In contact met je ziel (2)

En in verbinding met het Geheel

Als men zou kunnen bewijzen dat alles bezield is, zouden we dan anders omgaan met de wezens die samen met ons de aarde delen? Als we ziel en persoonlijkheid als twee onafhankelijke krachten zouden zien, zouden we dan onze onderlinge communicatie aanpassen?

Door Linda Wormhoudt

Een van de pilaren van het sjamanisme is het geloof dat alles bezield is. De aarde zelf is een levend organisme en zij herbergt vele wezens, die elk een individuele ziel bezitten. De dieren, de planten, de bomen, de stenen, rivieren en bergen hebben allemaal hun eigen unieke energie en ziel. Alle organismen zijn als kralen in een ketting: iedere kraal is uniek, maar wel verbonden met andere en onderling afhankelijk. Een boom hak je niet zomaar om, een dier jaag je niet voor het plezier. Men dient rekening te houden met de ziel van het wezen én er moet evenwicht zijn. Dat evenwicht raakt heel makkelijk verstoord. In sjamanistisch georiënteerde culturen weet men dat. Als je lukraak jaagt, heb je volgend jaar geen voedsel meer. Als je eetbare planten met wortel en al uitrukt, zul je op den duur gedwongen worden te verhuizen. Men voerde rituelen en dankceremoniën uit. Men vroeg de lokale sjamaan om contact te maken met de zielen van dieren voordat men ze jaagde, om te communiceren met de planten, de rivier en de berg. Het besef verbonden te zijn en deel te zijn van een groter geheel zorgde ervoor dat men anders keek naar de aarde waarvan wij allen de kinderen zijn.

Ik liep verbijsterd over het slagveld. Overal omgehakte bomen, houtsplinters, takkenwirwar. Het stadsdeel had besloten ‘enkele bomen’ om te hakken in het park, om ‘een netter parkbeeld’ te creëren. Waar ooit de berkenvrouwe had gestaan en de iepengod zijn domicilie had, heersten nu dood en ravage. Buurtbewoners liepen tussen de gevelde Ouden, stomgeslagen en geraakt. Want er was iets essentieels verdwenen. De ziel van ons park was heengegaan en dat voelden we in onze eigen zielen.

De ziel van de ander

Contact met de eigen ziel is belangrijk. Ziel is onze grootste vriend/in, ziel weet van die verbondenheid met alles wat leeft en handelt ernaar. Als je de energie van je eigen ziel herkent en erkent, zul je ook de energie van andere zielen in je omgeving kunnen ervaren. Als je met zielenogen kijkt, zie je de ziel van de ander: de ziel van je buurman, de ziel van de boom voor je huis, van de ekster in de boom. De fysieke verschijningsvorm van het andere wezen verschilt van jouw vorm, maar de bron is dezelfde. Je persoonlijkheid heeft een bepaalde vorm van communiceren ontwikkeld, gekleurd door geloof, omstandigheden en opvoeding, maar ziel communiceert en kijkt op een geheel andere wijze naar de wereld.

Dat klinkt misschien ingewikkeld, maar dat is het niet. Nodig je eigen ziel uit en kijk door haar ogen. Communicatie tussen individuele persoonlijkheden levert soms problemen op. Er is een probleem en je wilt erover praten, maar je weet niet precies hoe. Je kunt de woorden niet vinden die overbrengen wat je precies voelt, je durft niet, je bent bang dat je intenties niet overkomen. Als je eerst diep ademhaalt en je eigen ziel uitnodigt om je bij te staan, zal de ziel van de ander die energie herkennen en de conversatie in goede banen leiden. Eigenlijk hoef je niet eens rechtstreeks tot de persoonlijkheid te spreken: de ziel van de ander voelt het als je contact zoekt. Dit is een andersoortige communicatie dan de doorsnee communicatie. Toch is die inzetbaar in verschillende situaties: je kunt het zielengesprek aangaan met je baas, met je moeder waarmee je eigenlijk nog een appeltje te schillen hebt, met de boom op de heide, met… De ziel van de ander (en je eigen ziel) proeft je intenties en zal niet luisteren als je de eigen agenda voorop stelt. Tijdens een zielengesprek gaat het vooral om balans, uitwisseling en liefde. Egoïsme en vreemde intenties worden niet geaccepteerd.

