Bonenstaak

Ken je het sprookje van Sjaakie (of Jaap) en de bonenstaak? Het is eentje in de categorie minder bekende sprookjes.

Straatarme Sjaakie verpatst de laatste koe voor een zak bonen die zijn moeder thuis ontevreden het raam uit gooit. De volgende dag groeit daaruit een bonenstaak – een wonderboom – helemaal tot in de hemel. Sjaakie klimt omhoog, ontmoet de reus, zijn vrouw en hun kinderen aldaar, een vriendelijk stelletje. Maar hij steelt wat gouden munten waarover de reuzenfamilie rijkelijk beschikt. Handig voor thuis. Kort daarop steelt hij van de reuzenfamilie ook de kip met de gouden eieren. Het betekent het einde van de armoede thuis. Maar als Sjaakie de magische harp steelt die ieder die deze hoort blij maakt, hoort de reus het geluid. Hij achtervolgt Sjaakie langs de wonderbaarlijke bonenstaak omlaag. Sjaakie is echter eerder beneden en hakt de boom om waarop de reus te pletter valt. Einde verhaal.
Spiritueel bezig zijn is als het opklimmen van Sjaakie langs de bonenstaak. Op menige beurs, festival en event lijkt het daar vaak vooral een kwestie van verheven bezig zijn, om het woord ‘gezellig’ niet te gebruiken. Lekker sfeertje, fijne openheid, inspiratie, en vriendelijkheid. Of het nu op het Happinezfestival is, op de Alles Is Liefde Dag of in een meditatiegroep ergens in Nederland. Een rijk gevoel.
Achter het ‘fijne sfeertje’ gaat echter een confronterende werkelijkheid schuil: spiritualiteit maakt voor de vastberaden zoeker altijd een einde aan zijn of haar wereld. Zoals Sjaakie met zijn armlastige bewustzijn in de overvloedige reuzenwereld terechtkwam. De confrontatie met deze werkelijkheid was voor hem onverdraaglijk. In plaats van te transformeren naar het nieuwe besef van overvloed, sleepte Sjaakie de rijkdom van de Hogere Sfeer naar zijn povere aardse bestaan in de hoop zich daar te kunnen te verrijken. Eerst de (tijdelijke rijkdom van de) munten, toen de levenslange welstand van de kip met de gouden eieren. Dat was meer dan genoeg. Toch wilde hij ook de muziek zelf stelen, de goddelijke vibratie zelf. Maar die vlieger ging niet op. Of beter, het lukte wel en hij sneed daartoe zijn band (de bonenstaak) door met het Hogere. En alles werd – vermoedelijk – niet lang daarna weer als het was in het leven van Sjaakie en zijn moeder: een povere bedoeling. Dat vertelt het sprookje niet. Maar het laat zich raden.
Hoed u dus voor de bonenstaakvalkuil. Wie hoog reikt en de wereld van het hogere bewustzijn betreedt, komt in een dodelijke spagaat als hij of zij niet radicaal kiest voor de ene of de andere wereld, lees: bewustzijnsniveau.
Blijf je comfortabel en ‘fijn’ vibreren in steeds weer opnieuw een goed sfeertje, in je armzalige bewustzijnstekort, of betreed je voorgoed de overvloedige wereld van de reuzen?