Helende transformatie
Buiten klinkt een motorzaag.
Binnen het geluid van knagende cavia’s en het tikken van de nagels van de hond op het parket.
Een zoemende koelkast.
Verder niks.
Stilte omvat de gewaarwordingen.
Het. Is. Zoals. Het. Is.
Het is het Zijn zelf.
Dat Ben Ik.
In het Nu.
Dan drijft er een herinnering voorbij.
Iemand die gisteren vertelde over een bekende die graag healer wilde worden, en er een beschrijving aan toevoegde hoe groot de puinhoop in dat leven van deze aspirant-healer privé wel niet was. Het verhaal eindigde met: ‘Wie wil healen zal toch eerst het eigen leven geheald moeten hebben.’ Zo’n groot transformatieproces begint steeds met in het Nu zien wat er is. En dóórzien en óverzien wat die eigen situatie precies te vertellen heeft. Vervolgens te gaan accepteren wat er is, te zien dat dit steeds volstrekt perfect en absoluut logisch is.
Zodra je echter je eigen wil erbij gaat halen om iets ‘te veranderen’ komt het valse ik-je, alias ego, de werkelijkheid kapen. Die wil maar wat graag grip houden op de werkelijkheid. Foetsie Zijn. Welkom illusie. En de gebruikelijke disbalans met fijn en pijn, hoop en teleurstelling. Uit het Nu. Heling dwing je niet af. Die faciliteer je hooguit, met instrumenten die de natuurlijke balans herstellen. In je materiële, psychologische én zieleleven.
En dan zoemt de koelkast, ratelt de motorzaag in een kader van stilte vol Zijn. Dat is Het dan. Niet meer en niet minder.
Dan kan de transformerende heling gewoon gaan zoals die gaat.
Geheel vanzelf.
Zonder illusies.
In het Nu.
