De hoge prijs van het jagen naar verlichting

Charlotte Norell helpt vrouwen de godin in zichzelf te ontdekken

Wat David Deida met empowering is voor mannen, wil Charlotte Norell zijn voor vrouwen, althans, dat is haar missie. Zelf ging ze een moeilijke weg voor ze haar innerlijke godin ontdekte en omarmde. In maart is ze in Nederland voor een retraite op Venwoude.

Door Ewald Wagenaar

Door heel Europa verkondigt Charlotte Norell (vissen, ascendant ram, 1964) haar eenduidige boodschap aan vrouwen: ontdek de godin in jezelf. Dat klinkt makkelijk, maar haar weg naar deze ontdekking was lang en pijnlijk. De Zweedse uit Gotland vertelt over haar ervaring als ze even in Amsterdam is. En geeft een paar zeer bruikbare tips.

Vertel iets over je spirituele verleden.

Norell: ‘Al vanaf mijn zestiende doe ik aan meditatie. Ik ben een ex-oshoiaan, een sanyassin. In die vroege jaren deed ik veel bodywerk. Nog steeds overigens, bijvoorbeeld tantraworkshops. Onlangs nog op het OpenUp-festival in Drenthe. Daarnaast deed ik veel therapeutisch werk. Later ben ik me met advaita bezig gaan houden.’

Tantra gaat over intimiteit. Wat is daarin het therapeutische?

‘In de weekenden met stellen zie je tal van intimiteitkwesties voorbij komen. Het niet durven binden, intimiteit niet durven aangaan, problemen met liefde geven of ontvangen, het in-relatie zijn en dergelijke. Intimiteit kan als heel complex worden ervaren.’

Wat bedoel je daarmee?

‘In een relatie neem je als partners, ik spreek vooral vanuit het perspectief van de vrouw, het vrouwelijke en je eigen patronen mee. Die patronen handhaven zich zelfs in een ongezonde relatie. Hoewel het erom gaat jezelf te zijn, spelen trauma’s en shocks uit het verleden dikwijls op. Die complexiteit kan onder meer leiden tot co-dependency, het jezelf afhankelijk maken van je partner. Ik heb veel opgestoken van Chrisnananda en Shanti Mai, wiens assistent ik een tijd ben geweest.’

Wat heb je met deze inzichten gedaan?

‘In Denemarken heb ik een ashram geleid. Daar ben ik intensief met advaita begonnen. Er gebeurde toen veel in mijn innerlijk. Ik kwam erachter dat ik mezelf had ‘ont-vrouwelijkt’; de godin in me was niet aanwezig. Ik was niet een stralende vrouw, maar veel meer een spiritueel wezen, neutraal. Ik had de innerlijke overtuiging dat ik juist niet al die vrouwelijke rollen was. Maar ik had niet door dat het feminiene toch iets anders was. Het was juist mijn innerlijke man die erg van advaita hield. De vrouw in mij zei me juist dat het zo ‘leeg was daarbinnen’.’

De leegte. Dat is toch de kern?

‘Ja en nee. Voor mij ging het om de balans. De godin in mij, de god-binnenin, én de leegte. Mijn aandacht richtte zich fanatiek op verlichting. Spirituele verlichting. Daartoe pushte ik met mannelijke kracht. Dat duwen werd steeds sterker, op den duur joeg ik erachteraan. Ik deed er álles voor om verlichting te bereiken. Heel mannelijk.’

En bereikte je verlichting?

‘Hahah, tijdens een retraite werd ik intens geraakt door iets anders. Ik liet me smelten in het hart van de liefde. Dat was een intens moment. Dat had ik nodig, in plaats van verlichting. Ik werd ziek. Het lichaam was uitgeput. Het systeem gestrest door het jagen naar spirituele doelen. Het lichaam was opgebrand. Toch was ik explosief, als vuurwerk dat aangestoken wilde worden. Toen ben ik nog dieper gegaan en kwam bij de moeder in mij terecht, eerst mijn eigen moeder die me leerde dat ik het besef van liefde in alle terreinen van mijn leven moest gaan zien; relatie, geld, sociaal etc. Maar ik integreerde dit niet goed. En na dit intense punt kwam de implosie, wat zich aandiende als grote angst. Ik kromp ineen voor het leven, steeds meer angst, toenemende paniek en daarna een diepe depressie. De emoties gierden door mijn lijf. Waarom gaat het zo, vroeg ik me af. Is dit nu de  ‘donkere nacht van de ziel’?’

Was dat het?