‘Ik wil met je praten. Van ziel tot ziel. Wat onze persoonlijkheden uitwisselen, speelt zich af op een ander niveau. Hopelijk zien we elkaar tijdens dit gesprek op een andere manier.’

De ziel tegenover mij knikt.

‘Wat er tussen ons is gebeurd doet ons beiden pijn. Het vormt mij, die pijn, en zorgt ervoor dat ik de woorden niet meer kan vinden om dit probleem op te lossen. Ik wil je vertellen dat ik ook jouw pijn zie.’

De ziel tegenover mij knikt nogmaals.

‘Ooit komen we elkaar weer tegen. Misschien in een andere vorm. Laat het dan goed zijn tussen ons.’

De andere ziel glimlacht nu. Dan pakt ze mijn zielenhand.

‘Laat het zo zijn’ zegt ze.

Landschapsziel

Ook met de ziel van een landschap of plaats kun je communiceren. Elk landschap, zowel een natuurlijk landschap als een stads landschap, heeft een eigen energieveld en een eigen ziel. Amsterdam heeft een andere energie dan Rotterdam, heide voelt anders dan een kustgebied.

De energie van een landschap is opgebouwd uit de gezamenlijke zielenkracht van planten, dieren en natuurlijke elementen zoals rivieren en heuvels. Ze versterken en beïnvloeden elkaar. Het type grond trekt bepaalde planten, bomen en dieren aan: ze zijn familie van elkaar en zoeken elkaar op. Ook jouw ziel kan zich aangetrokken voelen tot een bepaald landschap. Je wordt haast lyrisch als je op het strand loopt, je verdwijnt tijdelijk in de bossen als je wilt nadenken. Je voelt een verbondenheid met een bepaalde omgeving, stad of zelfs een bepaald land. Dat is zielenkracht: je ziel is ‘familie’ van een bepaald type landschapsenergie. Misschien was ze er eerder, als je in reïncarnatie gelooft, misschien voelt ze zich het meest thuis in dat specifieke gebied.

Uiteindelijk zijn we allen familie van elkaar. We komen allen uit dezelfde bron. De bron van Al wordt in de Noordse mythologie gesymboliseerd door de Urbron, de Oerbron. Deze bron ligt onder een van de wortels van de wereldboom, Ygdrassil, en is verbonden met een van de schikgodinnen, de Norne Urd.

In het water drijven ontelbare draadjes in alle kleuren. Sommige fragiel, andere sterk en robuust. Gelijkmatige draadjes, goed gesponnen, beschadigde draadjes, dun als spinrag. Sommige van katoen, wol, of zijde. Babydraadjes, nog ongeboren, pas gevormd en zuiver. Dan zakt er een oeroude hand in de poel. De gerimpelde hand van Urd, de Oudste, raakt het water en zoekt. Een draadje glinstert en zoekt de weg naar de palm. Urd trekt haar hand voorzichtig omhoog, brengt het naar haar hartstreek en wiegt de netgeborene. Dan trekt ze voorzichtig aan de draad, laat deze rafelen tot ze breekt. Het ene deel is de ziel van een landschap, het andere zal de ziel van een mens worden. Nu los van elkaar – en toch ook nimmer echt los van elkaar.

Terug naar de bron

Soms voel je de verbinding even niet, soms voel je je alleen, eenzaam, buitengesloten of vermoeid. Je kunt altijd terug naar de bron om daar even op de oever te zitten. Daar kun je kijken naar het wonder der verbinding, naar al die draadjes, al die zielen. Je kunt kijken naar de vermenging: draadjes die elkaar opzoeken en samensmelten zodat er een nieuwe ziel ontstaat. Alle stenen, dieren, planten, bomen, grassprieten, mensen en landschappen komen uit deze bron en zullen er ook weer terugkeren. Jij ook, en als je daar zit, op de oever naast het stille water, als je voorover buigt en in de poel kijkt, dan zul je het gezicht van je ziel zien terugkijken.

Linda Wormhoudt is sjamaniste en rituelenbegeleidster, auteur van ‘Goden en sjamanen in Noordwest-Europa’, ‘Ademtocht, verhalen over de dood’, en ‘Seidr, het Noordse pad, werken met magische en sjamanistische sporen in Noordwest-Europa’ alle uitgegeven door uitgeverij A3 boeken. Haar website: www.soulritual.nl. In maart 2011 geeft ze een nieuwe serie ‘bezielde avonden’.