Splinter in je ziel
Lekker bezig met klussen. Mijn kantoorhanden zijn in de weer met vers gekloofd hout. Genieten. Maar na gedane arbeid, met een glaasje in de zon, irriteert een plekje op mijn pols. Och, een klein splintertje. Trek ik er wel een keer uit, denk ik.
Maar een uurtje later, trek ik niet aan de splinter, maar de splinter voortdurend aan mijn aandacht.
Met twee nagels krijg ik ‘m er niet uit.
Nog wat gepeuter.
Dan maar ‘s de leesbril op. Even goed kijken.
Een klein stukje steekt boven het vel. Fluitje van een cent.
Even een pincet halen.
En een kwartier later zit ik nog te prutsen. Het stukje hout in mijn pols houdt het hele lijf in een houdgreep. Getver, het moet er uit!
Na veel gepruts – rode details zal ik je besparen – krijg ik de @*X*!&%* te pakken.
Victorie! Hooguit zes millimeter, stukkie van niks.
Ik ontspan weer. ‘Het’ is er uit.
Veel heftige gebeurtenissen die we in de loop van het leven overkomen vallen in de categorie ‘schrammen en bulten’. Het deed even pijn, maar met een pleister of wat omzichtigheid en tijd komen we de pijnlijke gebeurtenis snel te boven.
Er zijn echter ook gebeurtenissen die meer tijd en aandacht vragen. Onomkeerbare schade aan het lichaam of geest bijvoorbeeld. Zaken die materieel of immaterieel definitief kapot gingen. Het is dan een kwestie van ‘ermee leren leven’. Ieder kiest daarvoor zijn manier.
De derde groep gebeurtenissen of feiten zijn als die splinter: ze zitten muurvast, ze zouden er niet hoeven zijn, je zou er wat aan kunnen doen, je neemt de moeite, maar het resultaat vooralsnog blijft uit. Hier gaat het om de lange adem. Niemand weet hoe lang. Het bewustzijn speelt daarbij de hoofdrol; dat maakt dat de splinter wordt wat het is; iets wat er niet hoort en danig in de weg zit. Zozeer zelfs dat álles eronder gaat lijden. Je hele lijf, je hele ‘systeem’ raakt erbij betrokken.
Oke, je kunt lekker in zen ‘kijken naar je pijn’ en zo, heel nuttig, zeker, maar ondertussen prikt het ding ononderbroken in je leven, letterlijk of figuurlijk.
De splinter kan een ‘disagreement of life’ worden, zoals Jason Shulman zegt, ofwel jouw fundamentele strijd met het leven zelf. Je kunt er zelfs vrede mee sluiten, jaren workshops, therapie en tijd en geld aan besteden.
Maar de splinter blijft. In je lijf of in je ziel. Wat dat laatste is? De kern van je essentie, de locus van het bewustzijn waarmee je bent verbonden of gewoon je diepste ‘ik’. Bepaal eventueel zelf maar wat je een geschiktere omschrijving vindt.
Kijken naar de splinter in jouw ziel is niet genoeg. Je eraan irriteren ook niet. Niksdoen is evenmin een nuttige optie, ant het zal leiden tot een hoop geëtter en weer andere narigheid. Nee, de irritatie noopt tot actie. Whatever. Aan de slag. Never give up. Probeer het ding eruit te krijgen, ook als het niet direct lukt.
En let in de tussentijd op waaróm die zo irriteert, wat er innerlijk met je gebeurt en identificeer je niet met het resultaat ervan.
Doe wat. Ga door. Blijf proberen.
Soms snel, soms na jaren, soms nooit, en meestal ooit, lukt het.
Ahhhhh… wat een geluk en wijsheid levert je dat op zeg.
Go for it!
Ewald Wagenaar
