Met God valt niet te spotten

Zes jaar geleden gebeurde mij iets dat nog altijd een onwaarschijnlijk grote impact heeft op mijn huidige leven. Ik had een ontmoeting met het helderwitte Licht. Het was een onbeschrijflijk intense, verhelderende en vitaliserende ervaring.

Door Lars Faber

Voor die tijd was ik verslaafd aan diverse drugs, depressief en levensmoe. Na deze lichtervaring waren die symptomen in één klap weggevaagd. Sinds die tijd bestudeer ik als een dolle hond alle literatuur rond dit onderwerp die ik in mijn handen kan krijgen; wat is dit Licht?

Wat mij buitengewoon goed bevalt, is dat de wetenschappelijke wereld nauwelijks iets begrijpt van dit licht. Niet voor niets dat Einstein poneerde dat hij de rest van zijn leven aan het onderzoeken van licht wilde wijden. Het genie leefde te kort om het mysterie te doorgronden. Licht is absoluut: tijd- en ruimteloos. En zoals onderzoekers vorige eeuw concludeerden, ook nog eens bewust  (intelligent). Bovendien interacteert het ook nog eens met óns bewustzijn. Het laat zich in haar essentie niet onderzoeken omdat de waarnemer zijn sporen achterlaat op de resultaten van het onderzoek. En dat mag niet volgens de (huidige) wetenschappelijke spelregels! 1-0 voor God.

Parcival

Iemand die ook zijn leven lang op zoek ging naar dit Licht, was Parcival. Toen hij de Graal de eerste keer ontdekte, was hij nog te jong en onervaren en vol oordelen. Hij wist de juiste vraag niet te stellen en de rest is bekend: de volgende morgen stond hij met lege handen buiten de Graalburcht. Pas aan het eind van zijn leven mocht hij de Graal en het Licht nog een tweede keer onder ogen komen. Om de Graal te vinden, moet je een magische poort door; een deur die voor de meesten van ons bij leven gesloten blijft. Wie trekt zich nog 21 dagen terug in een donkere grot? Of onthoudt zichzelf 40 dagen van voedsel? Of maakt een innerlijke reis met de Amazonedrank Ayahuasca, door sjamanen ook wel ‘liefkozend’ De Kleine Dood genoemd. Wie neemt er vandaag de dag überhaupt nog de moeite om zichzelf ten diepste te leren kennen? Er is zoveel goedkope afleidende rommel en snel bevredigend vermaak te krijgen, dat de meeste mensen hartelijk danken voor zoveel mystieke inspanning. Het Licht zou zomaar naar het rijk der fabelen kunnen worden verwezen, ware het niet dat er de laatste eeuw door onze sterk verbeterde medische zorg steeds meer mensen terugkomen uit de dood. ‘Dood’gewone mensen getuigen wat mystici altijd al hebben beweerd: aan de andere kant van de poort wacht het Licht. En het Licht wordt gekenmerkt door ultieme wijsheid en ultieme compassie, zoals duizenden met tranen in hun ogen getuigen. Mensen die dit Licht ervaren en levend terugkomen, zijn voor het leven getransformeerd, zo toonde ook onze eigen moedige dr.Pim van Lommel aan.

Overweldigend

Mensen met een bijna-doodervaring melden veelal dezelfde soort ervaring: geometrische patronen, buitenzintuiglijke waarneming en uit het lichaam zweven, een tunnel, liefdevolle overleden vrienden of familie die hen opwachten en soms lichtfiguren of een wezen van Licht. En dan een overweldigend gevoel van thuiskomen in het Licht, dat iemand met deze ervaring beschreef als: je duizend mooiste ervaringen, vermenigvuldigd met miljoen. Zelf beschreef ik het Licht in een van mijn boeken zo: ‘Het licht van de Bron was zo oogverblindend, ik zou het niet eens kunnen beschrijven, maar heb nu wel meer compassie voor muggen die tegen een TL balk zitten geplakt! Het voelde alsof mijn hele wezen met dit heldere witte licht werd doordrenkt, een ervaring die nu nog, jaren later, bij mij is. Onuitwisbaar.’

