin. Als je hem echt durft te voelen en uit te houden, hoe hartverscheurend dat ook is, komt er iets nieuws… iets van jou.

De twee mensen waarmee ik nu een eindje optrek, maken nu ook deze reis door. The Dark Night of the Soul. Ik mag ernaast lopen en meemaken hoe zij hun illusies stapje voor stapje overboord gooien. Hun schitterende goeroes die grote namen hebben en wonderen kunnen doen. Stapje voor stapje zoeken ze met vallen en opstaan hun eigen kracht en innerlijke schoonheid. Ik mag een eindje met ze mee, en met tranen in mijn ogen zie ik weer dat bange Hitler-meisje dat, vervuld van haar eigen op Jezus geprojecteerde liefde, tot de ontdekking kwam dat ze haar eigen goeroe was.

Ga op zoek naar de goeroe in jezelf. Zoek de leegte op, ga weg bij de antwoorden van anderen. Na alle inspiratie die je bij anderen vond, wordt het tijd: vertrouw op jou. Jij was altijd al in god, god was al die tijd al in jou.



Plaats een reactie

    Artikel delen
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
  • Linkedin
  • Pinterest