Zonneke in actie

Onze dochter Zonneke gaat overal mee naar toe. Of het nu lezingen zijn of beurzen, interviews of researchreizen. Maar vooral op beurzen is ze helemaal gek. Je kunt haar niet gelukkiger maken dan door te zeggen dat we ‘binnenkort weer een beurs’ hebben. Ze kent ze allemaal inmiddels. De Levenskunstbeurs, de Onkruidbeurs, de Paravisiebeurs, en nu sinds kort dus ook de Happinezbeurs. Op zo’n beurs hebben we ook geen kind aan haar. In haar eentje loopt ze van kraampje tot kraampje, kletst met alle markthandelaren, kijkt haar ogen uit bij al die fonkelende geneeskrachtige edelstenen, doet vrolijk mee met Biodanza workshops, en dan hangt ze weer ergens zwevend in de lucht op de voeten van een yogaleraar.
Sinds kort wil ze ook altijd haar ‘eigen standje’. Haar eigen winkeltje waarvoor ze iedere keer een nieuwe actie bedenkt. Tijdens de Onkruidbeurs had ze een schaal vol met zand meegenomen, waarin ze haar eigen orakelspreuken – op afgescheurde stukjes papier in haar beste meisjeshandschrift geschreven – had verstopt. We zagen allemaal volwassenen in haar zandbak graaien, en glunderend opleven bij de zonnige boodschappen. “Wanneer je boos bent, lach dan even, dan gaat het een stuk beter” of “zorg niet alleen goed voor een ander omdat je ook voor jezelf moet zorgen.…” of “god zit in je hart …”.
Op de Happinezbeurs had ze een nieuwe actie bedacht. Tussen alle chique, eigentijdse standjes in, zat zij bij een kartonnen doos waarin ze allemaal boeken gegooid had. In grote letters had ze opgeschreven dat mensen voor 20 cent mochten raden hoeveel boeken er in de doos zaten. Ze kon haar pret niet op dat niemand door had dat ze een valse bodem in de doos had gemaakt, waardoor er veel minder boeken in zaten, dan je op het eerste gezicht zou denken. Toen ze op deze manier een paar euro bij elkaar had gesprokkeld, vond ze het tijd voor de prijsuitreiking. Saskia was er het dichtste bij geweest en kreeg dus ook een uitgelaten Zonneke op haar antwoordapparaat die haar vertelde dat ze de gelukkige winnares was geworden. De prijsuitreiking werd een grote happening waarbij Zonneke trots het boek dat de winnares gewonnen had, signeerde.
Ze bedenkt sowieso dagelijks acties. Wanneer ze op mijn kantoor weer om papier komt vragen, weet ik al hoe laat het is. Geconcentreerd tref ik haar dan even later aan de keukentafel waarop ze weer de nieuwe regels aan het schrijven is voor wat ze dan weer bedacht heeft. Het zijn zoveel acties, dat ze ons zelfs wel eens ontgaan.
Onlangs vertelde de boekhandelaar in de straat dat hij zo trots was op de prijs die Zonneke haar had uitgereikt. “Prijs,” vroeg ik, “welke prijs?” Het bleek dat ze alle winkels in onze straat bezocht had, de plus- en minpunten had opgeschreven, en dat de boekhandel was uitgeroepen tot de beste winkel van de straat door haar. Ze had er een heus diploma voor uitgeschreven, dat ze aan de goede man was gaan uitreiken, die meteen met haar geposeerd had voor de foto die in de etalage werd opgehangen. Omdat ze het toen voor de andere winkeliers zielig vond, was ze ook aan hen troostdiploma’s gaan uitreiken. Via andere mensen kregen we te horen dat Zonneke een gitaarconcert had gegeven op het pleintje (na haar eerste gitaarles) of koffie had uitgedeeld op het koude stationsperron. Wij kijken niet meer zo snel ergens van op.
Van verlegenheid bij volwassenen heeft ze gelukkig geen last. We waren eens te gast bij het radioprogramma Spijkers met Koppen, en werden in café Florin verwacht in Utrecht. We mochten in een bovenkamertje wachten en een broodje eten in afwachting van het interview. Even later liep Wouter Bos het wachtzaaltje in. Onmiddellijk begon Zonneke hem te vertellen dat hij zomaar een broodje mocht pakken in deze kamer en er niet voor hoefde te betalen. Toen hij dat niet onmiddellijk deed, bleef ze hem overtuigen dat ze echt gratis waren, en ook nog eens bijzonder lekker. Bos wilde wat terug zeggen maar kreeg er geen speld tussen en zo snoerde ze de toenmalige vice-premier minutenlang de mond.
Soms vragen mensen of het niet vermoeiend of zwaar is voor zo’n kind. Ik denk dan dat het altijd zo bedoeld is geweest. Dat volwassenen en kinderen samen leefden en samen optrokken. Moeders droegen hun kind op hun rug wanneer ze op het land gingen werken. Vaders namen hun zonen mee op jacht. Is het niet raar dat veel kinderen niet eens weten welk beroepen hun ouders precies uitoefenen? Er zijn zelfs ouders die hun kinderen niet mee op vakantie nemen, omdat ze daar toch niets aan hebben en het voor hen zo vermoeiend zou zijn. Hoe kunnen we kinderen zo buiten ons eigen leven houden? Kinderen zijn altijd welkom bij mijn lezingen, en je kunt mij niet trotser maken dan wanneer een puber me vertelt dat hij mijn boek voor zijn literatuurlijst heeft gekozen. En niet alleen kinderen worden wijzer van de omgang met volwassenen, maar wanneer wij volwassenen werkelijk luisteren naar wat kinderen ons te vertellen hebben, zouden we vaak met onze mond vol tanden staan. Zoals bij mij toen Zonneke gisterenavond voor het slapen gaan, vroeg: “Papa, is God altijd God geweest, of was hij ook iemand anders in zijn vorige leven?”

Geert & Christine organiseren een nieuwe Schrijfweek om je te coachen je eigen boek te schrijven. In de beste periode van het jaar om eindelijk die grote droom waar te maken: van 29 december t/m 5 januari in de Ardennen. Kinderen zijn natuurlijk welkom, want er is een sprankelende oppas. En Zonneke is er ook bij natuurlijk. Meer info: www.geertkimpen.com