God Spot

De wetenschap zou de wetenschap niet zijn als ze het bij een 1-0 achterstand zou laten. Wilder Penfield ontdekte in de vorige eeuw dat hij, als hij de rechter temporaalkwab (een paar centimeter boven je rechteroor) met een lange pen prikkelde (don’t try this at home…), zijn patiënten ervaringen hadden die erg veel op de bijna-doodervaring leken, inclusief uittredingen. Deze plek in de hersens werd tot God Spot gedoopt. Dr.Michael Persinger ging nog een stapje verder en ontwikkelde een methode die de hersenkwab elektromagnetisch stimuleert. Met de zogenaamde Koren Helm (ook wel God Helmet) wist hij de deelnemers aan zijn onderzoek mystieke ervaringen te ontlokken. Kleuren, geometrische patronen, buitenlichamelijke ervaringen én het gevoel van de aanwezigheid van een voelend wezen. Vol trots meldde hij de wereld dat hij God had ontdekt in de hersenen. Niks visioenen, tunnels, vrienden en familie, niks liefdevolle godheid die je opwacht om compassioneel op je leven terug te blikken als je sterft. Allemaal functies van de hersenen om het sterven te verzachten, zo stelt hij. Een evolutionair voordeel, omdat je zo minder angst voor de dood zou hebben. God en ik waren aangedaan, toen we dit hoorden. Mijn mooiste ervaring uit mijn leven, de ontmoeting met het Licht, was niets meer dan een prikkeling van mijn rechterfrontaalkwab gebleken. Maar die transformatie dan die ik de afgelopen jaren had ervaren? Vast een placebo-effect! Het duurde een dag of drie voordat God en ik opkrabbelden. Ik kon het Licht in mij voelen stralen, wat voor lelijke dingen die malle wetenschappers ook zeiden. Dan was ik maar een goedgelovige gek!

Wit Licht

Ineens begon iets te dagen. Had Raymond Moody in de vorige eeuw niet al als eerste vastgesteld dat een volledige transformerende bijna-doodervaring altijd met een ontmoeting met het Licht gepaard gaat? Lang leve Youtube, op de filmpjes van het programma Noorderlicht (what’s in a name…) en Wormhole (met Morgan Freeman) waarin de God Helmet werd getest, werd geen woord gerept over Licht… Andere mystieke ervaringen werden zeker gemeld, maar het Licht bleef buiten beeld. God begon op te krabbelen na de plaagstoot onder zijn grenzeloze gordel. Ik zocht contact met iemand die dr.Persinger jarenlang had geassisteerd bij zijn onderzoeken en vroeg hem voor de vuist weg of er wel eens ervaringen met het helderwitte Licht waren geweest. Ik wist dat hij het Licht kende, omdat hij er in een filmpje op internet over sprak (in het kader van bijna-doodervaring…). De assistent had geen idee, het zou vast wel eens voorgekomen zijn. God lachte in zijn vuistje. Ik nam de proef op de som en nam contact met dr.Persinger zelf. Desgevraagd naar het Licht, maakte hij een ingewikkelde berekening van gevallen waarin het Licht mogelijk gezien zou zijn, maar gaf uiteindelijk ruiterlijk toe: we hebben er geen onderzoek naar gedaan. God was extatisch, zoals God behoort te zijn. Ik mailde de assistent en de dokter dat als er ook maar iemand zou zijn geweest die het Licht gezien had, ze het zouden hebben geweten. Onmiskenbaar. De persoon die het Licht ontmoet, schreeuwt het namelijk van de daken. Na een tijdje, want in het begin kun je over deze ervaring nog niet praten, zó indrukwekkend is het. Sommige mensen stoppen zelfs direct met hun goedbetaalde baan en gaan er boeken over schrijven… (Voorlopige) Eindstand God versus wetenschap: oneindig – nul.

Wat dr.Persinger mijns inziens wél heeft ontzenuwd, zijn allerlei vormen van bijgeloof. Het is niet moeilijk om voor te stellen hoe onze voor-voorouders prikkelingen van de God Spot destijds hebben geïnterpreteerd. Ga maar na, als ze de donder en bliksem al zagen als de stem van God, hoe moeten ze dan geestverschijningen, innerlijke kleuren en uittredingen hebben ervaren? Precies. Exoterische religie (God als buiten mijzelf beschouwend) is ongetwijfeld op deze wijze ontstaan. Zogenaamde profeten legden in hun rechtertemporaalkwab ervaringen vast als authentieke leringen van hún God. Vervolgens gingen hele volksstammen met elkaar in gevecht over deze dogma’s, omdat ze allemaal geloofden dat hun God de enige was. Maar zoals gezegd: (met) God valt niet te spotten, zeker niet buiten je. Er komt een moment, hopelijk bij leven, maar in elk geval daarna, dat het Licht zich aan je openbaart. Hopelijk herken je het als je eigen diepste wezen en kun je anderen in datzelfde licht zien. Dat wilde ik even aan het licht brengen.

Lars Faber is auteur van boeken als De Gewijde Reis en De Heldenreis, www.degewijdereis.nl.