Het Hondenparadijs

Samen met Christine bekeek ik Zonneke’s verjaardagswensen. Het was weer bijna Kerst, en op Tweede Kerstdag zou onze meid 9 jaar worden.
Bovenaan stond viool- en gitaarles. Geweldige wensen, absoluut, die ik haar ook absoluut zou gunnen. Ware het niet dat mijn dochter vele kwaliteiten heeft, maar dat muzikaliteit niet haar allersterkste zijde is. Zo had ze ook al een tijdje dwarsfluitles gehad. Er is nooit één hoorbare noot uit het instrument gekomen. Het grootste succes was een winderig gehijg dat door de ventielen krijste. Wat niet wegnam dat Zonneke zichzelf zonder blikken of blozen opgaf om op het jaarlijkse eindejaarsfeest op school een concert te willen spelen. Gelukkig was het, lang voor het zover was, ook haarzelf al duidelijk dat het toch niet echt haar ding was. De dwarsfluit kwam niet meer uit het opbergkistje, en het was ook niet zo dat haar dwarsfluitjuf smekend bij ons op de stoep stond om haar alsjeblieft terug naar de les te sturen omdat er anders een onmisbaar talent verloren ging. Ook ‘de zangmicrofoon’ die op haar lijstje stond, leek me om muzikale redenen geen geweldig idee.
“De paspop” of “de naaimachine” dan? Tja. Mode was wel degelijk een passie van haar. Ik was apetrots toen ze eigenhandig sexy koninginnedagjurkjes ontwierp, en deze ontwerpen naar onze burgemeester stuurde, als voorstel om voortaan als officiële kleding op het gemeentehuis gedragen te worden. Onze sympathieke burgervader stuurde zelfs een ambtelijke brief als antwoord dat de ontwerpen goed waren aangekomen en in de verantwoordelijke commissies besproken zouden worden. Maar misschien moesten we dit verlangen nog wat laten sudderen. Een jongemeisjespassie te veel pushen, kan averechts werken. Was het niet beter te wachten tot het op een dag ontegenzeglijk een feit was dat ze werkelijk een naaimachine móest hebben, omdat anders haar dromen in de knop werden gebroken? We keken verder.
“Het Wii spel” dan, dat op haar lijstje stond? Bwah. Ik had die reclame altijd al wat belachelijk gevonden om in je huiskamer met je tv toestel te staan tennissen. Het is toch een beetje bewegingles voor kasplantjes. Waarom zou je in je huiskamer doen alsof je tegen een bal slaat, terwijl je het vijftig meter verderop op het pleintje in het echte leven kan doen?
In kleine lettertjes helemaal onderop haar verjaardagslijstje stond nog één wens geschreven. Ieder jaar opnieuw stond die wens op haar lijstje. In het begin stond het nog hoopvol helemaal bovenaan. In de loop der jaren wist ze dat haar wens kansloos was. Maar omdat kleine meisjes in mirakelen geloven, bleef ze het toch opschrijven. Vertelde haar vader immers niet overal te pas en te onpas dat alles mogelijk was? Dat wanneer het werkelijk je hartenwens was, en je er alles voor over had om het te bereiken, zelfs het onmogelijke haalbaar was? Daar hield ze zich maar aan vast toen ze in haar onzeker handschrift “een hondje” had opgeschreven. Ook al zou papa nooit of te nimmer een hondje in huis halen. Hij was allergisch, en een hondje was dus totaal uitgesloten.
“Misschien moeten we de optie van een hondje maar eens in overweging nemen,” bromde ik tegen Christine. Haar mond viel open van verbazing. Slechts één keer eerder zag ik haar op dezelfde manier kijken. Namelijk toen ze me ’s avonds in haar bruidsjurk had opgewacht, met een blauw en een roze ei in haar handen, om me te vertellen dat ze zwanger was.
“Meen je dat nu?” vroeg ze ongelovig.
“Als ze werkelijk goede argumenten heeft, dat ze dat werkelijk wil,” zei ik zo onverschillig mogelijk, “dan moeten we er maar eens over praten.”
Die zelfde avond moest ik van Zonneke op een stoel plaatsnemen. Op het diascherm stond een powerpointpresentatie klaar met als titel “Waarom ik zo graag een hondje wil”. De eerste dia was al meteen raak. Een foto van een sneeuwwit poezelig hondje dat me smekend aankeek. Toen volgde een rijtje argumenten: “een vriendje voor het leven”, “leren verantwoordelijk te zijn”, “goed voor lichaamsbeweging” enzovoort. Gevolgd door een dia “Nadelen”. De dia die daarop volgde was verrassend: “Geen nadelen te vinden”. En zo presenteerde ze met verve haar hele powerpoint met als ultieme argument: “Weet je nog papa hoe blij jouw hondje Toby je maakte als kind?” Waarna ze me met haar stralende meisjesogen aankeek en zei: “Papa, jij moet het beslissen. Schrijf het op dit briefje.”
Natuurlijk was ik al lang verkocht, maar toch hield ik nog even de spanning erin. Ik schreef: “Ja, mits A) Oma bereid is ervoor te zorgen wanneer we op vakantie gaan, en B) Jij Het Hondenparadijs van Suske en Wiske leest.
Oma was vijf minuten later overtuigd en bereid voor het hondje te zorgen wanneer wij weggingen.
De volgende ochtend bleek het hondje al uitgekozen te zijn. Een anti-allergisch hondje. Nooit geweten dat het bestond. Een bichon frisé. Een klein wattig hondje gekweekt om alle weerstand te doorbreken met het geheime wapen der vertedering. Een hondje dat in Kuurne verbleef, helemaal aan de Frans-Belgische grens.
Maar toch dreigde er nog een kink in de kabel te komen. Toen we zondagmiddag klaar stonden om naar België te gaan, had Zonneke het Hondenparadijs nog niet gelezen. Ik besloot streng te zijn. Christine had namelijk als voorlichting op het leven met een hond voorgelezen dat het voor een hond is alsof hij in een roedel terecht komt, wanneer hij bij een familie komt wonen, en dat hij daarin zijn plaats moet kennen. Dat het voor een hondje belangrijk is te weten wie de alpha hond is, de leider van de roedel. Trots benoemde ik mezelf tot alpha hond, en de alpha hond sprak: “Eerst Suske en Wiske lezen, en vertellen wat je ervan geleerd hebt.”
Bezeten verslond Zonneke Het Hondenparadijs en toen ze op pagina 36 was, riep ze, “Papa, papa, ik weet het al wat de les is van deze Suske en Wiske.”
“Ja?” vroeg ik.
“Hondjes kunnen wel dromen van een paradijs, tot ze ontdekken dat het echte paradijs de roedel is waar ze toe behoren,” zei ze een beetje onzeker.
De alpha hond in mij kon niet anders dan het kleine meisje goedkeurend toe te lachen. En zo komt het dat sinds gisteren onze roedel is uitgebreid met een nieuw meisje. “Londen” heet ze. Daar is flink wat gepraat aan vooraf gaan. Maar met een nieuwe powerpointpresentatie wist Zonneke al onze namen van de kaart te vegen en ons te overtuigen van haar naam. “Hadden we geen prachtige reis met zijn drietjes naar Londen gemaakt? Hadden we daar niet in de voetsporen van Newton gelopen? Was een stadsnaam die zo bij onze familie hoorde, niet de allermooiste naam voor een nieuw lid van de familie?”
De alpha hond had deemoedig geknikt. Het was niet eenvoudig de alpha te zijn van een roedel meisjes die zijn gevoelige plekken zo goed wisten te bespelen. Welkom Londen. Welkom in de roedel.