‘Ik was toen 37 jaar en na deze ervaringen volgden jaren vol moeilijkheden. De angst kwam vaak op. Twee crisissen. Ik ontdekte dat ik de bijnadoodervaring van mijn moeder tijdens mijn geboorte lichamelijk in me droeg. Ik droeg de ervaring van mijn moeder. Tot ik leerde om de ervaring bij haar te laten. Ik had veel angst om door ‘haar’ ervaring te gaan. Die was mijn trauma geworden. Dat was in mijn lijf opgeslagen en had steeds effect op mijn relaties.’

Hoe verliep de heling?

‘Met hulp van mijn lichaam. Ik ging naar Australië en ontmoette daar een arts via een vriendin. Die zag dat mijn hormoonhuishouding ernstig uit balans was. Er volgde een therapie met intensieve acupunctuur en Chinese kruiden. Ik knapte zienderogen op. In Zweden was nooit naar mijn hormonale huishouding gekeken. Gray, van het boek over Mars en Venus, zegt dat drie à vier vrouwen van de tien een hormonale disbalans hebben. Met die Australische arts heb ik die balans gereset. Met hulp van mijn lijf dus. Binnen twee maanden kon ik zeggen: ‘I’m back!’ Terug van me rot voelen en vreselijk afvallen. Die dokter redde mijn leven.’

Wat was het gevolg?

‘Ik nam tijd om het nieuwe evenwicht in mij te laten stabiliseren, te settelen. Uit Australië kwam ik als herboren terug. Het lichaam moest zich aanpassen. En ik moest mijn lijf gaan beschermen. Nog steeds kan ik wel ´s die intense angst voelen. Maar dat is kort. Transformatie is iets dat je in je hele leven moet integreren. Daarbij kon ik wel wat ondersteuning gebruiken en ik ging op zoek naar een mentor en zo leerde ik mezelf te gidsen, mezelf te leiden. De laatste zeven jaar stonden in het teken van integratie van wat ik had geleerd. Het zien van mijn persoonlijkheid, de gevoelens en het innerlijke management. Maar ik ben niet mijn persoonlijkheid en pijnlichaam, ondanks dat die veel aandacht vragen. Ik ging me verdiepen in de Huna Tradition, uit Hawaï. Die onderscheidt het lagere – het lichaam -, het middel – hier en nu – en het hogere – je godsvonk. Daar kon ik wat mee. In advaita is alles een illusie, dus is er ook geen ik. Maar de Huna leerde me dat ook het lagere zelf om aandacht en zorg vraagt. Dat wilde ik aan mensen gaan geven, met name aan vrouwen.’

En zo ontstond je streven de godin in vrouwen wakker te maken.

‘Ja. Het gaat om het samenbrengen van alle aspecten van de vrouw. En daarin speelt het lichaam een belangrijke rol. Bijvoorbeeld dat vrouwen het niveau van het oxytocinehormoon op peil moeten houden, het gaat om vertrouwen en verbondenheid dat oxytocine creëert voor vrouwen. Want anders ontstaat er een disbalans. Net zoals er bij mannen voldoende testosteron moet zijn. Zonder die hormonen verliezen mannen en vrouwen hun natuurlijke rollen. Ze gaan zich dan vertwijfeld afvragen waar hun essentie is gebleven. Er ontstaat dan onzekerheid over hun rol. Wat David Deida doet voor het empoweren van mannen, doe ik voor vrouwen.’

Wat zijn nu je tips voor vrouwen?

‘Kom allereerst in je lichaam met je ademhaling. Dat inspireert. Herover dan je gevoelsleven en voel jezelf en voel je goed! Ga vervolgens bewegen met je lichaam, dans! Laat het hart schijnen! Zorg ook voor meer lichamelijke aanrakingen, geef en ontvang ze zodat je meer oxytocine in je lichaam krijgt. En het vijfde advies is om meer met andere vrouwen te ‘sharen’, geef en deel affectie. Vrouwen hebben altijd cirkels, groepen; koken, vriendinnen, kinderen etc. Dat in tegenstelling tot mannen die genoeg aan zichzelf hebben. Wist je trouwens dat het testosteronniveau van mannen stijgt door te rusten, gewoon te niksen? En dat het oxytocineniveau bij vrouwen stijgt als ze samen zijn met andere vrouwen? Vrouwen zijn vrouwelijke goden, goddesses. Zij hebben dat kleine beetje extra. Goddess is dus de naam die ik geef aan dat stuk extra essentie van de vrouw.’

Wat ga je in Venwoude in maart doen?

‘Een retraite begeleiden, de Woman and Passion Goddess Retreat. Een vijfdaagse zoektocht naar de godin in jezelf. Daarnaast heb ik een jaargroep ‘The Womans Way’ in Stockholm. Verder veel individuele consulten en met paren.’

Info: www.passionofheart.com. De retraite vindt plaats op Venwoude van 16-20 maart 2011. Meer info over Charlotte en haar vrouwenwerk in Nederland www.judithvanbeers.nl.